خبرگزاری تسنیم: - حمیدرضا بوالی
درست 8 سال پیش در 8 نوامبر 2005 شبکه ایتالیایی رای با پخش یک مستند32 دقیقهای جریان جنگ آمریکا در عراق را عوض میکند. « فلوجه: کشتار پنهان» یک مستند است که یک خبرنگار و فیلمساز ایتالیایی در مورد وقایع فلوجه ساخته است. در این مستند با ارائه مستندات دقیق و غیرقابل انکار به استفاده سربازان آمریکایی از بمبهای فسفری و بمبهای ناپالم اشاره میشود.
درست 8 روز بعد پنتاگون در بیانیهای مجبور به پذیرش استفاده آمریکا از بمبهای فسفری میشود و این در تاریخ جنگ عراق با آمریکا بیسابقه است.
رابرت فیسک روزنامه نگار برجسته انگلیسی در یک سفر ژرونالیستی به فلوجه عکسهای بیسابقه ای از بیمارستان مرکزی این شهر از کودکان ناقص الخلقه و معیوبی که بر اثر بمبهای فسفری در فلوجه به دنیا آمدهاند ارائه میدهد؛ فیسک این بیمارستان را بیمارستان وحشت مینامد. عکسها و گزارش فیسک انقلابی در افکار عمومی دنیا به وجود میآورد.
**
رابرت بیلز یک سرباز آمریکایی است که برای ماموریتی یک ساله به افغانستان اعزام شده است. نیمه شب 11 مارس 2012 بعد از بازگشت از یک ماموریت نظامی از محل پایگاه نظامی افغانستان در قندهار به راه می افتد و یک مسیر دو کیلومتری را پیاده طی می کند تا به روستای پنجوایی می رسد. نیمه شب است و اهالی روستا خوابیده اند. درب خانه های روستاییان افغان را با لگد باز می کند و اسلحه اش را به کار می اندازد و به روی آدم هایی که در خانه شان خوابیده اند شلیک می کند. چند خانه را به همین ترتیب مهمان می شود و بعد از اینکه آخرین فشنگش را شلیک می کند راهش را می کشد و از همان مسیری که امده است باز می گردد. آرام آرام و سلانه سلانه.
فردا صبح معلوم می شود که آقای بیلز 16 کودک و زن افغان را کشته است و بعد از این حمله با ظرف اسیدی که به همراه داشته است اجساد آنان را نیر سوزانده است.
مرز اتفاق این واقعه با ایران کمتر از فاصله دو شهر مرکزی ایران است. هیچ سند تصویری در مورد این فضیه در رسانههای تصویری ایرانی دیده نمیشود.
**
ژنرال تامی فرانک فرمانده ارشد سابق نیروهای آمریکایی در عراق گفت: "ما اجساد را نمی شماریم" این عبارت مشهور ژنرال فرانک که در پاسخ به خبرنگاری که خواستار آمار غیرنظامیان کشته شده در عراق شده بود گفته شد برجسته ترین عنوانی است که در یک سایت مستقل ضدجنگ به نام انجمن شمارش اجساد غیرنظامیان عراقی به چشم می خورد.
انجمن شمارش اجساد غیرنظامیان عراقی در جریان تهاجم عراق یکی دیگر از تلاش های رسانه ای برجسته در ارائه تصویری حقیقی از عراق امروز است. این انجمن که در سایتiraqbodycount.org قابل دسترسی است به صورت دقیق و متناوب با شمارشگری که در بالای آن نصب است نشان می دهد که از ابتدای حمله آمریکا به عراق تاکنون چند نفر غیرنظامی بر خلاف ادعاهای مسئولین ارتش و دولت آمریکا کشته شده است. منابع دست اول سایت از آمار کشته شده ها منابع مختلفی است که یکسر آن به بیمارستان ها و گروه های امدادی داخل خود عراق و همین طور رسانه ها و گروه های غیر دولتی عراقی می رسد و یکسر دیگر آن به منابعی که این انجمن داخل ارتش آمریکا دارد.
**
این داستان اصلی رسانه های امروز برای ما ایرانی هاست. در داخل دنیای رسانه ای غرب رسانه های مستقلی و خردی پیدا شده اند که بر خلاف سیاست های کلان رسانه های غربی که طبیعتا بر پایه منافع حکومت ها و سرمایه دارانشان تنظیم می شود دستاویزی جز حقیقت ندارند. اگر همه این سالها اکتفا کردنمان به صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران برای اینکه تصویری متفاوت با واقعیت ساخته شده رسانه های غربی به دست آوریم عملا به ناتوانی در تبدیل شدن آن به "صدایی دیگر” ختم خواهد شد. حالا رسانه های خردی در دل خود غرب به وجود آمده اند که حرفهایتر و مطمئن تر حرفهای ما را می زدند و ما فقط نظاره گر آن هستیم.
در همه این سیسال بعد از انقلاب؛ سیاست جمهوری اسلامی ایران در عرصه بین المللی در مواضع سیاسی و حرکت های ضداستعماری و ضدستم و حمایت از نهضتهای آزادیبخش و ضدجنگ و دیگر عرصه های سیاسی در خط مقدم مبارزه با امریکا و غرب ایستاده است، در همه این سالها الگوی حرکتهای جهادی و آزادیخواهانه در عرصه سیاسی بوده است و تک امید ملت های بدون رسانه دنیا برای حمایت؛ اما در عرصه فرهنگی و تمدنی به این جایگاه سیاسی بین المللی نزدیک هم نشده است.
مبارزه فرهنگی و تمدنی ما با دنیای غرب در همه این سالها کاملا محدود و بی رمق طی شده است و این سوال اساسی ماست: اینکه چرا باید بعد از گذشت سی سال بزرگترین فیلم های ضدامریکایی در خود غرب ساخته شود و دست فرهنگ ایرانی از مبارزه فرهنگی با یک جریان تمدنی کاملا خالی باشد؟سیاست ایرانی پابه پای همه فعالیت های سیاسی غرب در همه عرصه های سیاسی فعال و پیشتاز، بدون عقب نشینی با روحیه تهاجمی حاضر است و فعالیت های فرهنگی ایرانی در این رقابت بین المللی نابرابر و اصلا غیرقابل محاسبه؟و ما فعالیت فرهنگی مان در اینجا در سینما محدود به مبارزه با سیاهنمایی در سینمای اجتماعی و نقد فیلم های ملودارم سطحی سینمای بدنه و این جور بازی های رسانهای مشغول کن باشد.
واضحترش میکنیم: چرا باید در مورد کودکان آلوده شده به گازهای سمی در فلوجه در جریان جنگ امریکا تنها مستند موجود یک مستند ایتالیایی باشد و ایرانیها همچنان در حال مستندسازی از طبیعت شمال و جنوب و غرب کشور؟ در مورد «رابرت بیلز» جنایات آمریکا در افغانستان فیلم ایرانی ساخته نمیشود و چرا در بازنمایی تاریخ استعمار آفریقایی ها توسط اروپاییان، کشتار سرخپوستان بومی آمریکا و ... هیچ اثر ایرانی قابل دفاعی موجود نیست؟ و چرا تنها مستند برجسته از فرهنگ مردمی در بیداری اسلامی در مصر باید از شبکه «من و تو» پخش شود.
از امروز سرویس سینمای تسنیم پیگیری این سوال را در گفتگو با صاحبنظران فرهنگی کشور ابتدا در عرصه سینما که پرنمودترین و واضحترین عرصه فرهنگی است انجام خواهد داد تا قدمی در راه رسیدن به پرکردن این حفره خالی فرهنگ ایرانی باشد.
انتهای پیام/