خبرگزاری تسنیم، رشت؛ معصومه پاداش ستوده: قدمزدن عصرگاه پاییزی در فلکه صابرین رشت، مرا به سمت عطر و بوی نان کشتای تازه و کاکای داغ کشاند؛ عطری که قصه سه زن تلاشگر را برایم فاش میکرد، زنانی که بیهیچ ادعا، هم مادرند، هم نانآور و هم امیدآفرین.
دقت به گوشهگوشه این شهر نشان میدهد که هنوز زنانی هستند که بیادعا بار زندگی را به دوش میکشند؛ زنانی که غیرتشان را نمیشود در هیچ چارچوب و جدولی اندازه گرفت.
عصر یکی از همین روزها، در فلکه صابرین رشت، میان رفتوآمد مردم و شلوغی خیابان، بوی نان کشتای تازه و کاکای محلی مسیرم را تغییر داد، عطری که با خود داستانی داشت؛ داستان سه خواهر روستایی که زیر سقف آسمان و کنار تنور داغ، نانی از جان میپزند و زندگی را از نو معنا میکنند.
با روپوشهای سفید کنار هم ایستاده بودند؛ دستهایشان گرم کار، دلهایشان آرام و لبخایشان خندانو قوت قلبشان فقط یک چیز بود «کسب روزیِ حلال».
وقتی سر صحبت باز شد، فهمیدم هر سه سرپرست خانوارند؛ زنانی که بدون تکیهگاه، اما با تکیه بر توان خود، چرخ اقتصاد خانه را میچرخانند.
آنجا که بوی کاکا و کشتا بلند میشود؛ امید سه زن روستایی هنوز خاموش نشده است
تهمینه سیبیلار، زن اهل روستا و مادر یک دختر، بیش از 14 سال است که در حرفه خود فعالیت میکند، او، هدف اصلیاش از این مسیر را تأمین مخارج خانه و آوردن پول حلال به خانواده عنوان کرد و گفت: همه تلاش من برای زندگی بهتر کنار خانواده و فراهم کردن شرایط مناسب برای فرزندم است.
او با تأکید بر اهمیت رضایت و کیفیت در کارش افزود: در این مسیر، با رضایت کامل و ارائه کار با کیفیت، روزی حلال خود را به دست آوردهام و خوشحالم که توانستم زندگی خانوادهام را بهتر کنم.
تهمینه خانم همچنین به زنان جویای کار توصیه کرد که مسیر کسب درآمد، هرچند سخت، شدنی است و گفت: اگر با صداقت و تلاش پیش بروید، میتوان روزی حلال و آرامش در زندگی به دست آورد.
این بانوی گیلانی به نقش مسئولین شهری در تسهیل فعالیتهای زنان تأکید کرد و خواستار فراهم شدن شرایط مناسب برای ادامه کار شد: امیدوارم شهرداری و نهادهای مسئول شرایطی فراهم کنند تا کار و زندگی ما با آرامش ادامه پیدا کند و مشکلاتی مثل باران مانع فعالیت روزانه ما نشود.
تهمینه خانم گفت که حرف خاص دیگری ندارد و تنها امیدوار است مسیر تلاش و کسب روزی حلال برای همه زنان ادامه پیدا کند.
او پشت میزی وردنه به دست نشسته و مهارتش در پخت نان کشتایی چشمگیر است، میگوید سالهاست کار میکند، چهارده سال، اما هیچوقت نه از تسهیلات بانکی سردرآورده و نه کسی بوده که راهش را نشانش بدهد.
2 خواهر دیگر؛ همقدم و همدل
خواهر دوم که مشغول آمادهکردن رشتهخشکار است میگوید: ما سه خواهر همیشه کنار هم بودهایم، هرچه بلدیم از مادرمان یاد گرفتهایم. این کار خرج زندگیمان را میدهد.
خواهر سوم هم کاکا میپزد؛ با کاکاهای گردی که یکییکی از ماهیتابه بیرون میآورد و با لبخند میگوید: کار سخت است، اما دلمان خوش است که رزقمان حلال است. فقط نمیدانیم چطور باید کارمان را رسمی کنیم یا تسهیلات بگیریم.
نیازهای این زنان مسئلهای که باید دیده شود
این سه خواهر، کارشان را بلدند، محصولشان مرغوب است و مشتریانی هم دارند؛ تنها چیزی که ندارند، مکان مناسب، سرپناه کاری و دسترسی به تسهیلات کمبهره است.
آنها نمیدانند از کجا باید شروع کنند، کجا باید درخواست بدهند، یا چه کسی میتواند راهنمایشان باشد، این، مسئله بسیاری از زنان روستایی و نانآور است؛ زنانی که کار بلدند، اما محدودیت اداری و ناآشنایی با روندها مانع پیشرفتشان میشود.
وظیفه مسئولان ایجاد حلقههای رابط و شناخت میدانی
اگر دستگاههای متولی، از میراث فرهنگی گرفته تا فنی حرفهای پیرامون کارآفرینی و اعطای تسهیلات بانکی، رابطهای محلی و میدانی داشته باشند، چنین خانوادههایی بهسادگی شناسایی شده و به مسیر درست هدایت میشوند.
این زنان نه توقع بیجا دارند، نه منتظر کمک بلاعوضاند؛ تنها میخواهند مسیر درست را بشناسند و شرایط برابر برای ادامه کارشان داشته باشند.
جامعهای که فرصت رشد را برای نانآوران صبور و خاموشش فراهم کند، خود بهسوی جامعهای سالمتر و پویاتر حرکت خواهد کرد، پخت نان توسط این سه خواهر، برای من نماد امید، پشتکار و زنانی است که هنوز با دستان خود چراغ زندگی را روشن نگه داشتهاند.
انتهای پیام/