چشمانی که به عشق آزادی وطن بی‌فروغ شد

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بروجن، مجتبی راستی بروجنی، متولد 9 اردیبهشت ماه سال 1345 ، جانباز 70 درصدی است که در سن 16 سالگی به دلیل اثابت ترکش به چشمانش نابینا شد ولی بعد از این موضوع میدان جنگ را خالی نکرد و در امور فرهنگی مانند تدارکات، کارهای تبلیغاتی و انتشاراتی تا پایان جنگ در جبهه حضور یافت.

وی دانش آموخته علوم حوزوی در مقط کارشناسی ارشد از حوزه علمیه قم بوده و برادر دو شهید به نام‌های مسیب و احسان الله است.

به گفته وی بردارش احسان الله که ده سال از او بزرگتر بوده است در تاریخ 21 فروردین ماه سال 62 در دار خوئین به شهادت رسیده است.

برادر کوچکترش مسیب نیز در سن نوزده سالگی نیز در عملیات خیبر در جزیره مجنون شربت شیرین شهادت را نوشید.

مجتبی راستی بعد از جنگ در قسمت مخابرات سپاه مشغول به کار شد و بعد از بازنشستگی از سال 71 نیز در بیمارستان ولی عصر (عج) بروجن فعالیت داشت و در حال حاضر با وجود شرایطی که دارد مشغول به کار است.

تسنیم:چه شد که به جبهه رفتید؟

راستی: همه رزمندگان برای دفاع از خاک و ناموس خود به جبهه رفتند، از ابتدای جنگ همه شور و شوق برای دفاع از میهنشان را داشتند، 14 ساله بودم که به جبهه رفتم و اولین نفر در خانواده بودم که در جنگ حضور پیدا کردم.

سال 1360 بعد از عضویت در سپاه بروجن به منطقه شوش اعزام شدیم و به مدت 4 ماه در آنجا بودم و بعد از یک دوره آموزشی در گردان چمران برای شناسایی دشمن، در منطقه شوش در حال عملیات بودم.

سال 61 بود، یک روز که هوا مه‌آلود بود از مه صبحگاهی برای شناسایی دشمن در میدان حاضر شدیم، بعد از اذان صبح جوان 14 ساله‌ای را در حال گریه دیدم، علت را از او پرسیدم، به همرزمش که روی مین رفته بود و قسمتی از بدنش ترکش خورده بود اشاره کرد.

مجروح آقای گل‌محمدی بود با دو نفر از بچه‌های شهرکردی برانکارد آوردیم و او را روی برانکارد گذاشتیم غافل از آنکه زیر برانکارد در زیر خاک یک مین بود وقتی آقای گل‌محمدی را روی برانکارد گذاشتیم، مین مسلح شد، آقای گل‌محمدی و بیاتی یکی از بچه‌های شهرکرد شهید شدند و من و آقای افضلی‌پور مجروح شدیم و من از ناحیه چشم تا پایین بدنم مورد اثابت ترکش قرار گرفتم.

علی‌رغم از دست دادن چشمانم در امورهای فرهنگی مانند تدارکات، کارهای تبلیغاتی و انتشاراتی تا پایان جنگ در جبهه حضور داشتم.

تسنیم:چند بار تحت عمل جراحی قرار گرفتید؛ برای ادامه درمان به خارج از کشور اعزام شدید؟

راستی: در حال مجروحیت چشمانم دو بار بیمارستان رفتم و چندین بار زیر تیغ جراحی گوش و چشم و دست و پا رفتم، دکتری که برای معالجه من آمده بودم با عصبانیت بالای سرم آمد و گفت الان چه وقت مجروح شدن است، کره چشمم را بخیه زد و ترکش را از چشمانم خارج نکرد و همین سبب نابینایی من از آن روز شد.

بله برای درمان به اسپانیا رفتم ولی هیچ امیدی نبود.

تسنیم:چگونه با مجروحیت کنار آمدید؟

راستی: خیلی عادی، کسی که آماده برای هر کاری باشد برایش فرقی نمی‌کند، من روزی که مجروح شدم و به بروجن بازگشتم به فاصله کوتاهی مشغول به کار شدم.

تسنیم:از آن روزها چه خاطرات شیرینی را به یاد دارید؟

راستی: همه روزها در جبهه برای من شیرین و خاطره انگیز بود، هر قسمت از قسمت دیگر شیرین‌تر بود در میدان جنگ حضور خدا را همواره بیشتر و بیشتر حس می‌کردم.

یک روز عصر همراه با شهید دهقان که اهل یزد بود داخل سنگر بودیم، شهید دهقان در حال نماز خواندن بود که ناگهان دشمن آرپیچی 11 زد در همین حین بود که فکر کردم شهید دهقان به نمازش ادامه داده و درحال سجده است جلو رفتم ولی ترکش به پیشانی‌اش اثابت کرده بود و خون از پیشانی‌اش سرازیر شده بود صحنه دردناک اما شیرینی بود، شهید دهقان در حال نماز و به‌حالت سجده شهید شده بود. روحش شاد...

تسنیم:دلتنگ حال و هوای جبهه و چنین انسان‌های با گذشتی می‌شوید؟

راستی: فراوان تنگ می‌شود، فراوان. زمان جنگ با همه بچه‌های سپاه به‌ویژه شهیدان مجید پیکار، علیرضا سلطانی، محمدرضا حبیبی بودم و هنوز هم با همرزمان آن دوران در ارتباط هستم.

تسنیم: بهترین مقطع زندگی شما چه زمانی بود؟

راستی: دنبال لذت‌های دنیا نبودم و نیستم، اما زمان جنگ را دوست داشتم چون در حال تکلیف بودم و برای دفاع از وطنم جنگیدم و افتخار می‌کنم و این را مدیون یاری خدا، ائمه اطهار (ع) و حضرت ولی عصر (عج) هستم.

تسنیم: چه درخواستی از مسئولان دارید؟

راستی: از مسئولان در بنیاد شهید و امور ایثارگران تقاضا دارم که به بخش فرهنگی بیشتر توجه کنند و بودجه‌ای را برای این امور در نظر بگیرند.

تسنیم:توصیه شما به قشر جوان جامعه برای پاسداشت مقام شهدا و ایثارگران چیست؟  

راستی: جوانان ایرانی باید با یکدیگر متحد شوند و اگر روزی مشکلی برای کشور پیش آید باید از وطن خود پاسداری کنند و راه شهدا را ادامه دهند، این است ایرانی بودن.

گفت‌وگو از سجاد پایزدان بروجنی

انتهای پیام/ج