Sadece Hayatta Kalmak İstiyoruz/ Bir Çocuğun Rüyası Sadece Bir Dilim Ekmek Olursa!

Tesnim Haber Ajansı - Keferya ve Fua halkı her gün füze saldırıları ya da mermi isabet etmesi sonucu şehit olan yakınlarının cenazesini defnediyorlar.

Kuşatma altındaki Fua kasabasında, Tesnim Habere konuşan bir anne şunları söyledi: “Benim sesimi duyanlara sesleniyorum; biz ekmek istiyoruz, buradaki halk aç, biz ekmek istiyoruz çünkü açlıktan ölüyoruz, biz hayatta kalabilmek için sadece ekmek istiyoruz, artık tokluk hissi nedir bilmiyoruz, çocuklarımız da aynı durumda, aç uyuyor ve aç olarak ta uyanıyoruz.”

Başa bir anne de kırık bir kalple şunları söyledi: “Ayakta kalabilmek ve direnç için en önemli şey, bazı unsurların bulunmasıdır ve bu konuda ayakta kalabilmemiz için en asgari şey ekmektir. Size hafızamı kaybettiğimi ve acı çektiğimi mi söylemeliyim? Ben hiç kimsenin bizim acı ve sıkıntımızı anladığını düşünmüyorum. Onlar Fua ve Keferya’ya gelmeli, acı ve sıkıntılarımızı yakından tecrübe etmelidir.

Çocuklarımızın en çok tekrarladığı cümle şu: “Anne biz açız”, “baba biz açız”, aileler çocuklarından utanıyorlar. Çünkü onlar için bir dilim ekmek bulamıyorlar. Neden? Bütün bu ihmalin sebebi ne? Gençlerimiz açlıktan hayalet gibi oldular. Aç olarak işe gidiyor ve aç olarak dönüyorlar. Onların da Fua ve Keferya dışında yaşayan gençler gibi yemeye, içmeye hakkı yok mu?

Bir buçuk ekmeğin bir hafta boyunca bir anneye yetmesi mantıklı mı? Keferya ve Fua dışında yaşayan sizlere soruyorum, bir kişi bir hafta boyunca bir buçuk ekmekle doyabilir mi? Bir buçuk ekmekle bir hafta boyunca nasıl dayanabilir, nasıl ayakta durabiliriz? Bizim çocuklarımızın da güvenlik içerisinde yaşamaya hakkı yok mu? Onların da oyun oynamaya, yemek yemeye hakkı yok mu? Onlar bir füze ya da merminin kendilerine isabet edeceği korkusuyla okula gidiyorlar. Bizim hakkettiğimiz yaşam bu mu?”

Keferya ve Fua’da çocukların bu bölgenin dışındaki çocuklar gibi bir hayali yok. Onların tek hayali bir dilim ekmek. Bu çocuklardan biri şunları söylüyor: “Biz Keferya ve Fua çocukları ekmek istiyoruz. Artık okula gitmek istemiyoruz. Ne bir defterimiz ne de bir kalemimiz yokken neden okula gidelim. Bir defterin fiyatı üç bin Suriye lirası, (Oysa ki Keferya ve Fua dışında bir defter 200 liraya satılıyor) yiyecek bulunmuyor, biz aç ve susuz olarak okula gidiyoruz, hatta giyip okula gidebilecek bir elbisemiz bile yok. Ne zamana kadar böyle yaşayacağız? Artık bize yardım ulaşmıyor. Her gün bizlerden üç ya da dört kişi mermi isabet etmesi sonucu şehit oluyor. Biz ekmek, un ve yardım istiyoruz.”