به گزارش گروه بین ‌الملل خبرگزاری تسنیم، با آغاز سال 2014 یعنی سال خروج اکثر نیروهای خارجی از خاک افغانستان مسئولان سیاسی و نظامی آمریکا به شدت به تکاپو افتاده ‌اند تا با انجام عملیات ‌های ویژه علیه شبه ‌نظامیان در خاک افغانستان و پاکستان بتوانند افکار عمومی دنیا را نسبت به ناکامی 13 ساله خود در منطقه تغییر دهند.

استفاده از عملیات ‌های ویژه شبانه، اعزام نیروهای ویژه به افغانستان و استفاده از جدیدترین تجهیزات نظامی این ‌بار در دستورکار نظامیان آمریکایی در افغانستان قرار گرفت تا آخرین تلاش ‌های آن ‌ها در این کشور به نتیجه بنشیند اما خبرها و تحلیل ‌ها اوضاع را به گونه ‌ای دیگر ترسیم می ‌کنند.

در این مطلب به تحلیلی در همین رابطه اشاره خواهد شد:
حدود دو هفته گذشته 5 تفنگدار اطلاعاتی ارتش آمریکا در عملیات علیه طالبان در ولایت «زابل» افغانستان کشته شدند اما پنتاگون تا امروز حاضر به افشای نام و درجه آن ‌ها نشده است.دلیل پنهان ‌کاری دستگاه جنگی آمریکا این است که واقعه ‌ای که به بهای جان 5 سرباز ایالات متحده در افغانستان انجامید در حقیقت نتیجۀ  خودزنی بمب ‌افکن اتمی آمریکایی است، بمب ‌افکنی اتمی که نه بر اساس کاربرد غیرمتعارفش  بلکه در عملیاتی با ساز و کار کلاسیک به کار بسته شده است.

همان زمان بلافاصله پس از مرگ سربازان ویژه آمریکا در زابل، رئیس پلیس این منطقه «غلام سخی روق ‌لیوانی» به صراحت از ماهیت قتل آنان و همرزم افغانشان با آتش یک هواپیمای آمریکایی پرده برداشت. به گفته او در مسیر بازگشت از عملیاتی مشترک توسط نیروهای افغان و قوای ناتو، آن ‌ها با کمین نیروهای طالبان مواجه شدند و نیروهای خارجی(آمریکایی) بلافاصله درخواست کمک هوایی کردند اما دخالت نیروی هوایی ناتو در این قائله نه تنها باعث مرگ هیچ یک از نیروهای طالبان نشد بلکه به مرگ 5 نیروی ناتو و یک افسر افغان انجامید.

واکنش معنادار سرهنگ «کریستوفر بلچر»، سخنگوی ارتش آمریکا در کابل که ضمن رد نکردن گزارش پلیس افغانستان از ارائه جزئیات در این باره اجتناب کرد، تایید می ‌کرد که گزارش مرگ پنج سرباز آمریکائی زیر «آتش خودی» (که در اصطلاح نظامی بلو آن بلو یا ماتم اندر ماتم خوانده می ‌شود) در افغانستان معنی ‌دارتر از آن است که در رسانه ‌ها مطرح گردیده. پنتاگون حتی از گفتن این واقعیت که این 5 سرباز، سربازهای معمولی نبوده و به نیروهای ویژه تعلق داشته ‌اند اجتناب کرده است. مهمتر این که آن ‌ها در آثر اشتباه یک بمب افکن ب-1 که خودشان برای تخریب مواضع دشمن فراخوانده بودند کشته می ‌شوند.

بدین ترتیب وضع حمایت هوایی از نیروهای ناتو در افغانستان به یک ماتم اندر ماتم تبدیل شده است چرا که از زمان اشغال افغانستان توسط ناتو و متحدانش در سال 2001 چنین آمار مرگ و میر نظامیان خارجی در این کشور بر اثر خودزنی هوانیروز بی ‌سابقه بوده است.

بزرگترین خودزنی مربوط به سال 2002 بود که 4 سرباز کانادایی در جنوب «قندهار» در عملیاتی شبانه هدف آتش مستقیم یک اف-16 آمریکایی قرار گرفتند.
کارشناس نظامی نشریه ایتالیایی «ایل مانیفستو» اخیرا به تحلیل ناکارآمدی بمب ‌افکن ‌های اتمی یا غیرمتعارف در مأموریت ‌هایی متعارف پرداخته که تحت عنوان جنگ علیه طالبان در افغانستان صورت می ‌گیرند.

جت جنگنده  استراتژیک «راک ول ب-1 لنسر »(اژدرفکن) در سال ‌های 1980 در صد فروند ساخته شد و یک بمب ‌افکن رادارگریز با توان حمل سلاح اتمی می باشد. البته ب-1 می ‌تواند در ترکیب با اف 22 در نبردهای هوائی نیز شرکت داشته باشد و به موشک ‌های هوا به هوا مسلح باشد.

این بمب ‌افکن می ‌تواند بی آن که نیاز به سوختگیری داشته باشد 12000 کیلومتر را بپیماید. با پایان یافتن جنگ سرد، 68 فروند ب-1 برای کارکرد غیر اتمی مجهز شد، به ویژه برای پرتاب بمب ‌های خوشه ‌ای، بمب ‌های هدایت شوندۀ جی پی اس و موشک ‌های کروز. سال 1988 برای بمباران عراق مورد استفاده قرار گرفت و سال 1999 در یوگوسلاوی کاربرد پیدا کرد. همچنین ب-1 به شکل گسترده از سال 2001 افغانستان را بمباران کرده و فجایع بسیاری را با کشتن دسته ‌جمعی غیرنظامیان افغان پدید آورده است. پرتاب مداوم  بمب ‌های خوشه ‌ای روی دهکده ‌های افغان توسط این جنگنده ‌ها می ‌تواند جنایت جنگی تلقی شود. ب-1 در سال 2003 در جریان اشغال عراق نیز به کار بسته شد.

از آنجائی که این بمب ‌افکن قادر به حمل بمب و موشک هسته ‌ای است، استفاده از این مدل در عملیات کوماندوئی منوط به یک سری بهینه ‌سازی است. اما فجایع غیرنظامی و دسته ‌گل ‌هایی نظامی که  ب-1 به ویژه در جریان بمباران 5 سرباز آمریکایی به جای طالبان آفریده است یکی از نشانه ‌های افول استراتژی برتری هوایی آمریکاست که این ابرقدرت را در جنگ با نیروهای چریکی مثل طالبان ناتوان ساخته و ناتو را در افغانستان  زمین‌گیر کرده است.

همین موضوع در مورد ب-2 ،هواپیماهای استراتژیک ایالات متحده نیز صادق است. جنگنده بمب ‌افکنی که برای حملات اتمی ساخته شده ولی برای عملیات غیر اتمی نیز در جنگ ‌های معاصر به کار رفته است، مثل حمله به عراق، یوگسلاوی و لیبی.

اخیرا دو بمب افکن ب-2 از ایالات متحده به پایگاه انگلیسی «فیرفورد» منتقل شده ‌اند تا به سه دژ پرنده ب-52 بپیوندند. «دریادار هینی» فرماندۀ  مرکز فرماندهی استراتژیک آمریکا در این مورد معتقد است: « موضع ‌گیری بمب ‌افکن ‌های استراتژیک ایالات متحده در اروپا عملیات مشترک با هم ‌پیمانان ما را تقویت می ‌کند » که منظور او احتمالا صف ‌بندی ناتو در جنگ پنهان ناتو در شرق اروپا در مقابل روسیه است.
انتهای پیام/پ