خبرگزاری تسنیم-یادداشت-علیرضا رحیمیان|در دنیای امروز، اطلاعرسانی نه یک ابزار تزئینی، بلکه ستون فقرات توسعه گردشگری است. استانی که دیده نشود، شنیده نشود و روایت نشود، حتی اگر مملو از ظرفیتهای کمنظیر طبیعی، تاریخی و فرهنگی باشد، عملاً از چرخه رقابت گردشگری حذف میشود. استان سمنان، با همه داشتههای ارزشمندش، سالهاست قربانی همین غفلت آشکار است.
عدم توجه به اطلاعرسانی در حوزه گردشگری، یکی از موانع اصلی توسعه صنعت توریسم به شمار میرود؛ مانعی که نه ناشی از کمبود منابع، بلکه محصول انفعال مدیریتی است. انفعالی که بهویژه در عملکرد ادارهکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایعدستی استان سمنان، به شکلی نگرانکننده استمرار یافته است.
انفعال شدید و بیاعتنایی مدیران میراث فرهنگی و گردشگری استان به رسانهها، رویکردی است که نهتنها در گذشته وجود داشته، بلکه متأسفانه در مدیریت جدید نیز بدون هیچ تغییر محسوسی ادامه پیدا کرده است. گویی «تعامل با رسانه» هنوز بهعنوان یک ضرورت راهبردی درک نشده و همچنان در بر همان پاشنه کهنه میچرخد.
این در حالی است که رسانهها مهمترین بازوی معرفی ظرفیتها، مطالبهگری، شفافسازی و جلب توجه افکار عمومی هستند. حذف رسانه از معادلات گردشگری، بهمعنای حذف گردشگر بالقوه، سرمایهگذار علاقهمند و حتی اعتماد عمومی است؛ واقعیتی که ظاهراً مدیران متولی گردشگری استان سمنان، اصرار عجیبی بر نادیده گرفتن آن دارند.
نمونه عینی این بیتدبیری، سفر اخیر مریم جلالی، معاون صنایعدستی و هنرهای سنتی وزارت میراث فرهنگی به استان سمنان است؛ سفری که میتوانست به فرصتی طلایی برای طرح مطالبات، معرفی چالشها و برجستهسازی ظرفیتهای استان تبدیل شود، اما در سکوتی معنادار و بدون حضور رسانهها سپری شد.
هیچ دعوتی از رسانهها برای پوشش این سفر انجام نگرفت؛ نه نشست خبری، نه بازدید رسانهای و نه حتی یک اطلاعرسانی حداقلی. این رفتار نهتنها توهین به رسانهها، بلکه بیاعتنایی آشکار به حق مردم برای دانستن و مشارکت در روند توسعه استان است.
سؤال اساسی اینجاست: چگونه میتوان از توسعه گردشگری سخن گفت، اما رسانه را مزاحم دانست؟ چگونه میتوان مدعی برنامهریزی برای مقصدسازی ملی و بینالمللی بود، اما از ابتداییترین ابزار آن یعنی روایتسازی رسانهای گریخت؟
استان سمنان، با تنوع اقلیمی کمنظیر، میراث تاریخی غنی، صنایعدستی ارزشمند و موقعیت جغرافیایی راهبردی، یک ظرفیت بزرگ در صنعت گردشگری کشور به شمار میرود؛ ظرفیتی که بهدلیل ضعف مدیریت ارتباطات و اطلاعرسانی، سالهاست در حاشیه مانده و مغفول واقع شده است.
ادامه این رویکرد نامیمون، نهتنها فرصتهای توسعه را میسوزاند، بلکه نشاندهنده نوعی بیباوری خطرناک نسبت به نقش رسانههاست؛ بیباوریای که نتیجهای جز عقبماندگی، تکرار شکستها و از دست رفتن اعتماد عمومی نخواهد داشت.
اگر قرار است گردشگری سمنان از این رکود مزمن خارج شود، نخستین گام، پایان دادن به انفعال رسانهای و پذیرش شفافیت است. مدیران میراث فرهنگی استان باید بدانند که توسعه، پشت درهای بسته و در غیاب رسانهها رخ نمیدهد. یا باید به تعامل با رسانه تن داد و مسیر مقصدسازی را جدی گرفت، یا صادقانه پذیرفت که ارادهای برای تبدیل سمنان به مقصد گردشگری ملی و بینالمللی وجود ندارد.
انتهای پیام/