به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، با بازگشایی گزارش ویژه «خودکفایی در غذا»، ذیل پرونده «مزرعه پدری» در خبرگزاری تسنیم، ظرفیتهای بیشمار کشاورزی ایران، نهتنها برای خودکفایی، بلکه برای تأمین غذای جمعیت 300 میلیون نفری کل منطقه از نظر خوانندگان گذشت. این مهم، با توجه به اقلیم و ظرفیتهای کشاورزی ایران، تنها با تکیه بر دو فاکتور «مدیریت علمی» و «تلاش جهادی» امکانپذیر است. گزارشهای مستند و کارشناسی بر این ادعا تأکید میکنند و غالب کارشناسان مبرز و تمامی وزرای این حوزه از دهه 1360 تاکنون ــ جز عیسی کلانتری ــ بر این موضوع اتفاق نظر دارند.
علاوه بر این دیدیم که رهبر معظم انقلاب نیز بر توان تأمین غذای 4 برابر جمعیت کشور ــ با علم به کمبود منابع آب و البته با توجه به پتانسیلهای بیشمار این حوزه ــ تصریح کردند. معظمله 24 مهر 1379 در اجتماع بزرگ مردم اراک فرمودند:
«زمینهای وسیع کشاورزی در کشور ما زیاد است. شما به همین استان مرکزىِ خودتان نگاه کنید؛ نظیر این دشتها و این خاک حاصلخیز در بسیاری از نقاط این کشور وجود دارد. اگرچه از لحاظ آب کمبود داریم، اما با روشهای علمی، با پیگیری و با صرفهجویی، همین نزولات آسمانی که امروز در کشور ما وجود دارد، بهفضل الهی کافی است چهار برابر جمعیت کنونی امروز ایران را از لحاظ مواد غذایی بینیاز از دیگران کند».
در همین راستا بنیانگذار جمهوری اسلامی نیز توجه ویژهای به یحث خودکفایی و ظرفیتهای داخلی تأمین غذا داشتند؛ امام راحل این احتمال را مطرح میکنند که حتی ظرفیت چند استان معدود کشور ــ مانند آذربایجانها و خراسان بزرگ ــ برای تأمین کل غذای کشور کافی باشد. گزیدهای از بیانات ایشان را ذیلاً ببینید.
تمام شمارههای پیشین پرونده ویژه «مزرعه پدری» در خبرگزاری تسنیم اینجا (+) قابل دسترسی است.
* * * * * * *
بیانات در تاریخ 26 شهریور 1358
چیزی که در ایران لازم بود باشد و اقتصاد ایران به او بستگی داشت، که عبارت از کشاورزی بود، از بین رفت. کشاورزی را بهصورت اینکه ما میخواهیم، به اسم اینکه ما میخواهیم صنعتی کنیم مملکت را، اول کشاورزیاش را از بین بردند. کشاورزی که از بین رفت، اشکالاتی پیدا شد: یکی اینکه ما شدیم برای آمریکا یک بازاری برای خرید کالاهای آمریکا؛ یعنی گندمها و سایر حبوباتی را که آنها زیادی داشتند و باید بریزند به دریا یا بسوزانند، به ما بهقیمت اعلا میفروختند و پول ما را میگرفتند. یکی دیگر اینکه این کشاورزها را از اطراف ایران کوچ داد این طرح، و آورد اطراف تهران و اطراف شهرهای دیگر، بیشترش در تهران. اینهمه محلههایی که در تهران درست شده، محلۀ گودالها و محلۀ نمیدانم چه و حصیرها و این خانههای حصیری و این خانههای چه، این بیچارههایی که در محل خودشان کشاورز بودند. کشاورزی را از بین بردند به اسم اینکه میخواهیم ما اربابْ رعیتی را برداریم، همه بشوند ارباب! ما هم چقدر غافل. ملت ما هم چقدر حالا یا غافل بود، یا خوب، سرنیزه بود. چه همه «دهقان»! این بیچارههایی که الآن اطراف تهران هستند، هر ده نفرشان توی سوراخی هستند ــ آنی که خانه دارد خانهشان را نمیدانم شما دیدید یا نه. من در تلویزیون یک دفعه، دو دفعه دیدم، که خوب، اسباب تأسف است، یک سوراخی است! یک عدهای بچه و بزرگ از تویش بیرون میآید ــ اینها دهقانهایی هستند که میخواست اربابشان کند، و زندگیشان را بهکلی به هم زد. مملکت ما را از حیث کشاورزی، که میتوانست خودکفا باشد بلکه صادر کند...
مملکت ما از حیث کشاورزی یک مملکت غنی است. اگر کشاورزی صحیح در این مملکت بشود، ممکن است آذربایجان کافی باشد برای همۀ مملکت؛ باقیاش باید صادر بشود. یا خراسان برای همۀ مملکت کافی باشد، و باید باقیاش صادر بشود.
* * * * *
بیانات در تاریخ 10 خرداد 1357
همۀ مراتع ما را از بین بردند، قریب چهل هزار ــ نوشته است قریب چهل هزار ــ قنات خشک شده است در ایران برای اینکه این سدها را که بستند یا چه کردند، این قناتها خشک شده است؛ و قهراً وقتی قناتها خشک شد زراعت نمیشود؛ وقتی زراعت نشد مردمش کوچ میکنند و میآیند به فقر و فلاکت در تهران یا در یک شهر دیگری. و تعمد در این کار هست که مردم را جمع کنند در شهرها که مبادا در دهات مخالفت شروع بشود و دهاتْ مشکل است مهارش. آنهایی که یک نحوه شمّ سیاسی دارند، میگویند مسئله این است که میخواهند کوچ بدهند دهاتیها را، کوهستانیها را، بختیاریها را که در کوهستان هستند ــ عرض میکنم که ــ بلوچها که در صحراها و کوهستانها هستند، اینها را میخواهند کوچ بدهند به شهرها تا بتوانند کنترل کنند اینها را؛ یعنی هر وقت اینها بخواهد صدایشان در آید، با توپ و تانک بتوانند اینها را کنترل کنند. اما اگر چنانچه در جاهای مرتفعات باشند، آنجا نمیشود کنترل کرد. یکوقت میبینی تمام قشرها برخلافْ قیام میکنند، و آن وقت سرایت میکند به همه جا. حالا یا این است نکتهاش، یا نکتۀ «استفاده» است که همه را به دست چپاولگرهای غرب و شرق بدهند، هر چه هست.
* * * * *
بیانات در تاریخ 7 اسفند 1357
الآن زراعت ما و کشاورزی ما بهکلی منهدم است. و باید آقایان توصیه بکنند در مجالسشان، در مساجدشان توصیه بکنند، اشخاص بفرستند به اطراف که مردم را آگاه کنند که کشت و زرع بکنند که احتیاجمان از خارج برطرف بشود. مملکت ایران که یک ناحیهاش ممکن بود برای تمام ایران کافی باشد، مثلاً آذربایجان اگر چنانچه کشت بشود ممکن بود برای ایران کافی باشد، حالا همه چیزش از خارج میآید. یعنی این «اصلاحاتی که اینها بهخیال خودشان کردند، عالماً عامداً فاسد کردند نه اینکه اشتباه کردند. آن مردک آمد گفت من اشتباه کردم! لکن تعمد کرد در امور؛ اینطور نبود که اشتباه باشد. عالمِ عامد بود در خراب کردن این مملکت: کشاورزی را عالمِ عامد بود که بهصورت «اصلاحات ارضی» به فساد بکشاند؛ «مأمور» بود برای اینکه مملکت ما را بازار قرار بدهد برای دیگران، و ما باید از دیگران وارد کنیم و ما بازار آنها باشیم. اگر چنانچه این مرد نبود مملکت خودمان برای خودمان کافی بود لکن این مرد ــ یا نامرد ــ بهواسطۀ آن نوکری[ای] که داشت، «مأموریت»ی که برای وطنش داشت ــ مأمورش کرده بودند بیاید و این وطن را از بین ببرد و برد و رفت منتها همۀ چیزهای ما را برداشت و رفت ــ کشاورزی ما به این حال رسیده است. و تبلیغات لازم است؛ یعنی اشخاصی که در رأس واقع هستند، اشخاصی که مردم از آنها اطاعت میکنند و مردم را هدایت میکنند، اینها باید مردم را وادار کنند به اینکه کشاورزی را از سر بگیرند و کشاورزی را به صورت اول انشاءاللّه یا بهتر درآورند.
* * * * *
بیانات در تاریخ 23 تیر 1358
همین دست دزدی از خزائن یک مملکت کوتاه شدن، اسباب این میشود که انشاءاللّه بعد از یک چندی اقتصاد ما اقتصاد صحیحی بشود؛ و انتساب به سایر ممالک را احتیاج نداشته باشیم. یک مملکتی خودش خودکفا بشود؛ خودش بتواند ارزاق خودش را اداره بکند. این خانهخرابها به اسم «اصلاحات ارضی» بهکلی از بین بردند زراعتهای ما را، و بهکلی کشاورزی را از بین بردند، و یک بازار درست کردند برای خارجیها.
انتهای پیام/*