محبت استاد پرورش به اهل بیت (ع) و عنایت به حاج علی انسانی

بخش هفتم خاطرات اختصاصی تسنیم از استاد پرورش با عنوان «محبت به اهل بیت (ع)» به قلم مرتضی نجفی قدسی به شرح ذیل است:

«قل لا اسئلکم علیه اجراالا الموده فی القربی و من یقترف حسنه نزدله فیها حسنا ان الله غفور شکور» (23- شوری)
«ای پیامبر، بگو من در برابر ابلاغ رسالتم و هدایتگری که برای شما انجام دادم هیچ اجر و مزدی را طلب نمی‌کنم فقط از شما می‌خواهم که به نزدیکانم (اهل بیت علیهم السلام) مودت و محبت داشته باشید و بدانید هر کس کار نیکی کند، بر نیکی‌اش می‌افزاییم، بدرستی که خداوند بسیار بخشنده و دربرابر عمل اندک پاداش فراوان می‌دهد.»
عشق و دلدادگی استاد پرورش نسبت به پیامبر اکرم (ص) و ذریه طیبه او بسیار وافر بود و بروز و ظهور آن رادر اکثر سخنرانی‌ها و سلوک عملی ایشان می‌دیدیم.
اولین کتاب‌هایی که از استاد پرورش در دوره جوانی ایشان منتشر گردید، «پیامبر در مکه» و «علی در مدینه» بود که بسیار کتاب‌های ارزشمندی در شناحت شخصیت پیغمبر اکرم (ص) و امیر المومنین علی (ع) است.
بسیار از اوقات در هنگام سخنرانی و یا در هنگام تدریس در مدرسه و دانشگاه در بیان فرمایشات اهل بیت (ع) منقلب می‌شد و اشک از چشمانش جاری می‌گردید که این امر حاکی از عشق عمیق ایشان نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام بود. در شماره‌های گذشته به نمونه‌ای از این عشق و دلدادگی در سفر به مشهد و تشرف به حرم امام رضا (ع) اشاره کردیم و این وضعیت در سفر کربلا و نجف به اوج خود رسید بطوری که گویی می‌خواهد جان به جان آفرین تسلیم کند. حضور پررنگ ایشان در هیئات مذهبی و مجالس روضه‌خوانی حضرت اباعبدالله الحسین (ع) گویای همین عشق و دلدادگی است.
از جمله کسانی که شیفته معارف و شخصیت معنوی استاد پرورش گردید، جناب استاد حاج علی انسانی از شاعران و مرثیه سرایان اهل بیت (ع) است که حقیقتا مرید استاد پرورش شد و سعی نمود تا برخی جلسات و محافل رابه منظور بهره‌مندی از خرمن علم و دانش و معرفت استاد تشکیل دهد که نمونه‌ای از آنها مجالس سخنرانی استاد پرورش در حسینیه صنف لباس فروش‌های تهران و یا سخنرانی‌هایی که در منزل خود جناب آقای انسانی، جمعه شب‌ها برگزار می‌شد، بود.
توصیف این مجالس و سخنرانی‌ها به گفتن نیست، فقط با شنیدن و دیدن میسر است، جلساتی بسیار پرشور و عارفانه و مالامال از عشق ورزی دلسوختگان و شیفتگان آستان حضرت اباعبدالله حسین (ع) بود.
در این مجالس ابتدا استاد پرورش با بیانات عالمانه و عارفانه خود همگان را سیراب می‌کردند و کم‌کم هیجان جلسه به اوج می‌رسید و صدای گریه از گوشه گوشه مجلس شنیده می‌شد و این بار نوبت به حاج علی انسانی می‌رسید که با اشعار و مرثیه‌های محتشم گونه خود این جمع سینه سوخته را به فیض برساند و یا بهتر بگوییم مست فیض نماید.
استاد پرورش نیز پس از سخنرانی همیشه پای منبر می‌نشست و به استماع مدیحه سرایی و مرثیه‌گویی جناب آقای انسانی می‌پرداخت و مثل ابر بهاری اشک می‌ریخت و حقیقتا گریه‌های مستانه‌ای می‌کرد.
استاد پرورش مرثیه سرایی جناب آقای حاج علی انسانی را بسیار می‌پسندید و به بنده می‌گفت: «این آقای انسانی هم به شعرش عنایت شده است و هم به  خواندنش و می‌بینید که هر وقت و هر کجا بخواند، کاملا با دیگران متفاوت است و جلسه جور دیگری می‌شود.» چقدر خوب است که جلسات و هیئات مذهبی، شور و شعور را با هم داشته باشند و سعی کنند از بهترین دانشمندان و سخنوران دینی درکنار بهترین مادحین و ذاکرین  اهل بیت (ع) استفاده کنند تا در پرتو این شور و احساسی که پدید می‌آید، جوانان و مستمعین از معارف قرآن و اهل بیت (ع) نیز بهره کافی ببرند.
البته سخنران‌ها هم اگر می‌خواهند جاذبه داشته باشند، اولا باید مطالعه داشته باشند و صرف محفوظات کفایت نمی‌کند،  استاد پرورش برای هر سخنرانی که داشتند، شاید حدودا یک صد ساعت مطالعه می‌کردند و لذا سخنرانی‌های ایشان بسیار پرمغز و قابل استفاده است، بطوری که اگر از نوار پیاده شود، عینا قابل کتاب شدن است، همانند سخنرانی‌های استاد شهید مرتضی مطهری که بسیاری از آنها عینا کتاب شده است. ویژگی دومی که سخنران‌ها باید داشته باشند، «فن بیان» است و اینطور نباشد که مصداق شعر سعدی باشد که گفت: «گر قرآن بدین نمط خوانی     ببری رونق مسلمانی»
به هر حال مجالس اهل بیت (ع) باید شور و شعور را با هم داشته باشند و هم معرفت افزایی داشته و هم احساسات دینی و عاشقانه را پاسخگو باشند. (طیب الله انفاسهم)
انتهای پیام/