روایت تسنیم از زندگی پرستار اصفهانی که کلیپش این روزها دست به دست می‌شود + فیلم

۰۱ شهريور ۱۴۰۰ - ۰۹:۳۷
اخبار استانها
اخبار اصفهان

گروه استان‌ها-کلیپ منتشر شده از یک پرستار اصفهانی در بیمارستان الزهرا(س) اصفهان و شعرخوانی او در شیفت کاری‌اش این روزها دست به دست می‌چرخد و حس مثبت مدافعی سلامت را در روزهایی که متعلق به پیام‌آور قافله کربلا بوده، منتقل می‌کند.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، یکی از بزرگان می‌گوید کسی که عاشق باشد، هرگز نمی‌تواند دست از عاشقی بردارد و هیچ‌گاه عشقش فروکش نمی‌کند. این مثال سفیدپوشانیست که در این سال‌های محنت زده از کرونا و سایه سنگین بیماری و مرگ در خط مقدم جبهه قرار گرفتند و با وجود نارفاقتی شرایط باز هم عاشقانه در جبهه سلامت در حال مبارزه هستند. آنها که به یاد حضرت زینب(س) در میدان نبرد مبارزه با ویروس کرونا،‌ دو سال است که روز و شب ندارند.

به خاطر بیاوریم در روزهای ابتدای شیوع ویروس پیش از آن که مردم و مسئولان آن را جدی بگیرند صف‌های نبرد در بیمارستان‌ها برای حفظ جان بیماران تشکیل شد و در کشاکش روزهای نوروز 99 بودیم که یک همبستگی برای تشویق و روحیه دادن به کادر درمان در آن روزهای سخت شکل گرفت، هشتک‌های قهرمانان سفیدپوش و کرونا را شکست می‌دهیم و قهرمانان سلامت را به یاد بیاوریم، آن هنگام که دلمان گرم شد به بودن مدافعان سلامت و افتخار کردیم به ایثار و از خودگذشتگی آنها.

اما آن روزها هیچگاه آسان‌تر نشد و ویروس شوم کرونا سایه‌اش را بیشتر بر سر انسان‌ها افکند و روزها در پی هم سخت و سخت تر شدند و تنها کافیست نگاهی به پشت سر بیندازیم چه انسان هایی که تا چندی پیش صدای خنده‌های‌شان و طرح لبخندشان به سرعت برق و باد از پیش چشمان عزیزان‌شان محو شد و چشم در چشم خاک و بال در بال آسمان آرام گرفتند.

اما زندگی جریان دارد و باید برای زیستن جنگید تا نعمت عظیمی که پروردگار به انسان‌های در حال حیات اعطا کرده حیف نشود، باید امیدوار زیست و امید را در تک تک لحظه‌ها و ثانیه‌ها بر روح افسرده جامعه بحران‌زده تزریق کرد و این کار را سپید‌پوشان انجام می‌دهند.

سپیدپوشان عرصه سلامت هر روز و هر ساعت و هر لحظه، باوجود بار سنگین مسئولیت، استرس و شرایط کاری در حال اضطرار و در کنار آن دلتنگی‌ها، دور بودن‌ها و از دست دادن عزیزان، همکاران و دوستان خود؛ همچنان با لبخند بر سر بالین بیماران حاضر می‌شوند و هر آنچه در توان دارند برای بهبود حال او و کاهش نگرانی اطرافیان بیمار انجام می‌دهند.

جای گلایه بسیار است از کمبود تجهیزات و امکانات و شیفت‌های مکرر کاری، خستگی‌ها و افسردگی‌ها و رنج‌هایی که این سپیدپوشان در این میدان نبرد متحمل می‌شوند اما امید هنوز نفس می‌کشد.

مجاهدت بی‌وقفه کادر درمان ادامه دارد+عکس

20 گروه جهادی دانشجویی برای کمک به کادر درمان در استان گیلان اعلام آمادگی کردند

کادر درمان در استان اردبیل خسته از بی‌توجهی‌ها به پروتکل‌های بهداشتی/ روند صعودی کرونا ادامه دارد

چندی‌ست ویدئوهای شعرخوانی پرستاری در فضای بیمارستان الزهرای اصفهان دست به دست در شبکه‌های اجتماعی می‌چرخید، فروغ احمدی که هر شب با بیتی شعر و جملاتی امیدبخش بیماران و همراهان و همکاران خود را به آرامش و امیدواری دعوت می‌کند.

وی این کار را خیلی پیش از آنکه مردم متوجه آن شوند انجام می‌داده، علاقه‌اش به شعر، ادبیات و موسیقی را در وظیفه خطیر پرستاری خود ادغام کرده و امروز نقشی زیباتر از همیشه را در لباس سفید پرستاری ایفا می‌کند.

فروغ احمدی در یکی از پست‌های شبکه‌های مجازی خود این گونه می‌نویسد که"این روزها با دیدن حال بد بیمارانم و دیدن درد و رنج‌شان و بیماری زمخت کرونا که آدم‌ها را از هم دور کرده، متوجه می‌شوم که سرمایه آدم‌ها واقعاً خانه، ماشین و حساب بانکی‌ و مقام و منزلت نیست بلکه هر آدمی به وقتش متوجه می‌شود که بزرگترین دارایی آنها تعداد قلب‌هایی است که در زمان ناخوشی برایشان می‌تپد و چشم‌هایی که نگران است و شاید اشکی بریزد و دست‌هایی که گوشی تلفن را بر می‌دارند و به او زنگ می‌زنند"
به همین بهانه با فروغ احمدی، پرستار بخش اورژانس بیمارستان الزهرای اصفهان به گفت‌وگو نشستیم:

تسنیم : یک روز کاری خودتان را در بخش اورژانس بیمارستان شرح دهید.
احمدی: من معمولاً شیفت‌های شب اورژانس بیمارستان را انتخاب می‌کنم و اکنون که در شرایط بحران بیماری کرونا هستیم هر پرستار از آغاز شیفت تا صبح تقریباً 30 بیمار را کاور و پوشش می‌دهد که در ابتدا خودمان را به بیمار معرفی می‌کنیم و علائم حیاتی او چک می‌شود و اگه آزمایشی به تشخیص دکتر داشته باشد،گرفته می‌شود و پرونده بیمار تکمیل و به دست دکتر رسانده و بنا به تشخیص دکتر اقدامات به روی بیمار انجام می‌شود و این کلیت یک شیفت است. در حال حاضر که در شرایط پیک پنجم کرونا و شرایط بحرانی هستیم تعداد بیمارانی که به یک پرستار سپرده می شود بسیار بالاست و ما هر کاری برای بیماران انجام می‌دهیم، تجربه من بعد از پایان هر شیفت کاری این است که در نهایت وقتی که شیفت تمام می‌شود به همان اندازه که خستگی جسمی از فشار کاری دارم عذاب وجدان و اضطراب آن که نکند و وظیفه خود را به درستی انجام ندادم را در خود می‌بینم و دلیل آن این است که ما در دو سال گذشته که با بحران کرونا درگیر هستیم هیچگونه استراحت و آرامش نداشتیم.

من همیشه فکر می‌کنم اگر حال پرستاران یک کشوری و جامعه‌ای خوب باشد بر روحی داشته باشند و بین آنها هم‌دلی وجود داشته باشد و به حقوق آن رسیدگی درست بشود شاید حال بیماران آن جامعه هم بیشتر رو به بهبودی برود، زمانی که یک پرستار بر سر بالین یک بیمار حاضر می شود اگر به لحاظ روحیه، روحیه ضعیفی داشته باشند به حقوق آن رسیدگی نشده باشد و استرس بالایی را تحمل کند سبب می شود با روحیه ضعیف‌تری بر سر بالین بیمار حاصل شود، اما گاهی می‌بینم که مردم درباره ما قضاوت می‌کنند که پرستاران کار خاصی انجام نمی‌دهند و پرستاری را تنها در سرم و تزریقات می‌بینند و به ما می‌گویند هر کاری که انجام می‌دهیم در قبالش پول دریافت می‌کنید اما این تمام ماجرا نیست.

زمانی که یک پرستار یک بیمار را پوشش و کاور می‌دهد، باید تمام اقدامات را ریز به ریز در پرونده بیمار یادداشت کند و زمانی که فشار کاری و اضطراب سبب شود نکته‌ای در پرونده بیمار فراموش شود،‌ به این معنی است که آن کار برای بیمار انجام نشده باشد. برخی مراجعه کنندگان به ما می‌گویند شما در ایستگاه پرستاری نشسته‌اید و به جز تزریقات کار خاصی انجام نمی‌دهید اما همان زمان ما در ایستگاه پرستاری مشغول تکمیل پرونده پزشکی یک بیمار هستیم و گاهی برخی از مردم نسبت به ما بی‌مهری می‌کنند.

اما چیزی که می‌خواهم مردم از آن مطلع شوند آن است که ما اکنون در بحران روزهای کرونا در جبهه نبرد مبارزه با این ویروس و سیل عظیم بیمارانی که به اورژانس و بخش‌های کرونایی مراجعه می‌کنند مواجه هستیم و کدام حقوق و دستمزدی می‌تواند استرس ناشی از فشار کاری و نگرانی‌های که یک پرستار برای خانواده و اطرافیان خود دارد را جبران کند.

زمانی در بخش اطفال بیمارستان کار می‌کردم که یکی از همکاران این بخش همسر و مادر خود را به دلیل ابتلا به ویروس کرونا از دست داد و چه چیزی می‌تواند این از دست رفتن‌ها را دوباره به ما برگرداند.

اکنون فرصت هست که ما انصراف از پرستاری بدهیم، گاهی در پایان یک شیفت کاری سنگین از برخی از همکارانم می‌شنوم که دیگر ادامه نمی‌دهند و به خاطر خستگی و استرسی که از شرایط می‌گیرند، به قول معروف عطای آن را به لقایش می‌بخشند اما در روز بعد با انگیزه و انرژی بیشتری دوباره بر سر بالین بیماران حاضر می‌شوند.

در شبی که من کلیپ شعر خوانی را در فضای بیمارستان ضبط می‌کردم، در چهره تک تک همکارانم می‌دیدم که چقدر فشار و استرس کاری سنگینی را هم به لحاظ جسمی و روحی متحمل می‌شود و در بین همکاران من هستند افرادی که خود درگیر یک بیماری هست بوده اما باز هم میدان را خالی نکرده و همکاری را می‌شناسم که شیمی‌درمانی می‌کند ولی هنوز با لبخند و انرژی در شیفت خود حاضر می‌شود و به بیماران خدمات ارائه می‌دهد.

حرفی که می‌خواهم به مردم بزنم آن است که ما هم انسان هستیم و گاهی کم می‌آوریم و خسته می‌شویم و خیلی نگران خانواده خود هستیم اگر آنها مبتلا به کرونا شوند، شاید خیلی سخت خودمان را ببخشیم که ما عامل انتقال آن به خانواده خود بوده‌ایم.

تسنیم: این روزها کلیپ‌های شعر‌خوانی و دکلمه‌‌خوانی شما در ایستگاه پرستاری بیمارستان الزهرا در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود، چه شد که اقدام به این کار کردید؟

احمدی: حقیقت آن است که من در سال‌های دور تئاتر کار می‌کردم و جزء آن دسته از کسانی بودم که خیلی علاقه مند به رشته پرستاری نبودم اما با تشویق مادرم وارد این رشته شدم و زمانی که مشغول به کار شدم، در بیمارستان هاجر شهرکرد متوجه شدم که حقوق پرستاران نسبت به تلاش‌هایی که در شیفت کاری خود انجام می‌دهد، کم است و همه اقدامات پرستار به نام یک پزشک تمام می‌شود.

از همان ابتدا که وارد شغل پرستاری شدم در خود این دغدغه را می‌دیدم که می‌خواهم شغل پرستاری را آنگونه که واقعاً هست به مردم نشان دهم و این برایم یک رویا و رسالت شخصی شده بود که ارزش و اعتبار واقعی پرستار را به مردم معرفی کنم، اکنون که در روزهای بحران ویروس کرونا هستیم مردم پیش از آن بسیاری از سختی‌ها و مشکلات این حوزه کاری کمتر به چشم می‌آمد اما از پرستاری تا پرستاری کردن راه بسیار زیادیست و من معتقدم پرستاری تلفیق علم و هنر است زیرا زمانی که بر سر بالین بیمار برای یک تزریق یا اقدام پزشکی حاضر می‌شوید، نحوه برخورد شما احساس امنیت خاطر را در بیمار ایجاد می‌کند.

اما در سال‌های گذشته مادرم که به بیماری سرطان مبتلا بودند، در بخشی که من کار می‌کردم بستری شدند و خودم به نوعی هم همراه بیمار بودم و هم پرستار و همیشه سعی می‌کردم خودم را جای همراهان بیمار قرار دهم و آن شب که برای اولین بار در پشت تریبون ایستگاه پرستاری شعر خواندم روز مادر بود و تصمیم گرفتم که از این طریق روز مادر را تبریک بگویم و آرزوی سلامتی برای همه مادران داشتم. وقتی که شروع کردم به شعرخوانی استرس خیلی زیادی را داشتم اما با بازخوردهای خیلی مثبتی از طرف بیماران و همکارانم مواجه شدم.

تسنیم: واکنش همکاران و بیماران و همراهان آنها به این کار چه بوده و آیا واکنش خاصی از این شعرخوانی دیده‌اید که برایتان جالب بوده؟

احمدی: زمانی که شعرخوانی من که ویدئو آن در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، به اتمام رسید چند تن از همراهان بیمار با چشمانی اشکبار به سمت من آمدند و از من تشکر کردند و گفتند این شعر خوانی و دعاگوی شما ما را متوجه آن کرد که بر سر بالین بیمار خدا را فراموش نکنیم و شفای بیماران را از خدا بخواهیم و خیلی برای من دعا کردند و من بازخوردهای خیلی مثبتی که از سوی بیماران و همراهانشان و همکارانم در بخش‌های مختلف می‌بینم و این خیلی برای من ارزشمند است.

تسنیم: توصیه شما به خوانندگان این گزارش و بینندگان کلیپ‌های شعرخوانی شما در شبکه‌های اجتماعی چیست؟

احمدی: من کوچکتر از آن هستم که بخواهم به مردم توصیه‌ای داشته باشم چون مردم ما، بسیار مردم با فرهنگی هستند اما من کمترین که یک پرستار در یک واحد بهداشتی درمانی هستم از مردم خواهش می‌کنم که پروتکل‌های بهداشتی و رعایت فاصله‌‌های بهداشتی و زدن ماسک را جدی بگیرند و این کار را نه به خاطر کادر درمان بلکه به خاطر خودتان، اطرافیان و عزیزانتان که دوستشان دارید، انجام دهید.

وقتی به اورژانس مراجعه می‌کنید و من به عنوان یک پرستار نگرانی، اضطراب و اشک شما را به خاطر وضعیت بیمارتان می‌بینم، واقعا از نظر روحی نابود می‌شوم، به خاطر آنها که اگر پایش بیافتد حاضرید کل زندگی‌تان را فدای لحظه ای از سلامتی‌اش کنید، پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کنید، از دورهمی‌ها و سفرها چشم‌پوشی کنید و مراقب خود و اطرافیانتون باشید.

گفتنی است؛ برای گذر از هر سختی و ملامتی هیچ راهی موثرتر از همت، اتحاد و همدلی نیست و مردم ایران همواره و در طول تاریخ با همت، اتحاد و همدلی توانستند موانع بزرگی را از سر راه بردارند و اکنون راهکاری که برای گذر از این دوران سخت و سهمگین وجود دارد، جدا از بحث واکسیناسیون عمومی، حفظ پروتکل‌های بهداشتی و رعایت فاصله اجتماعی و ایمنی و همراهی و هم‌قدمی با سربازان سلامت کشور است. به امید روزی که ملت همیشه سرفراز ایران با تکیه بر امید و اتحاد کرونا را شکست داده و مسیر زندگی متعالی را بیش از گذشته در پیش گیرند.