به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، بررسی ها نشان می دهد در سراسر آمریکا، صدها هزار دانش آموزان بدون مسکن و سرپناه در هتل ها زندگی می کنند و تعداد این دسته از دانش آموزان که اغلب در آپارتمان های شریکی و سرپناه های موقتی زندگی می کنند، از سال 2005 به شکل چشمگیری رشد یافته است. اغلب آنها دستکم با یکی از والدین یا قیم خود زندگی می کنند، گرچه برخی از آنها نیز بدون قیم و همراه هستند.
براساس گزارش یو اس ای تودی، این موضوعی نگران کننده است که بحران فزاینده مسکن و سرپناه، بیش از یک میلیون دانش آموز را که جوان ترین و آسیب پذیرترین قشر جامعه هستند، هدف قرار می دهد.
در سال 2025، شهر نیویورک گزارش داد که 154 هزار دانشآموز بی خانمان دارد، رقمی که بالاترین میزان در تاریخ ثبت شده این شهر است. سال گذشته در ایالت کالیفرنیا نیز تعداد دانشآموزان بی خانمان در سراسر ایالت نزدیک به 20 هزار نفر افزایش یافت که نشان دهنده رشدی 4 درصدی نسبت به سال قبل و شدیدترین افزایش این ایالت در یک دهه اخیر بود.
این مشکل تنها به بزرگ ترین ایالت ها یا شهرها محدود نمی شود. جوامع حومهای و روستایی در ایالت هایی مانند آیووا، ایندیانا و فلوریدا نیز در سال 2025 افزایش هایی در بیخانمانی دانشآموزان گزارش کردند.
براساس گزارش مرکز ملی آموزش بی خانمان ها، در سراسر کشور حدود 1/4 میلیون دانشآموز بی خانمان وجود دارد. و اگرچه آمار فدرال نشان دهنده افزایش 104 درصدی بی خانمانی دانشآموزان بین سال های 2005 تا 2023 است، اما به گفته کارشناسان، این رقم همچنان بسیار کمتر از واقعیت است.
این موضوع به این دلیل است که پیگیری وضعیت این دانشآموزان دشوار است، به ویژه در مناطقی که نهادهای محلی اطلاعات خود را با یکدیگر به اشتراک نمی گذارند یا در بسیاری از موارد با کمبود بودجه مواجهاند.
دانشآموزان بی خانمان اغلب مدرسه عوض می کنند. برخی از آنها وضعیت زندگی خود را به دوستان یا معلمانشان نمی گویند. همچنین خود والدین نیز از ترس اینکه فرزندانشان از آنها گرفته شوند، تلاش کردهاند کمتر در معرض توجه قرار بگیرند.
دلیل دیگری که دانشآموزان بیخانمان «جمعیتی پنهان» محسوب میشوند این است که بیش از 70 درصد آنها در خانه شریکی زندگی می کنند، یعنی در خانه دیگران زندگی می کنند. در برخی موارد، سه یا چهار خانواده در یک آپارتمان با هم زندگی می کنند.
به همین دلیل، اغلب این مسئولیت کاملا بر عهده معلمان یا کارکنان مدارس میافتد که تشخیص دهند آیا یک دانشآموز از نظر مسکن در وضعیت ناامن قرار دارد یا نه.
افزایش شمار دانشآموزان بی خانمان بازتاب دهنده روندهای نگران کننده دیگری نیز هست.
سال گذشته، وزارت مسکن و توسعه شهری ایالات متحده (HUD) در گزارش سالانه بی خانمانی خود اعلام کرد که 771 هزار و 480 نفر شامل بزرگسالان در خیابانها یا پناهگاه ها زندگی می کردند، رقمی که به گفته این نهاد، بالاترین تعداد ثبت شده در یک شب در تاریخ بوده است.
همچنین براساس گزارش HUD، گروه سنی که بیشترین افزایش در بی خانمانی را تجربه کرده است، کودکان زیر 18 سال بودهاند.
HUD ، افزایش شمار افراد بی خانمان را به تشدید بحران مسکن مقرون به صرفه، افزایش تورم، رکود دستمزدها و پایان برنامه های کمک های عمومی دوران کرونا، از جمله اعتبار مالیاتی گسترش یافته برای کودکان نسبت داد، عواملی که براساس اعلام این نهاد سیستم های خدمات رسانی به بی خانمان ها را تا مرز توانشان تحت فشار قرار داده است.
فعالان و پژوهشگران معتقدند اگرچه عوامل متعددی در شکل گیری بحران بی خانمانی دانشآموزان نقش دارند، اما مسکن مقرون به صرفه همچنان مهم ترین و دشوارترین مانع پیش روی جوانان و خانواده ها به شمار می رود.
دانشآموزان بی خانمان با چالش های جدی دیگری نیز رو به رو هستند، از کمبود دسترسی به حمل و نقل گرفته تا جا به جایی های مکرر بین مدارس. پژوهش ها همچنین نشان می دهد که آنها نسبت به همسالان خود با اقدامات انضباطی بیشتری مواجه می شوند.
در همین حال، براساس قانون «مک کینی ونتو» برای کمک به بی خانمانها، مصوب سال 1987، دولت فدرال به هر ایالت بودجه ای اختصاص می دهد تا دانشآموزان بی خانمان را شناسایی کرده و در زمینه هایی مانند حمل و نقل، مسکن و سایر نیازها به آنها کمک کند. اما کارشناسان معتقدند این بودجه به هیچ وجه کافی نیست.
همچنین تحلیلی از سوی موسسه سیاست گذاری آموزشی درباره تخصیص های مککینی ونتو نشان داد که در سال تحصیلی 2019-2020، در بودجه فدرال به طور میانگین تنها 79 دلار به هر دانشآموز بی خانمان اختصاص داده شده است. و اگرچه در دوران همه گیری کرونا بودجه های فدرال قابل توجهی اختصاص یافت اما این منابع اکنون رو به پایان هستند.
توان محدود این برنامه همچنین با چالش های بیشتری رو به رو شده است، از جمله کاهش بودجه های اعمال شده از سوی دولت ترامپ برای وزارت آموزش و پرورش، که باعث ادغام برنامه مککینی ونتو و کاهش شدید بودجه آن خواهد شد.
مانع دیگری نیز وجود دارد: تعریف وزارت مسکن و توسعه شهری آمریکا (HUD) از بیخانمانی شامل افرادی که در خانه شریکی زندگی می کنند، نمی شود. در نتیجه، بزرگ ترین گروه جمعیتی دانش آموزان و خانواده های بی خانمان از کمک های اسکان سریع این نهاد محروم می شوند.
این وضعیت بخش عمده ای از بار مسئولیت را بر دوش ایالتها، نواحی محلی و شبکهای از سازمان های غیرانتفاعی و گروه های داوطلب گذاشته است. گروه هایی که همه در تلاشند روش های نوآورانه ای برای کمک به افزایش شمار دانشآموزان بی خانمان پیدا کنند.
در سطح کشور، نواحی مدارس شروع به ساخت پناهگاه های خود برای اسکان دانش آموزان بی خانمان کرده اند. برخی مناطق حتی اقدامات موقتی بیشتری را اتخاذ می کنند. برای مثال، در سینسیناتی، جایی که شمار دانشآموزان بی خانمان طی دهه گذشته 77 درصد افزایش یافته است، ناحیه مدرسهای، سال آینده یک پارکینگ محصور شده افتتاح خواهد کرد که خانواده های بی خانمان بتوانند در خودروهای خود در آن بخوابند.
در همین حال، نیومکزیکو قصد دارد یک برنامه آزمایشی را گسترش دهد که به دانش آموزان بی خانمان دبیرستانی، در صورتی که با مشاور ملاقات کنند، تکالیف خود را انجام دهند و بیش از 90 درصد حضور در کلاس داشته باشند، صدها دلار در ماه پرداخت کند. اورگان نیز در حال آزمایش برنامه ای مشابه است.
در بسیاری از جوامع، خانواده ها مجبورند به گروه های داوطلب و سازمان های غیرانتفاعی متکی باشند، که اغلب با کمبود بودجه و فشار شدید منابع مواجهند.
انتهای پیام/