به گزارش خبرگزاری تسنیم، متن یادداشت اختصاصی تسنیم به قلم عظیم امیدی با عنوان «اثر دومینوی رفع تحریمهای کوبا بر ایران» به شرح ذیل است:
اعتراف آمریکا به بی اثر بودن شش دهه تحریم علیه کوبا و اعلام تغییر سیاستهای واشنگتن در قبال هاوانا، بنا بر قواعد بین الملل شکست مکانیزم تحریم به شمار رفته که همچون دومینو می تواند بر سیاستهای تحریمی علیه ایران اثر گذارد.
در نظام بین الملل اگر مکانیزم یا روشی به انتهای راه خود برسد و همگان به این نتیجه برسند که دیگر کارایی ندارد، آن مکانیزم به طور خودکار از قاموس بین المللی حذف می شود، همانطور که جهان در مورد کمونیسم، فاشیسم و دیگر نظامهای پیشین شاهد بود. تفکراتی که اکنون دیگری حتی حرفی از آنها در میان نیست.
با اعتراف آمریکا به بی اثر بودن شش دهه تحریم علیه کوبا و اعلام تغییر سیاستها در روابط تیره دو کشور، حالا می توان گفت این رفع تحریم خودبخود باید در باره ایران نیز اتفاق بیفتد چرا که نظام تحریمی غرب به انتهای راه رسیده و فروپاشیده است.
به عبارت دیگر برای رفع تحریمها نیازی به معامله پای میز مذاکره ، آنگونه که در مذاکرات هسته ای کنونی ایران و غرب در جریان است، نیست. گرچه باید این موضوع به طور جدی جزء مطالبات مذاکره کنندگان ایرانی باشد. اما استیصال آمریکا و شرکت های آمریکایی و بی اعتنایی سایر کشورها به این تحریم ها ، چاره دیگری برای دولتمردان آمریکا برای لغو تحریم ها باقی نمی گذارد. بخصوص این که این نظام تحریمی اکنون درباره کوبا که کشوری جزیره ای در نزدیکی مرزهای آمریکا است شکست خورده چه برسد به ایران که ناکارآمدی این سیاست در عمل ثابت شده و ایران به روند توسعه و پیشرفت خود ادامه داده است.
بی اثری تحریم های ایران وضعیت مشهودتری دارد چرا که موقعیت راهبردی ایران با کوبا قابل مقایسه نیست. کوبا نزدیک به آمریکا است و منابع راهبردی مانند ذخایر عظیم نفت در اختیار ندارد و فناوری آن به روز نشده است.
ایران موقعیتی راهبردی در منطقه ای حساس به نام خاورمیانه دارد و منابع عظیم نفت و انرژی و معدن در اختیار دارد ضمن این که مرزهای خاکی با هفت کشور داشته و از دریا به آّبهای آزاد و بسیاری از کشورهای منطقه ارتباط دارد که از دیرباز با ایران در تعامل بوده اند. ضمن این که به لحاظ فناوری ایران بسیار به روزتر از بسیاری از کشورها است.
نکته اشتراک میان کوبا و ایران در زمینه تحریم ها، مسئله مقاومت هر دو ملت برای دهه های متمادی دربرابر زورگوییهای آمریکا و غرب بوده است. نکته ای که رهبران دو کشور همواره بر آن تاکید و در سیاستهای عملی دو کشور گنجانده اند.
تغییر سیاست ناگهانی آمریکا در قبال کوبا تنها یک اعتراف ساده به شکست نیست بلکه معنایی که از آن بر می خیزد، موفقیت مقاومت ملت ها در برابر استکبار، افول اهرم های قدرت آمریکا علیه کشورها از جمله اهرم تحریم ها، عدم اطاعت بی چون چرای جامعه جهانی از آمریکا در اعمال تحریم ها و در نهایت بی اثر بودن برخی از سیاستهای قهرآمیز علیه کشورهای جهان است.
حال با وجود این واقعیتها، سوال اینجا است که آیا کشوری با موقعیت راهبردی مانند ایران باید برای رفع تحریم های ظالمانه و یکجانبه آمریکا علیه برنامه هسته ای خود و احیای حقوق هسته ای خود پای میز مذاکره با آمریکا بنشیند تا آنها را رفع کند یا این رفع تحریم ها باید دیگر به عنوان امری بدیهی در مذاکرات پذیرفته شده و مذاکره کنندگان بر مسایل دیگری متمرکز شوند؟
همین قاعده اعتراف به ناکامی تحریم ها که در بالا به آن اشاره شد می تواند برای اعتراف به حقوق هستهای کشورهای عضو پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای (انپی تی) و از جمله برخورداری از حق غنیسازی و استفاده از انرژی هستهای نیز صدق کند تفاوت موجود با تحولات کوبا تنها در این است که سیاستمداران آمریکایی هنوز به دادن این حقوق هسته ای به کشورها از جمله ایران و ناکامی سیاست های خود در جلوگیری از برخورداری کشورها از این حق اعتراف نکرده اند.
به نظر می رسد بحث درباره رفع تحریم ها در ازای گام های اعتمادساز ایران دیگر منطق گفت وگو ندارد چرا که تاکنون ایران به دنبال این بوده که بگوید تحریم ها اثری ندارند، اکنون خود آمریکا به این امر معترف گشته است. به عبارتی تحریم ها باید به صورت خودکار برداشته شوند.
آن چه که در مذاکرات ایران و قدرت های بزرگ باید لحاظ شود، درک واقعیت های موجود در جهان و درک موفقیت مقاومت ملتها دربرابر فشارها و دست شستن غرب از موضع استکباری و مستبدانه و پذیرش حقوق دیگر کشورها است.
انتهای پیام/