سعید صوفیزاده، عضو هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی، در گفتوگو با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم اظهار داشت: اگر بخواهیم در سطح ملی نگاه سیستمی به کشاورزی داشته باشیم، نخستین اقدام، تثبیت جایگاه کشاورزی حفاظتی در کشور است. کشاورزی حفاظتی بر سه رکن پوششدار نگهداشتن سطح خاک با بقایای گیاهی، حداقلسازی عملیات خاکورزی و حرکت به سمت کمخاکورزی یا خاکورزی صفر، و اجرای تناوب زراعی استوار است.
وی افزود: اراضی دیم کشور به دلیل نوسانات شدید بارش سالانه، آسیبپذیری بالایی در برابر تغییرات اقلیمی دارند. برای کاهش اثر این تغییرات بر تولیدات دیم، ناگزیر به اجرای کشاورزی حفاظتی هستیم. بخش قابل توجهی از خاکهای کشور دچار فرسایش و کاهش شدید حاصلخیزی شدهاند و میزان ماده آلی در آنها پایین است. چنین خاکهایی در شرایط کاهش بارش، حداقل عملکرد را نیز تأمین نمیکنند.
.
این استاد دانشگاه در بخش دیگری از سخنان خود با تأکید بر اهمیت بعد مصرف گفت: با کاهش منابع آبی، اصلاح سیاستهای کلان در کشاورزی اجتنابناپذیر است، اما همزمان باید به الگوی مصرف نیز توجه شود. الگوی مصرف فعلی در کشور آببر است و متناسب با شرایطی شکل گرفته که محدودیت منابع آب کمتر بوده است.
وی خاطرنشان کرد: با توجه به وضعیت بحرانی منابع آب زیرزمینی، تخلیه سفرهها و پدیده فرونشست در بسیاری از دشتهای کشور که تهدیدی جدی برای امنیت غذایی محسوب میشود، لازم است الگوی مصرف غذایی به سمت محصولات کمآببر تغییر کند. این تغییر در کنار اصلاح الگوی تولید، شرط اصلی پایداری کشاورزی کشور است.
انتهای پیام/