توافق‌های درون صنفی در حوزه سینما، مانع کار کسی نمی‌شود
خبرگزاری تسنیم: فرهاد توحیدی رئیس هیات مدیره خانه سینما گفت: تا زمانی که صندوق بیمه بیکاری تاسیس نشود، طرح امنیت شغلی از پایین تا بالا تعریف نشده است و توافق‌های درون صنفی به عنوان یک اقدام دواطلبانه تلقی می شود و جلوی کار کسی را هم نمی‌گیرد.
در دو هفته گذشته شورای مرکزی انجمن مدیران تولیدسینما با اعضای انجمن فیلمبرداران و اعضای رسمی صنف صدای سینمای ایران در محل خانه سینما جلساتی را برگزار کردند تا جهت تامین امنیت شغلی اعضای رسمی خانه سینما قراردادی را منعقد کنند.
پیرو برخی از اظهار‌نظرهای رسانه ای مبنی بر اینکه این توافق درون صنفی بخشی از بدنه سینما را از فعالیت حرفه ای حذف می کند با فرهاد توحیدی رئیس هیات مدیره خانه سینما گفتگو کردیم.
فرهاد توحیدی رئیس هیات مدیره خانه سینما با اشاره به اینکه ماموریت اصلی خانه سینما ایجاد امنیت شغلی است گفت: این موضوع امنیت شغلی در تشکیلات صنفی دیگر هم مثل سازمان نظام پزشکی یا سازمان نظام مهندسی وجود دارد که وظیفه دارند پروانه فعالیت حرفه ای صادر کنند یعنی اگر پزشکان ایران از وقتی که فارغ التحصیل می‌شوند تا زمانی که شماره نظام پزشکی نگیرند اجازه پزشکی ندراند.
رئیس هیات مدیره خانه سینما با اشاره به اینکه طرح این موضوع مربوط به سالهای قبل است اضافه کرد: اولین نقطه اختلاف ما با آقای شمقدری و دوستان دیگر در سال 88 و 89 بحث امنیت شغلی بود و اینکه می خواستیم یک تجمع صنفی برای برقراری امنیت شغلی برقرار کنیم که آن هم لغو شد. بنابراین به شهادت نشریات خانه سینما موضوع امنیت شغلی مربوط به امروز نیست و از سال 75 تا امروز ادامه دارد. تشکیلات صنفی باید نیروهای حرفه ای سینما را سامان دهد.
توحیدی ادامه داد: اگر آمار کمیسیون پروانه ساخت را ملاحظه کنید در همین امسال به اسم یکی از دوستان فیلمبردار شش پروانه ساخت صادر شده است ولی بعدا کسان دیگری فیلم برداری کردند و یا 9 پروانه ساخت به اسم دیگری صادر شده است. بنابراین یک سمت قضیه این است که بیمه‌ها سازماندهی شوند و چرخه‌ای بوجود بیاید که امنیت شغلی فراهم شود یعنی کسانی در سینمای ایران حضور داشته باشند که عضو صنف باشند. این به معنی آن نیست که درِ صنف بسته است یا تهیه کنندگان ناچار هستند که از نیروهای صنفی استفاده کنند. تمام این‌ها مقدمه ای است برای طرح جامع امنیت شغلی که در آخر منجر به تشکیل بیمه بیکاری شود.
وی ادامه داد: اگر تهیه کننده ای دوست داشت یا به هر دلیلی خواست از فیلمبردار یا صدابردار یا هر حرفه سینمایی خارج از صنف های سینمایی استفاده کند باید درصدی از دستمزد آن شغل را به صندوق بیمه بیکاری پرداخت کند تا این مبلغ صرف پرداخت کسانی شود که این شغل را از دست دادند. به این ترتیب یک نظام صنفی تعریف می شود که در آن امنیت شغلی معنا پیدا می‌کند. از طرف دیگر کسی که تازه برای اولین بار در آن فیلم همکاری کرده است و مجوز صنف را گرفته است بلافاصله بعد از اکران فیلم به طور طبیعی می آید و عضو همان صنف می شود. پس با این تعریف یک نظام همبسته ای پیش می آید که پیش بینی می‌شود منافع آن به همه کسانی که در سینما فعالیت می‌کنند برسد.
توحیدی ضمن اشاره به اینکه طرح امنیت شغلی فقط مربوط به توافقات درون صنفی نیست ادامه داد: بخش دیگری از بحث امنیت شغلی مربوط به قراردادهای بی ارزش، تعرفه ها یا دستمزدهاست که باید در سینمای ایران ساماندهی شود. این نظامی است که ورودیهای سینما را به سمت اصناف هدایت می‌کند و مقررات حرفه ای را بر کل سینما حاکم می‌کند. تصور می کنم جلوی چنین امر متمدنانه ای سَد شدن کار درستی نیست و این یک حرف عوامانه است که با اجرای این طرح جوان ها یا تازه واردها نمی توانند به عرصه سینما ورود کنند.
توحیدی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار داشت: خانه سینما 5 هزار عضو دارد و در کانون کارگردانها نزدیک به 250 کارگردان عضو هستند ولی در طول سال، 50 تا 60 فیلم تولید نمی شود و به معنی آن است که 200 کارگردان در کانون کارگردانان ایران فرصتی برای کار کردن پیدا نمی‌کنند این حالت برای سایر صنوف هم وجود دارد و وقتی چنین وضعی پیش می‌آید همین آقایان عَلم این را بر می‌دارند که خانه سینما کاری برای نیروهای صنفی و بیکاران نکرده است.
وی ادامه داد: خانه سینما تلاش دارد بستر امنیت شغلی فراهم شود. نمی شود مثل داستان خر ملانصرالدین رفتار کنیم که اگر سوار خر شدی یک چیزی بگویند وقتی سوار نشوی یک چیزی بگویند و وقتی که هردو سوار شوند هم یک چیزی بگویند، ما هر کاری می کنیم یک ایرادی می گیرند. این یک نظام داوطلبانه ای است که اگر محقق شود و همه اصناف سینمایی به آن بپیوندند سودش عاید سینمای ایران می‌شود.
توحیدی در پاسخ به این سوال که چرا جلسات توافق بین صنفی در مورد سایر صنوف سینمایی انجام نشده است گفت: برگزاری این جلسات فعلا یک اقدام داوطلبانه است و در دهه 80 هم این پیمان بین شش صنف منعقد شد که براساس آن ملزم بودند که از نیروهای صنفی استفاده کنند و کسی هم از خانه سینما و یا حاکمیت این فشار را نمی‌آورد که باید این کار اتفاق بیافتد و اصناف با نظام درونی خودشان این کارها را نظارت می کردند.
وی اضافه کرد: مثلا وقتی‌که تدوینگری با یک کارگردان که عضو صنف نبود کار می‌کرد به این تدوینگر تذکر می دادند و این تدوینگر داوطلبانه از فرصت شغلی خود چشم پوشی می کرد.یا مثلا به کارگردانی تذکر داده می‌شد که این آهنگسازی که با وی همکاری می کنید خارج از صنف است و اگر این کارگردان به تذکر گوش نمی داد، بر مبنای پیمانی که امضا شده بود دیگرهیچ عضوی از کانون آهنگسازان با آن کارگردان کار نمی کرد.
رئیس هیات مدیره خانه سینما در آخر تاکید کرد: تا زمانی که صندوق بیمه بیکاری تاسیس نشود و این نظام از پایین تا بالا تعریف نشده است این توافق ها به عنوان یک اقدام دواطلبانه درون صنفی تلقی می شود و جلوی کار کسی را هم نمی‌گیرد و بیشتر به زیان کسانی است که به خاطر تعهدی که دارند از موقعیتهای شغلی‌شان چشم پوشی می‌کنند.
انتهای‌پیام/
