بحرین، کوچکترین متحد بزرگ آمریکا

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم ؛ بحرین از سال 1947 میلادی تاکنون تبدیل به پایگاه فعالیت‌های نیروی دریایی آمریکا در خلیج فارس شده است. زمانی که این کشور تبدیل به یک دولت به ظاهر مستقل شد بلافاصله رابطه دیپلماتیک با آمریکا را آغاز کرد. سفارت آمریکا در بحرین در سال 1971 گشایش یافت. یعنی دقیقا زمانی که نیروی دریایی این کشور به پایگاهی بسیار مهم در این کشور دست یافت. سفارت بحرین در آمریکا نیز در سال 1974 افتتاح شد.

پس از انقلاب شکوهمند اسلامی و زمانی که آمریکا فهمید ژاندارم دست نشانده خود را در منطقه از دست داده است به تقویت هرچه بیشتر پایگاه نظامی دریایی خود در بحرین روی آورد تا خلاء پدید آمده از سقوط متحد قدیمی خود را پر کند. بحرین و آمریکا در اکتبر 1991 یک توافقنامه همکاری‌های دفاعی امضاء کردند و بدین ترتیب دولت بحرین اجازه دسترسی نامحدود نیروهای آمریکایی به تأسیسات این کشور را صادر کرد. بحرین مقر ناوگان پنجم آمریکا است.

پایگاه "فعالیت پشتیبانی دریایی بحرین"
پایگاه "فعالیت پشتیبانی دریایی بحرین" (NSA Bahrain) یکی از پایگاه‌های دریایی آمریکا است که در پادشاهی بحرین قرار دارد و میزبان "قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروی دریایی آمریکا" و "ناوگان پنجم آمریکا" است. این مرکز پایگاه اصلی در منطقه برای فعالیت‌های دریایی در پشتیبانی از "عملیات آزادی پایدار" (OEF) و نیز "عملیات آزادی عراق" (OIF) است که بعدها و تا پایان جنگ عراق به "عملیات طلوع نو" (OND) تغییر نام داد.

سربازان آمریکایی در مراسم صبحگاه پایگاه "فعالیت پشتیبانی دریایی بحرین"

این پایگاه قبلا در اختیار نیروی دریایی انگلستان بود و بعدها در سال 1971 به دولت آمریکا تحویل داده شد.

فرمانده "منطقه جنوب غربی نیروی دریایی" مسؤولیت پایگاه "فعالیت پشتیبانی دریایی بحرین" و "کمپ لمونیر" (Camp Lemonnier) در جیبوتی را بر عهده دارد. "منطقه جنوب غربی نیروی دریایی" تحت نظر "قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروهای دریایی آمریکا" (COMUSNAVCENT) قرار دارد. دریابان جان دبیلیو میلر (John W. Miller)، فرماندهی "قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروهای دریایی آمریکا" و "ناوگان پنجم آمریکا" را بر عهده دارد.

دریابان جان دبیلیو میلر فرمانده "قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروهای دریایی آمریکا" و "ناوگان پنجم آمریکا"

در سال 2010، نیروی دریایی آمریکا یک برنامه 5 ساله 580 میلیون دلاری را برای توسعه این پایگاه آغاز کرد. بدین ترتیب تأسیسات و تجهیزات جدیدی در این پایگاه احداث شده و اندازه آن نیز به دو برابر اندازه کنونی افزایش خواهد یافت.

قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروی دریایی آمریکا
قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروی دریایی آمریکا (NAVCENT) بازوی رزم دریایی قرارگاه فرماندهی مرکزی آمریکا (USCENTCOM) است. حوزه مسؤلیتی این قرارگاه عبارت است از دریای سرخ، خلیج عمان، خلیج فارس و دریای عرب. این قرارگاه متشکل از ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا و همچنین چندین نیروی ویژه دیگر شامل نیروی ویژه مشترک 150 و نیروی ویژه مشترک 158 و سایر نیروها است.

دریابان کیوین کاسگریف، معاون قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروی دریایی آمریکا

در کنار دریابان شاهین سلطانف از نیروی دریایی آذربایجان

ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا
ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا از تمام عملیات‌های حوزه مسؤولیتی قرارگاه مرکزی آمریکا پشتیبانی می‌کند. این قرارگاه دارای حوزه عملیاتی بالغ بر تقریبا 19.5 میلیون کیلومتر مربع است که شامل خلیج فارس، دریای سرخ، دریای عرب و سواحل شرقی آفریقا تا جنوب کنیا می‌شود. این گسترده شامل 25 کشور می‌شود که شامل بحرین، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، ایران، عراق، پاکستان و سومالی است.

حوزه مسؤولیتی ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا که با 5F مشخص شده است

ناوگان پنجم ابتدا در 26 آوریل سال 1944 تشکیل شد. قبل از جنگ اول خلیج فارس در سال های 1990 و 1991، عملیات‌های دریایی آمریکا در خلیج فارس توسط فرماندهی نیروی خاورمیانه (COMMIDEASTFOR) هدایت می‌شدند. از آنجایی که این نیرو برای انجام مأموریت‌های محموله طی جنگ خلیج کافی نبود ناوگان هفتم آمریکا به این منطقه اعزام شد. با این حال هیچ ناوگان همیشگی در محدوده قرارگاه فرماندهی مرکزی آمریکا وجود نداشت تا اینکه در جولای 1995 و پس از 48 سال ناوگان پنجم آمریکا بار دیگر فعال شده و جایگزین فرماندهی نیروی خاورمیانه شد. هم‌اکنون فرماندهی عملیات‌ها در خلیج فارس، دریای سرخ و دریای عرب بر عهده این ناوگان است.

کشتی‌های نیروی دریایی آمریکا، نیروی دریایی سلطنتی انگلستان و نیروی دریایی سلطنتی استرالیا

مانور مشترک تحت فرماندهی ناوگان پنجم آمریکا در بحرین، خلیج فارس

در سال‌های اولیه تأسیس ناوگان پنجم، نیروهای آن متشکل از یک گروه رزمی ناو هواپیمابر (CVBG)، یک گروه آماده آبی خاکی (ARG)، نیروهای رزمی سطحی، زیردریایی‌ها، گشتی‌های دریایی، هواپیماهای شناسایی و همچنین کشتی‌های لجستیکی بودند. با این حال، پس از شروع "جنگ علیه تروریسم" استراتژی نیروی دریایی آمریکا نیز تغییر کرد. اعزام نیروها به مانند دوران جنگ سرد دیگر یک استراتژی قدیمی شده بود. متعاقب همین امر، خط‌مشی استقرار تعداد مشخصی کشتی در بخش‌های مختلف جهان نیز دیگر پایان یافت. با این حال هم‌اکنون، آرایش معمول نیروهای ناوگان پنجم عبارتند از یک گروه رزمی ناو هواپیمابر، گروه آماده آبی خاکی یا گروه تهاجمی اعزامی، و دیگر کشتی‌ها و هواپیماها. اگرچه آمار دقیقی از تعداد این کشتی‌ها وجود ندارد اما تخمین زده می‌شود که بیش از 20 کشتی در این ناوگان حضور دارند. این ناوگان در حدود 15 هزار پرسنل دارد که بر روی کشتی‌ها فعالیت می‌کنند و در حدود هزار نفر از نیروها نیز به صورت دائمی در خاک بحرین مستقر هستند. 

تصویری از عرشه ناو هواپیمابر جان سی استنیس که هم اکنون تنها گروه رزمی ناو هواپیمابر موجود در خلیج فارس است. 

این گروه رزمی تحت فرماندهی ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا فعالیت می‌کنند.

نیروهای ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا در اویل سال 2003 به اوج خود رسید در آن سال 5 ناو هواپیمابر آمریکا، شش کشتی تهاجمی آبی‌خاکی و نیز واحدهای رزمی زمینی هوایی آنها، کشتی‌های اسکورت و تدارکاتی و بیش از 30 شناور نیروی دریایی سلطنتی انگلستان تحت فرماندهی این ناوگان قرار داشتند. در حقیقت، تعداد کشتی‌ها و نفرات فعال در ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا با توجه به وضعیت منطقه و تهدیدات پیش رو به صورت مداوم در حال تغییر است.

گروه رزمی ناو هواپیمابر هری ترومن که بنا بود به خلیج فارس اعزام شود

اما به دلیل کمبود بودجه این امر متوقف شد

نیروهای ویژه مشترک 150
نیروی ویژه 150 (CTF-150) یک نیروی ویژه دریایی چند ملیتی ائتلافی است که تحت فرماندهی نیروهای دریایی مشترک 25 کشور جهان فعالیت کرده و مقر آن در پایگاه نیروی دریایی آمریکا در بحرین قرار دارد. وظیفه این نیرو نظارت، بازرسی و توقف کشتی‌های مشکوک در "جنگ علیه تروریسم" و همچنین منطقه شاخ آفریقا است (شامل عملیات در شمال دریای عرب برای پشتیبانی از عملیات‌ها در اقیانوس هند. این فعالیت‌ها با عنوان عملیات‌های امنیتی دریایی (MSO) خوانده می‌شوند).

کشتی‌های تحت فرماندهی گروه ویژه مشترک در دریای عمان (6 می 2004)

کشورهایی که هم‌اکنون در نیروی ویژه مشترک 150 فعالیت می‌کنند عبارتند از کانادا، دانمارک، فرانسه، ژاپن، آلمان، انگلستان و آمریکا. دیگر کشورهایی که در عملیات‌های این نیرو شرکت داشته‌اند عبارتند از استرالیا، ایتالیا، هلند، نیوزیلند، پرتقال، سنگاپور، اسپانیا، تایلند، پاکستان و ترکیه. فرماندهی نیروهای ویژه بین نیروهای دریایی تقسیم می‌شود و هر کدام از کشورها معمولا در بازه‌های زمانی چهار تا شش ماهه عهده‌دار فرماندهی می‌شوند. این نیروی ویژه معمولا متشکل از 14 تا 15 کشتی است. همانگونه که قبلا نیز اشاره شد نیروی ویژه مشترک 150 توسط "نیروهای دریایی مشترک"، ائتلاف 25 کشوری که در پایگاه دریایی آمریکا در منامه، بحرین، مستقر هستند، هدایت می‌شود.

دریابان پاتریک والش، فرمانده وقت قرارگاه فرماندهی مرکزی نیروی دریایی آمریکا و ناوگان پنجم نیروی دریایی

به همراه شیخ سلمان بن حمد بن عیسی آل خلیفه، شاهزاده بحرینی،

در حال بازدید از پایگاه نیروی دریایی آمریکا در بحرین

نیروی ویژه مشترک 158
نیروی ویژه مشترک 158 یک گروه دریایی چند ملیتی است که طی عملیات آزادی عراق تأسیس شد. این گروه متشکل از نیروی دریایی آمریکا، گارد ساحلی آمریکا، نیروی دریایی سلطنتی استرالیا و نیروی دریایی سلطنتی انگلستان است که در کنار واحدهایی از نیروی دریایی عراق و تفنگداران دریایی این کشور فعالیت می‌کنند. این گروه تحت نظر فرماندهی مجموعه دریایی ائتلاف واقع در پایگاه نیروی دریایی آمریکا در منامه بحرین فعالیت می‌کند.

دریادار باب پاپ، فرمانده گارد ساحلی آمریکا در دیدار با

شیخ رشید بن عبدالله ال خلیفه، وزیر کشور امارات،

و همچنین فرمانده گارد ساحلی بحرین

وظیفه این نیرو حفاظت از آب های عراق و زیرساخت‌های نفتی این کشور و همچنین تأمین امنیت دریایی بین‌المللی در شمال خلیج فارس است. این نیروها وظیفه کمک به توسعه نیروی دریایی جدید عراق را نیز بر عهده دارند.

آیا پایگاه نیروی دریایی آمریکا از بحرین خارج می‌شود؟
کنت کاتزمن، تحلیلگر ارشد کنگره آمریکا در حوزه خاورمیانه، طی گزارشی که در نوامبر سال 2012 برای کنگره نوشت چنین اذعان کرد، "برخی بر این باور هستند که آمریکا باید به دنبال تأسیساتی جایگزین در منطقه خلیج فارس برای استقرار نیروهایش باشد زیرا تداوم میزبانی مقر فرماندهی نیروی دریایی آمریکا در بحرین دچار بی‌ثباتی شده است." در 22 جولای 2011، نیروی دریایی آمریکا با انتشار بیانیه‌ای گزارش یک روزنامه انگلیسی مبنی بر اینکه نیروی دریایی در حال برنامه‌ریزی برای تغییر مقر فرماندهی خود است را رد کرد.

ژنرال خلیفه بن عبدالله آل خلیفه در حال دیدار از کشتی مین‌روب یو‌اس‌اس‌ پونس

ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا

در صورتی که آمریکا قصد انجام چنین تصمیمی را داشته باشد، گزینه‌های احتمالی عبارت خواهند بود از امارات متحده عربی، قطر و یا عمان. البته هیچ یک از این کشورها تاکنون برای میزبانی این پایگاه دریایی ابراز تمایل نکرده‌اند. از طرف دیگر، فرماندهان آمریکایی اعلام کرده‌اند که دیگر تأسیسات دریایی در خلیج فارس به مانند بندر جبل علی در امارات متحده عربی نمی‌توانند به مانند بحرین کشتی‌های بزرگ جنگی آمریکا را در خود جای دهند و اینکه در بسیاری از دیگر تأسیسات دریایی کشتی‌های تجاری نیز رفت و آمد دارند و نمی‌توانند به مانند بحرین به صورت انحصاری در اختیار نیروی دریایی آمریکا قرار داشته باشند.

عللاوه بر این طرح نیم میلیارد دلاری نیروی دریایی آمریکا برای توسعه این پایگاه نشان می‌دهد که خط‌مشی آمریکا بر حضور طولانی‌مدت در بحرین استوار است. از این رو باید انتظار داشت که این کشور تمامی تلاش خود را برای حفظ موقعیت حاکمان کنونی بحرین که هیچ نوع محدودیتی برای حضور آمریکایی‌ها قائل نیستند، بکار خواهد بست.

بحرین، متحد بسیار مهم آمریکا در خارج از سازمان ناتو
روابط بسیار نزدیک و حسنه آمریکا و بحرین در حوزه همکاری‌های نظامی و دسترسی بی حد و حصر آمریکایی‌ها به تأسیسات و امکانات بحرین در طول دو دهه جنگ در خاورمیانه و منطقه خلیج فارس به حدی بود که جرج بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا، بحرین را یکی از متحدان بسیار نزدیک آمریکا در خارج از سازمان ناتو توصیف کرد. این امر به بحرین اجازه می‌دهد تا دسترسی بیشتری به آموزش‌ها، تحقیقات و دستاوردهای نظامی آمریکا داشته باشد.

رقص شمشیر امیر بحرین و جرج دبیلیو بوش (2001، منامه)

ارتقای بحرین به جایگاه "متحد مهم غیرناتو" این کشور را همردیف کشورهای دیگری چون استرالیا، مصر دوران مبارک، ژاپن و کره جنوبی قرار می‌دهد. با توجه به این امر می‌توان حدس زد که این شیخ‌نشین کوچک چه نقش مهمی را در خط‌مشی‌های آمریکا بازی می‌کند. البته یقینا بحرین را نمی‌تواند به مانند کشورهای فوق یک قدرت منطقه‌ای به شمار آورد و تنها دسترسی بی حد و حصر آمریکا به تأسیسات و پایگاه‌های موجود در خاک این کشور و موقعیت ژئوپولوتیکی حساس آن است که باعث شده سردمداران آمریکا چنین جایگاهی را برای آن ترسیم نمایند.

البته حضور گسترده و پرشمار نیروهای آمریکایی هنوز نتوانسته است آنها را تبدیل به قدرت دریایی منطقه سازد. به باور کارشناسان نظامی علی‌رغم برخورداری نیروهای آمریکایی از پیشرفته‌ترین و مجهزترین تجهیزات به مانند ناوهای هواپیمابر، زیردریایی‌ها، ناوهای مدرن هنوز هم نیروی دریایی این کشور به عنوان دومین نیروی دریایی قدرتمند در خلیج فارس شناخته می‌شود. این کارشناسان تنها یک کشور را به عنوان قوی‌ترین نیروی دریایی حال حاضر در خلیج نیلگون فارس معرفی می‌کنند: نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران.

تصویربرداری پهپاد ایرانی از ناو هواپیمابر ناوگان پنجم آمریکا در خلیج فارس

این ناو علی‌رغم تمام تجهیزات پیشرفته حتی متوجه حضور این پهپاد نشد

انتهای پیام