خبرگزاری تسنیم ـ حجتالاسلام حیدرعلی راشکی، امام جمعه زهک| منطقه سیستان امروز با چالشهای معیشتی جدی روبروست؛ به نحوی که تقریباً هیچ فعالیت کشاورزی شاخصی در مقیاس وسیع وجود ندارد. با این حال، نگاهی دقیقتر به ساختار اجتماعی و خانوادگی منطقه، کلید درک اهمیت حقیقی این دیار را به ما میدهد.
آنچه در هر خانه روستایی سیستانی به طور عینی مشاهده میشود، دلبستگی عمیق مردم به امر دامداری، حتی در کوچکترین مقیاس است. اگر شرایط فراهم نباشد، روستاییان توان نگهداری دام سنگین ندارند، اما تقریباً بیاستثنا، هر پیرمرد و پیرزن روستایی، حداقل چند رأس دام سبک یا تعدادی مرغ و جوجه در حیاط خانه خود نگهداری میکند.
این فعالیت صرفاً یک شغل یا کسبوکار نیست؛ این پیوند بین دام و خانوار روستایی، به معنای حفظ سکونت است. هر خانه سیستانی در واقع یک «سنگر» فعال برای حفظ پایداری و جمعیت این مرز است. اگر این سنگرها خالی شوند، نظام جمهوری اسلامی متحمل هزینههای گزافی برای جبران این کمبود جمعیتی و امنیتی خواهد شد.
ما هرگز نمیخواهیم زحمات ادارات ذیربط، بهویژه مجموعه جهاد کشاورزی، را زیر سؤال ببریم؛ زحمات آنان قابل تقدیر است؛ اما این زحمات باید به نحوی هدایت شود که مؤثرترین نتیجه را برای قشر اصلی هدف، یعنی همان روستاییان مستقر در بطن منطقه، به ارمغان آورد.
اقداماتی نظیر تخصیص اعتبار 20 میلیاردی برای تهیه سیلاژ قطعاً بسیار خوب و ضروری هستند، اما باید توجه داشت که:
1. سیلاژ غذای اصلی دام نیست: این ماده باید در کنار سایر منابع غذایی مورد استفاده قرار گیرد و نمیتواند جایگزین کامل شود.
2. محدودیت پوششدهی: بر اساس آمار اعلام شده توسط خود جهاد استان، میزان نهادهای که تاکنون وارد شده است، تنها پنج درصد از کل دام منطقه سیستان را پوشش میدهد. این امر سوال جدی باقی میگذارد که 95 درصد باقیمانده از این طرح چه سهمی خواهد داشت؟
3. عدم دسترسی عادلانه: متأسفانه، این سهم اندک نیز بیشتر نصیب دامدارانی میشود که توان مالی بیشتری دارند یا دام بیشتری را تحت پوشش قرار دادهاند. این یعنی همان پیرمرد روستایی که یک یا دو رأس دام دارد، باز هم دستش به این امکانات نرسیده و در مضیقه خواهد ماند.
تمامی دغدغه ما در این مقطع باید این باشد که نهادههای دامی با قیمت مناسب و دسترسی آسان، مستقیماً به دست آن پیرمرد و پیرزن روستایی برسد که در کف روستا و در سنگر مرز ایستادهاند. حمایت موثر، حمایتی است که باعث شود نه تنها سنگر حفظ شود، بلکه خانوار مستقر در آن نیز توانایی ادامه حیات و نگهداری از داراییهای اندک خود را داشته باشد. حمایت از دامدار خُرد، حمایت از تثبیت جمعیت و امنیت مرزهاست.
انتهای پیام/