به گزارش خبرگزاری تسنیم، تیاگو سیلوا هنوز تسلیم گذر زمان نشده است. مدافعی که در سپتامبر 41 ساله شد، نه تنها از فوتبال حرفهای فاصله نگرفته، بلکه بار دیگر به قلب فوتبال اروپا بازگشته است. این مدافع باتجربه برزیلی با امضای قراردادی تا پایان فصل جاری به پورتو پیوسته، قراردادی که بند تمدید یک ساله نیز در آن گنجانده شده است. هم آندره ویلاس بواش رئیس باشگاه پرتغالی و هم فرانچسکو فاریولی سرمربی تیم از حامیان جدی جذب این بازیکن بودند.
سیلوا از تابستان 2024، زمانی که چلسی را ترک کرد و به کشورش بازگشت تا پیراهن فلومیننزه را بر تن کند، دیگر در فوتبال اروپا دیده نشده بود. جالب آنکه این مسیر برای او یادآور یکی از نخستین پیچهای مهم دوران حرفهایاش است. تیاگو در سال 2006 به فلومیننزه پیوست، ابتدا بهصورت قرضی و سپس با انتقالی دائمی به ارزش دو میلیون یورو.
در آن مقطع بسیاری تصور میکردند فلومیننزه ایستگاه پایانی دوران درخشان این مدافع خواهد بود. کارنامه سیلوا تا آن زمان خیرهکننده بود؛ قهرمانی سری A با میلان، فتح چندین عنوان لیگ فرانسه با پاریسنژرمن، قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا با چلسی و کسب کوپا آمریکا با تیم ملی برزیل. انتظار میرفت او یک یا دو فصل آرام را در زادگاهش سپری کند و سپس کفشها را بیاویزد، اما اینطور نشد.
البته واقعیت چیز دیگری بود. در فصل 2024، سیلوا بهطور منظم در ترکیب اصلی فلومیننزه به میدان رفت. هرچند مصدومیت باعث شد شش مسابقه را از دست بدهد، اما این مسئله مانع از آن نشد که بلافاصله بازوبند کاپیتانی را بر بازو ببندد. فصل بعد نیز شرایط کم و بیش به همین شکل ادامه یافت. مجموع دقایق بازی او به حدود چهار هزار دقیقه دقیقه رسید، آماری که برای بازیکنی بالای 40 سال شگفتانگیز و تحسینبرانگیز است. گاهی استراحت داده میشد و گاهی مصدومیت سد راهش، اما حضور او همچنان ستون اصلی خط دفاعی تیم بود.
تابستان گذشته تیاگو سیلوا نقشی کلیدی در صعود فلومیننزه به نیمه نهایی جام جهانی باشگاهها ایفا کرد. رناتو گائوچو سرمربی این تیم در تابستان 2025 درباره او گفته بود: «سیلوا بازیکنی فوقالعاده مهم است. او در چندین جام جهانی حضور داشته و سالها در بزرگترین باشگاههای اروپا بازی کرده است. تجربه او بینظیر است. او در زمین مثل یک مربی عمل کرده، همتیمیهایش را از نظر تاکتیکی هدایت میکند و مقابل حریفان سرسخت، راهکار ارائه میدهد، چون قبلاً برابرشان بازی کرده است. به نظر من او هنوز هم میتواند به جام جهانی 2026 برود. تیاگو یک هیولای واقعی در زمین است».
با این حال، در اواسط ماه دسامبر سیلوا شش ماه پیش از پایان قراردادش تصمیم به فسخ آن گرفت، تصمیمی که شاید برای هواداران غیرمنتظره بود، اما مدیران باشگاه از مدتها قبل در جریان تمایل او برای بازگشت به اروپا قرار داشتند. سیلوا از ماه سپتامبر درباره این خواسته صحبت کرده بود. فلومیننزه تلاش کرد با اشاره به نقش او در کوپا لیبرتادورس و احتمال حضورش در جام جهانی آینده نظرش را تغییر دهد، اما این تلاشها ثمری نداشت.
روزنامه برزیلی «گلوبو» گزارش داد که دلتنگی شدید برای خانواده، عامل اصلی این تصمیم بوده است. همسر و فرزندان سیلوا در لندن زندگی میکنند و پسر بزرگش، ایساگو نخستین قرارداد حرفهای خود را با باشگاه چلسی امضا کرده است. با وجود این شرایط عاطفی و فشارهای شخصی، تیاگو تا آخرین روز حضورش در برزیل حرفهایگری را به طور کامل حفظ کرد.
او حتی پیش از بازگشت به برزیل، با کاهش قابل توجه دستمزدش موافقت کرده بود. مدیران فلومیننزه یک روز پیش از فسخ قرارداد آخرین جلسه را با او برگزار کردند تا نظرش را عوض کنند، اما سیلوا تصمیم خود را گرفته بود.
در این میان، شایعات زیادی درباره مقصد بعدی او شنیده شد. شبکه ESPN مدعی شد ماسیمیلیانو آلگری سرمربی میلان علاقهمند به بازگرداندن این مدافع به سنسیرو بوده است. جان تری اسطوره چلسی نیز از مدیران این باشگاه خواست تا سیلوا را به لندن بازگردانند. با این حال، در نهایت پورتو مقصد نهایی شد، باشگاهی که تیاگو 20 سال پیش نیز شش ماه را در تیم دوم آن سپری کرده بود.
نشریه پرتغالی «آبولا» در تحلیلی نوشت: «سیلوا هدیهای ارزشمند برای فاریولی است. در 41 سالگی، او تجربهای کمنظیر و سابقهای مملو از بازیهای بزرگ دارد. فاریولی به سختی میتوانست گزینهای بهتر از او کند. کارنامه این بازیکن به تنهایی گویای همه چیز است. سرمربی پورتو مدافعی باتجربه میخواست و مدیریت باشگاه آن را در اختیارش گذاشت. نزدیکی به خانوادهای که در انگلیس زندگی میکنند، عامل مهمی در تصمیم سیلوا برای بازگشت به اروپا بود».
فراتر از همه اینها، رؤیای بزرگتری در ذهن تیاگو سیلوا جریان دارد؛ جام جهانی 2026. او صراحتاً گفته است: «آنچلوتی میداند که میتواند روی من حساب کند. من برای این چالش کاملاً آمادهام».
سیلوا اکنون پنجمین بازیکن تاریخ تیم ملی برزیل از نظر تعداد بازیهای ملی است و سابقه حضور در چهار جام جهانی را در کارنامه دارد. اگر عملکردش در پورتو قانعکننده باشد و بتواند اعتماد کارلو آنچلوتی را جلب کند، دست به شاهکاری تاریخی خواهد زد؛ تبدیل شدن به مسنترین بازیکنی که تاکنون پیراهن برزیل را در یک تورنمنت فیفا بر تن کرده است.
در حال حاضر این رکورد در اختیار دنی آلوز است که در جام جهانی 2022 قطر در 39 سالگی برای سلسائو به میدان رفت. سیلوا میتواند در صورت حضور در جام جهانی از این رکورد عبور کند. نکته قابل توجه اینکه او پس از جام جهانی 2022 دیگر برای تیم ملی بازی نکرده است.
در تابستان گذشته، روزنامه «اتلتیک» مقالهای تحلیلی درباره سیلوا منتشر کرد و یکی از بزرگترین نقاط قوت او را توانایی کنترل احساسات دانست. تیاگو آرام، متمرکز و باثبات است، در تمام 90 دقیقه تمرکز خود را حفظ میکند و رهبری ذاتیاش باعث میشود بازیکنان جوان بی چون و چرا به او گوش دهند. سخنرانی احساسی او پیش از دیدار مقابل اینتر در جام جهانی باشگاهها هنوز در ذهنها باقی مانده است.
او در آن سخنرانی اظهار داشت: «صبر نکنید تا پایان بازی تا بگویید چه کاری میتوانستید انجام دهید، اما انجام ندادید. ناپدری من کسی بود که مرا تیاگو سیلوا کرد. بیمار بود و من فکر میکردم حالش خوب است. در بیمارستان بستری شد و من به پاریس برگشتم تا تمرینات پیشفصل را شروع کنم. بعد از یکی از اولین بازیها، همسرم تماس گرفت و گفت: «پدرت فوت کرده است». من به ملاقاتش نرفتم چون فکر میکردم فرصت هست. کاری را که امروز میتوانید انجام دهید، به تعویق نیندازید. لحظه را غنیمت بشمارید و از آن لذت ببرید، اما مسئولانه».
در فلومیننزه به او آزادی بیشتری در برنامههای تمرینی داده شد تا آمادگی بدنیاش برای مسابقات حفظ شود. بدون شک، تجربه و شخصیت سیلوا میتواند برای پورتویی که صدرنشین لیگ پرتغال است، سرمایهای بزرگ باشد. نمونه پپه هنوز از یادها نرفته؛ اسطورهای که تا 41 سالگی در سطح اول فوتبال اروپا بازی کرد و حتی در همان سن راهی یورو شد.
اکنون باید دید آیا تیاگو سیلوا میتواند کارلو آنچلوتی را متقاعد کند و آخرین برگ افتخارآمیز کتاب دوران حرفهایاش را در جام جهانی 2026 ورق بزند یا خیر.
انتهای پیام/