کارکرد مستندسازی ایرانی، رسیدن به دردها/قسمتی از بشریت را فراموش کرده‌ایم؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نوید نامور کارگردان درباره مستند چند قطره خون که درباره تزریق خون آلوده به افراد بود،گفت:من پروژه قبلی را با کمک همسرم شروع کردم و بعد داخلی پرونده را بررسی کردیم و شنیدم آن شرکت فرانسوی دوباره به ایران بازگشته و این فرصتی برای بازخوانی پرونده شد و در این جریان به اسناد و مدارک عجیبی دست پیدا کردیم.

نوید نامور ادامه داد: ما در فیلم اول مطلع نبودیم که شرکت فرانسوی از آلودگی این محصولات مطلع است. یک بریده جراید از آن زمان فرانسه در اختیار ما قرار گرفت که فرانسوی ها اعلام کرده بودند فاکتورهای آلوده از فرانسه خارج شد و سؤال ما این بود که به کجا رفته است. 38 میلیون فرانک دارو در سال 99 از فرانسه خارج شده بود.

کارگردان «چند قطره خون» افزود: شرکت فرانسوی به ما هیچ نوع پاسخی نداد و از آن طرف سعی کردیم خط قرمزها را رعایت کنیم و امیدواریم که جواب گرفته باشیم. برای پیگیری این پرونده ما مشاوران پزشکی مثل دکتر ذبیح الله واحدی داشتیم.

نامور یادآور شد: الان این شرکت داخل ایران است و با قوانین ایران کار می کند و ما این امکان را داریم که در همین جا این شرکت را مورد پیگرد قرار بدهیم. ترجیح دادم از ماده قوانین موجود در فیلم استفاده نکنیم.ما می توانیم این شرکت را جدا از دولت ایران و به وسیله اشخاص مورد پیگرد قرار دهیم و با چند وکیل هم در این زمینه صحبت کردیم. . در آن زمان این شرکت آلوده بودن خون را به ایران اعلام می کند اما مسئولان معتقد بودند احتمالا این شرکت قصد خاصی داشته است.

عابدین مهدوی با اشاره به ساختارهای مستند تلویزیونی و مستند«چند قطره خون» بیان کرد: اکثر مستندهای ما به صورت گزارشی-تلویزیونی و آموزشی بوده و در فضای مستند محض یا تحقیقی حرکت نکرده است. من این مستند را به گزارشی و اجتماعی تقسیم بندی می کنم. یک معضل داخل ایران این است که دسترسی به فضای تحقیقی برای شکل گیری درام خوب وجود ندارد.این موضوع یک سوژه و اتفاق وارداتی است.

مهدوی افزود: امکان این وجود داشت که وجه گزارشی این مستند کمتر و درام آن بیشتر بود. این سوژه برای من مقدس است و احترام دارد چون من در آفریقا برای بچه ها به راحتی کار کردم اما به نظر می رسد اینجا فضا محدود بوده است. این نوع تصویربرداری برای نشان داده شدن است و به نظرم هر هنرمندی باید به نوبه خود برای این افراد مبتلا کار کند.

این مستندساز بیان کرد:ناب ترین لحظه های این خانواده ها مصاحبه نبود و می توانستید تنهایی مادر را با صحنه ای که مثلا در آشپزخانه نشسته است و گریه می کند،نشان دهید.لحظه های تنهایی این خانواده ها را در سطح شهر با نگاه خاص آدم ها می توانستید نشان دهید. وظیفه مستندساز تغییر نگرش اجتماع است و وقتی دیدگاه مردم تغییر کند، موانعی که بر سر راه مستندساز است هم از بین می رود.

کامران سرامی پور تهیه کننده این مستند نیز گفت: ما زیاد وارد وجه دراماتیک این خانواده نشدیم. شاید این نقصان سینمای ما باشد که فیلم درباره بیماران خاص نداریم تا رنجی که این افراد می برند را نشان دهیم. ما بیشتر به دنبال مطرح کردن این مسأله، شواهد و اسناد و مدارک بودیم. متأسفانه از بین آن افراد 20 الی 30 نفر بیشتر زنده نیستند و خود خانواده ها به دلیل موانع فرهنگی جرأت حضور نداشتند و این یک نقصان در جامعه ماست. شاید من به عنوان یک تهیه کننده این مسأله را به عنوان یک شخصی که زجر می کشد احساس نکردم. آیا ما این قسمت از بشریت را فراموش کردیم؟

سرامی پور ادامه داد: ما اینکه مستند دراماتیزه نشده را می پذیریم و دیدگاه ما بیشتر اسنادمحور بود. البته درام هم به آن اضافه شده اما امکان پرداخت بیشتر وجود داشت.

نامور درباره دراماتیزه نکردن مستند«چند قطره خون» گفت: گاهی ما سراغ یک موضوع می رویم و دلم می خواست آن را بیشتر درام کنم اما این وارد نشدن خودخواسته بود. ما مردمی هستیم که اصلا مستند نمی بینیم. ما حجم زیادی از اطلاعات داشتیم و قصدم این بود که بیشتر از 45 دقیقه نشود. این فاز اول پرونده بود و فاز دوم آن مربوط به بچه هایی است که در پالایشگاه خون آلوده شدند. بیشتر سعی کردم از سینمای فرم گرا و تصویرساز دور شوم تا بتوانم حرف اصلی ام را بگویم.

کارگردان«چند قطره خون» افزود: خبری شدن کار خودخواسته بود اما انکار نمی کنم که بخشی از مستند از دستم خارج و فیلم احساسی شد. حالت خبری به این دلیل بود که دوست داشتم مخاطب تمرکز کند چون فیلم شدیدا مضمون گرا و دیالوگ محور است. وقتی دیدم دیالوگ ها زیاد شد، دریچه هایی را در فیلم گذاشتم که بعد از هر کدام از این دریچه ها اطلاعات جدیدی به مخاطب داده می شود.

نامور عنوان کرد:حسین سیراوند برادر محمد سیراوند یکسال قبل فوت شد. وقتی که محمد کودک بود او را روی صندلی بیمارستانی می گذارند که برادرش حسین بود و محمد یک لحظه می افتد و همان جا از همان فاکتوری که متعلق به شرکت مریوی فرانسوی است، به محمد تزریق می کنند. الان 30 سال است که محمد درگیر این بیماری است و روزی 37 تا قرص می خورد. اصلا برای ما امکان پرداخت بیشتر نبود چون ابعاد این فاجعه آن قدر بالاست که ممکن است بیننده را زده کند.

سرامی پور تهیه کننده درخصوص مأموریت مستند«چند قطره خون» و شرکت فرانسوی تشریح کرد: این شرکت در اکثر کشورها وجود دارد و البته بازار آزادی برای این دارو وجود ندارد و متصدی اصلی آن دولت ایران است. طبق پیگیری های کانون وکلا دولت از محل دارایی های خود به این خانواده ها جریمه پرداخت کرده اما غرامت را از فرانسه نگرفته است.

سرامی پور در پایان گفت:در کشورهایی که دولت مسئولیت اصلی ورود این داروها را ندارد و شرکت ها مسئولند، شرکت غرامت را پرداخت کرده است. البته در آن دوره خود فرانسه هم هموفیلی ها درگیر این آلودگی ویروسی شدند اما با دادگاهی جزئی همه چیز تمام شد. حداقل مسأله معذرت خواهی این شرکت از مردم است و این درحالی است که 700 میلیون دلار دارو وارد کشور می کند و من به عنوان پزشک چه تضمینی می توانم برای مشکلدار نبودن داروی های این شرکت طی 5 سال آینده داشته باشم؟

انتهای پیام/