به گزارش خبرگزاری تسنیم از بوشهر شهادت امام هادی علیهالسلام، یادآور مظلومیت حقیقت در روزگاری است که هدایت در محاصره قدرت و ایمان در بند سیاست قرار داشت؛ شهادتی که هنوز هم شیعه را به تأملی دوباره در معنای امامت و ولایت فرامیخواند.
امام هادی علیهالسلام در مقطعی از تاریخ امامت زیست که خلافت عباسی، با همهٔ هیاهوی قدرت، از نفوذ آرام و در عین حال عمیق اهلبیت علیهمالسلام بیش از هر چیز هراس داشت. تبعید آن حضرت به سامرا، محدودیت شدید ارتباط با شیعیان و کنترل دائم رفتوآمدها، نشانهای روشن از این ترس پنهان بود؛ ترسی که سرانجام به شهادت امام انجامید.
آن امام همام، در شرایطی که شمشیر مجال سخن گفتن نمیداد، راهی دیگر برای هدایت گشود؛ راهِ تبیین اندیشه. میراث ماندگار امام هادی علیهالسلام، بیش از هر چیز در تعمیق فهم شیعی از توحید و امامت جلوهگر شد. «زیارت جامعه کبیره» نماد روشن این رویکرد است؛ متنی که امام در دل فشار سیاسی، به شاگردان خود آموخت تا نقشه راه ایمان در عصر غیبت و فتنه محفوظ بماند.
شهادت امام هادی علیهالسلام، تنها خاموشی یک جسم نبود، بلکه استمرار یک مسیر بود. مسیری که به تربیت نسل آگاه از شیعه، تقویت شبکه وکالت و آمادهسازی جامعه مؤمنان برای دوران غیبت منتهی شد. امامی که کمتر در میدان سیاست ظاهر شد، اما اندیشهٔ سیاسی و اجتماعی تشیع را به بلوغ رساند.
امروز یاد شهادت امام هادی علیهالسلام، ما را به بازخوانی مسئولیت تاریخیمان فرامیخواند؛ اینکه در عصر پیچیده حاضر، چگونه میتوان همچون او، بیهیاهو اما مؤثر، از حقیقت پاسداری کرد. وفاداری به ولایت، نه در شعار، بلکه در فهم عمیق، اخلاق استوار و عمل آگاهانه معنا مییابد.
شهادت امام هادی علیهالسلام، تسلیتی است بر دل تاریخ و در عین حال چراغی برای آینده؛ چراغی که نشان میدهد هدایت، حتی در اوج اختناق، راه خود را خواهد یافت.
شهادت امام هادی علیهالسلام، آن خورشید خاموشناشدنی هدایت، تسلیتی سنگین بر دل تاریخ است؛ تسلیتی برای همه دلهایی که هنوز در امتداد «نُورٌ عَلَی نُور» (نور/35) قدم میزنند و چشم به سپیدهدم ظهور آخرین یادگار این سلسلهٔ نورانی دوختهاند. امام هادی علیهالسلام، جدّ بزرگوار حضرت ولیعصر عجلاللهتعالیفرجه، همان چراغی است که در شبهای تیرهٔ سلطهٔ عباسی، بیهیاهو اما پایدار، راه را نشان داد؛ مصداق آشکار آیهٔ شریفهٔ «وَجَعَلناهُم أَئِمَّةً یَهدونَ بِأَمرِنا» (انبیاء/73).
آن حضرت در روزگاری که قدرت، شمشیر را معیار حق میدانست، حقیقت را در قالب تفسیر ناب توحید، امامت و ولایت بازخوانی کرد؛ نهفقط در سیره عملی، که در میراثی ماندگار به نام «زیارت جامعه کبیره». متنی که صرفاً مرثیهای عاطفی نیست، بلکه منشور هویتی و اعتقادی شیعه است؛ ترازو و میزان سنجش ولایت، و پاسخی روشن به هر قرائت ناقص یا عقلِ بریده از وحی. در این زیارت، امامان «معدن رحمت»، «خزّان علمالله» و «السّبیل الأعظم» معرفی میشوند؛ همان حقیقتی که قرآن از آن با عنوان «الصراط المستقیم» یاد میکند.
آنجا که میخوانیم: «بِکُم فَتَحَ اللهُ وَبِکُم یَختِم»، پژواک آیهای است که میفرماید: «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللهُ وَرَسولُهُ وَالَّذینَ آمَنوا» (مائده/55). گویی امام هادی علیهالسلام، ولایت را از حاشیه تاریخ بیرون میکشد و بار دیگر در متن ایمان مینشاند. از همین روست که علاّمه مجلسی رحمهالله، زیارت جامعه کبیره را از نظر متن، سند، فصاحت و بلاغت، «احسن و اکمل» میخواند؛ کلماتی که دعا نیستند، بلکه تفسیر عملی حدیث پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوآلهاند: «مَنْ ماتَ وَلَم یَعرِف إمامَ زمانِه ماتَ میتةً جاهلیّة».
شهادت امام هادی علیهالسلام، پایان یک حیات ظاهری نیست؛ آغاز مسئولیتی است سنگین بر دوش شیعه. مسئولیت شناخت درست ولایت؛ نه شعاری و مقطعی، بلکه آگاهانه، عاشقانه و تمدنساز. او به ما آموخت که ایمان جدا از ولایت، ناقص است و عقلِ بیامامت، سرگردان.
این مصیبت جانسوز را به پیشگاه حضرت ولیعصر عجلاللهتعالیفرجه و همهٔ دلهای منتظر و داغدار تسلیت میگوییم؛ با این دعا که ما نیز از آنان باشیم که قرآن دربارهشان فرمود:
«الَّذینَ آمَنوا وَکانوا یَتَّقون * لَهُمُ البُشرى فِی الحَیاةِ الدُّنیا وَفِی الآخِرَة» (یونس/63 –64).
السلام علیک یا علیبنمحمد الهادی، یا دلیلَ الحائرین؛ و سلام بر راهی که به ظهور ختم میشود.
نویسنده: محمودی خدری، فعال رسانهای و کارشناس امور دینی و مذهبی استان بوشهر
انتهای پیام/