به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سعید تشکری  نویسنده، رمان‌نویس و کارگردان برجسته، استاد و پیشکسوت خانواده هنر کشور است. این روزها او در شرایط سختِ بیماری به سر می‌برد. با نگاهی کوتاه به سوابق و کارهای این نویسنده صاحب سبک می‌توان دریافت تا چه حد به کار خود عشق می‌ورزیده و پویا بوده است. غالب نوشته‌های سعید تشکری در راستای هنر دینی و ادبیات شهودی بوده است و در رسای امام رضا(ع)، مشتاقانه قلم زده و آثار ماندگار بسیاری در حوزه‌ی ادبیات، تئاتر و تلویزیون خلق کرده است.

او از سال 88 دچار بیماری شد و در همان زمان هنرمندان و روزنامه‌نگاران بسیاری در خصوص وضعیت بیماریش مطالبی را منتشر کردند و به دنبال راه حلی برای یاری رساندن به او تلاش کردند. گفتند و نوشتند و دویدند. اما راه به جایی نرسید. تا در نهایت در  زمستان سال گذشته این استاد کوشای نویسندگی و کارگردانی تکلم خود را از دست داد. سعید تشکری این روزها در انتظار بازگشت پزشک خود از کشور آلمان است، تا اواسط شهریورماه برای دومین‌بار عمل جراحی شود.

دوستان نزدیکی که تا کنون یاری‌اش رسانده‌اند از قول او گفته‌اند؛ دیگرنیازی به عیادت و کمک ندارد، که اگر مساعدتی بود باید تاکنون انجام می‌شد. سعید تشکری در همین شرایط، عاشقانه و دردمندانه می‌نویسد. اما آنچه حائز اهمیت است و باید بار دیگر آن را یادآوری کرد عدم امنیت شغلی هنرمندان و نبود حمایت لازم از آن‌ها است که امید است با تغییرات گسترده‌ای که حوزه وزارتی به خود دیده و خواهد دید، شاهد تغییرات بسیاری در ساختار حمایت و همیاری جدی هنرمندان پیشکسوت باشیم.

به راستی پشتیبانی از هنرمندی چون سعید تشکری برعهده کیست؟ اگر دوستان نزدیک سعید تشکری که او را باور دارند تلاش نمی‌کردند چه تاوانی را باید کسی که چهار دهه ازعمرش را صرف خلق هنر و ادبیاتی متعهدانه نموده می‌پرداخت. سعید تشکری دلگیر است و همه او را تنها گذاشتند. جز چند دوست، اینکه خود هنرمندان به دنبال کمک به همکار و دوستان خود هستند،‌ بسیار باشکوه است، اما متاسفانه این نوع همیاری‌ها نیز به دلیل نبود پشتوانه‌ای محکم یا به نتیجه نمی‌رسد و یا گذری است.

بدون شک سعید تشکری، هنرمند متعهدی است که چه در سال‌های سلامت و چه اکنون که در جنگ و استقامت با بیماری است تلاش داشته تا چراغ هنر دینی را روشن نگاه دارد، که اگر اینگونه نبود نام نیک وهنر باخلاقیتش در هر جشنواره به عنوان برگزیده اعلام نمی‌شد و اولین گزینه برای روی صحنه رفتن یک نمایش دینی  وچاپ آثاری باشکوه که چهار دوره کتاب سال و جوایز بین المللی چون یونیسف و کسب نشان عالی رایو را به خود اختصاص داده، نبود. اکثر نمایش‌نامه‌ها، رمان‌ها و داستان‌های تشکری در خصوص امام رضا(ع) بوده است و امید است به عنایت امام الرئوف(ع) هر چه سریع‌تر، این نویسنده متعهد بهبود یابد و جامعه هنری از تجربیات و آثار او چون گذشته بهره گیرند. به قول دوستانش اما سعید تشکری مرد طاقت و نوشتن متعهدانه و باورمند در هر شرایطی استو روزی این روز و روزگار تنهایی‌اش را خواهد نوشت.

انتهای پیام/