به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، اصفهان، این نصف جهان شناختهشده، جهانی دیگر در نیمه پنهان خود دارد؛ جهانی که نه در کتیبه های تاریخی، که در نفس زندگی روزمره و در حرکات موزون دستان زنانش جریان یافته است.
زن اصفهانی در این سرزمین، هم ترنجی لطیف در میان کاشی های مسجد شیخ لطفالله است و هم پایهای محکم همچون پل خواجو. او در کشاکش زندگی، هنرمندی ظریف و معمار استواری است که زندگی را از دل کویر خشک تا کنار حوضهای پرآب خانههای قدیمی جاری میسازد.
مادران این دیار، گنجینههای زنده حافظه جمعی اصفهان هستند. آنان با لالاییهای کهن و قصههایی که از گذر تاریخ به یاد دارند، طنین کلام نیاکان را از گنبد عالیقاپو و میدان نقش جهان به گوشههای آرام خانههای امروزی میآورند. اصفهان معاصر در دامان پر مهر این مادران و با عطر نعنا و گلاب سفرههایش، هویت ناب خود را بازمییابد و نفس میکشد.
هر مادر اصفهانی، پلی استوار میان دیروز و فرداست؛ پلی که مصالح بنیادین آن عشق و آگاهی است و معماری شکوهمندش در سادهترین لحظههای مادری رقم میخورد.
در این میان، مادران شهدای سرافراز این خطه، استوارترین ستونهای این بنا به شمار میروند. آنان آیینهداران عشقی بیکران و بیمنت هستند و یادگاران پرافتخارشان، گنجینههای جاویدان اصفهان نصف جهان را تشکیل میدهند.
بر همین اساس است که اصفهان هر شب با آرامشی ریشهدار به استقبال فردا میرود؛ چرا که بنیاد این شهر بر مهر بیپایان مادرانی استوار گشته که آسمان شهر را با دستان پربرکت خود، همیشه ابری از مهر و امید ساختهاند.
.
انتهای پیام/174