کاظم کاظمی:« شوق یک اتفاق» روح تعاون و همکاری در جامعه مهاجر است

خبرگزاری تسنیم:غفاریعقوبی

مقدمه:
مهاجر است و معلول. یکی ذهنی و دیگری جسمی. مهاجرت به تنهایی دهها محدودیت ومعذوریت می‌آورد و روان پریشی. حال که معلول جسمی و یا ذهنی هم که باشی دیگر دنیا برایت بن بستی است با شش‌گوشه دیوار ضخیم و بی‌رحم. احساس می‌کنی نه صدایت را کسی گوش شنیدن دارد و نه خودت را چشم دیدن. موجودی دست وپاگیر و اضافه. آرام آرام احساس می‌کنی از َشر آدم‌هایی که خود راسالم می‌پندارند وتو را ناقص، درهمان دیوار انزوا و تنهایی آسوده‌تر هستی. پس به همان دیوار خو می‌کنی و این چنین روزها و سال‌ها می‌گذرد.

اما همهٔ این‌ها پندار یک آدم به ظاهر سالم است که معلولیت را این چنین کابوسی دهشتناک و غیر قابل تحمل توصیف می‌کند. انسان معلول زندگی را بیشتر ازما باور دارد بیشتر قدر می‌داند و بیشتر به تلاش انگیزه دارد. این باور و انگیزه به او قدرتی می‌دهد که گاه اموری را به سامان می‌رساند که دیگران از انجام آن خود را عاجز و بی حوصله نشان می‌دهند. آن‌گاه که انسان معلول خود را باور کرد وتوانایی ها‌ی خود را نمایان ساخت، دیگران ناگزیر او را جز‌و پیکرهٔ خود وگاهی مدد کار خود می‌یابند. کافی است همتی کنند که این اینان دستاوردها و توانایی های خود را به نمایش گذارند و خلقی را شگفت زده کنند. این بار این همت با کمک خانواده ها و یاوران معلولین، سرگرفته و جشنواره‌ای برپا شده از آثار هنری (نقاشی، گرافیک) گرفته تا صنایع دستی، خیاطی، ُگلدوزی، ُگل‌سازی، عروسک‌سازی و هرآن چه توانسته‌اند بهترین‌ آن را عرضه کرده‌اند.

آن‌چه می‌خوانید گزارشی‌است از این جشنواره:

نمایشگاه در منطقهٔ مهاجر نشین «گلشهر» مشهد برپاشده است وتا 29 اسفند ادامه دارد. آثار عرضه  شده را که می‌بینی تفاوتی با دیگر نمایشگاه‌ها ندارد جز این که خالق این آثار معلولین هستند. محمد کاظم کاظمی نویسنده وشاعر برجستهٔ افغانستانی می‌گوید:

«برای من این نمایشگاه غیرمنتظره و شگفتی آفرین بود. به نظرم این نمایشگاه چند پیام روشن برای جامعه مهاجر و میزبان دارد. یکی این که روح تعاون و همکاری در جامعه ی مهاجر زنده است و باید تقویت شود. حقیقت این است که جامعه ی مهاجر ما همیشه بی پناه بوده و نه از طرف دولت خود ما خوب حمایت شده است، نه از طرف نهادهای مسئول در امور افغانستان در ایران. این بی پناهی یک نوع یأس در مردم ایجاد کرده بود و برگزاری برنامه هایی از این قبیل می تواند بر این یأس غلبه کند.یکی دیگر از جنبه های امیدواری در این برنامه، همکاری بعضی از نهادهای مهاجر و ایرانی با این برنامه بود که پیش از این کمتر رخ داده است. از طرفی سازمان فرهنگی و هنری شهرداری مشهد در کنار برگزارکنندگان بود و از طرفی شورای فرهنگی افغانستانی های مقیم ایران. ما کم کم به سمت یک نوع تعاون و همراهی و همکاری بین نهادهای مختلف پیش می رویم و من امیدوارم که این همکاری ها در ادامه بیشتر شود.»

غرفه‌ای باعرضهٔ بازی‌های فکری و فیزیکی جذاب و رنگارنگ، کمک می‌کند معلولین ذهنی و جسمی، به تقویتِ ذهن خود بپردازند. بازی‌هایی هست که باید معلول رنگ ها را درست تشخیص دهد یا دو وسیلهٔ هم‌اندازه را کنار هم بچیند تا در بازی پیروز شود. وسایلی طراحی شده که مثلاً اگر دست چپ معلول نارسایی داشته باشد، او را سر شوق می‌آرد پیچ و مهره هایی را با همان دست ببندد تا از دست دیگر عقب نماند. این وسایل با کمک گرفتن از رنگ های شاد و شکل‌های جذاب، توانسته با استقبال معلولین مواجه شود.

غرفه یا ایستگاه فیزیوترپی، ایستگاه روان  درمانی و گفتار درمانی، بخش پزشکی، امدادگری از دیگرغرفه ها‌یی هستند که فعالیت های بیرونی خود را این‌جا معرفی می‌کنند

آقای محمد جعفری دبیر این جشنواره که خود معلول و استاد هنرهای تجسمی است می‌گوید: « امیدوارم این جشنواره سرمنشاء فعالیت ها‌ی تخصصی دیگر اقشار جامعهٔ مهاجربا کمک و همت خود مردم باشد. مثلاً اگر معلمین خواستند فعالیت ها ودستاورد ها‌ی خود را به مردم معرفی کنند اول خودشان با حمایت های مردمی آستین همت بالا زنند»

غرفهٔ «همیاران» پل ارتباطی است با معلولین و مردم. خانم رحیمی دربارهٔ اهداف این بخش می‌گوید: « هدف ما بیرون آوردن معلولین از انزوا و ارتباط بیشتر آن‌ها با دیگر قشر جامعه است. تا هم باعث افزایش اعتماد به نفس معلولین شود و هم دیگران با توانایی‌ها‌ی آنها آشنا شوند. فرم هایی هم داریم که اشخاص می‌توانند با پر کردن آن زمینهٔ فعالیت و کمک خود به معلولین را به ما اعلام کنند. فعالیت هایی مانند: فرهنگی، تبلیغی، اقتصادی، سرمایه گذاری در فعالیت های اقتصادی معلولین که مسئول غرفه تضمین می‌دهد بازگشت مطلوبی هم‌چون گذشته  داشته باشد. بازدید کنندگان حتی می‌توانند با پر کردن فرم و اعلام همکاری در قسمت مددکاری، معلولین را در رفت و آمد های علمی و اردوهای تفریحی همراهی کرده و با کمک فیزیکی به آنان، هم‌چنان که خود در اردو شرکت می‌کنند و در شادی دیگران سهیم‌اند اردو را با آرامش روحی کمک به هم‌نوع سپری کنند.

غرفه‌ای که انگشتر های زیبایی را به نمایش گذاشته که حاصل کار معلولین است. مسئول غرفه که خود معلول است قول می‌دهد سرمایه گذاری در این کار بازده خوبی دارد.
ومن مانده‌ام که ما مردم را چه شده است که سرمایه‌داران و سرمایه گذاران ما در هزار و یک فعالیت اقتصادی سرمایه گذاری پر ریسک را به جان می‌خرند اما این فرزندان دوست داشتنی و مهربان ملت باید در انتظار اندک سرمایه‌ای حسرت خورند؟

فکر غذاهای سنتی هم شده است که عجیب با استقبال بازدید کنندگان روبرو شده است. «بولانی - آی‌خانم – آشک- مَنتو و شور نخود» از غذاها و خوردنی‌های سنتی افغانستان هستند که در محوطهٔ حیاط نمایشگاه عرضه می‌شود.

این جا هر کس هرکاری از دستش آمده انجام داده. عزیزی که معلولیت ذهنی دارد مشغول نظافت محوطهٔ نمایشگاه است. دیگری که معلولیت جسمی دارد باز دید کنندگان را امتحان وزن می‌کند و به شوخی نوشته: «امتحان وزن به شرط چاقو!»

ناشنوایی بسته بندی مرکبات و آجیل را شکیل و زیبا انجام داده وعرضه کرده است.

«ایستگاه شاهد» هم دکور زیبایی از جبهه ساخته و مزین به عکس و پوستر شهداست.

«ایستگاه علمدار» هم فضای معنوی و روحانی‌ای به نمایشگاه داده است.

سید ابوطالب مظفری دیگر ادیب و شاعر برجستهٔ افغانستانی می‌گوید: «زمانی به سخن دانشمندی که گفته بود: «فلج مادرزاد اگر قهرمان دو نشود خودش مقصر است» به چشم یک اغراق شاعرانه نگاه میکردم ولی توانایی های هموطنان معلولم  در این سالها مرا قانع میکند که توانایی و استعداد بشر را نقصهای جسمی نمیتواند محدود کند. این عزیزان تمامی ساحتهای را که در ان مردمان سالم در آن ابراز وجود میکنند فتح کرده، از کوه نوردی و صخره نوردی گرفته تا کارهای هنری و مدیریتی»

ومن از نمایشگاه بیرون می‌آیم در حالی که حالا خود را کوچک‌تر می‌بینم. دلم می‌خواهد حد اقل یک‌ روز با این آدم‌های دوست داشتنی و قدر شناس اردو بروم.
این جشنواره با همکاری و همیاری:
معلولین، خانواده‌های آنان وهمیاران معلول
شورای فرهنگی افغانستانی‌های مقیم ایران
شهرداری مشهد برگزار شده است.

انتهای پیام/