آموزش و پرورش «شعائر» را فراموش نکند
خبرگزاری تسنیم: نماز، نگهبان مؤمنان و ملاک پذیرش کارهای دیگر و وسیله شادمانی و سبب بخشش، نزول رحمت، شستن و ریزش گناهان و دژی در برابر شیطان است که خداوند متعال به اقامه آن از زمان حضرت آدم تا حضرت خاتم(ص) سفارش کرده است.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، دو موضوع مهمی که متأسفانه در مدارس توجه زیادی به آن نمی‌شود و ارسال چند گزارش تصویری از سوی مدیران مدارس، حق مطلب را ادا می‌کند و جای سؤالی باقی نمی‌گذارد! گر چه مصوبه ششصد و چهل و هفتمین جلسه شورای عالی آموزش و پرورش، مدیران، برنامه ریزان و همه افرادی که در تعلیم و تربیت دانش آموزان نقشی بر عهده دارند را در اجرای این دو مهم مکلف ساخته، اما در عمل آنچه باید در یک جامعه اسلامی ببینیم، دیده نمی‌شود. هنوز در بسیاری از مدارس، زنگ نماز به بهانه‌های مختلف نواخته نمی‌شود و در بیشتر مدارس از مراسم صبحگاه و اهتزاز پرچم خبری نیست. مراسم نشاط‌آوری که شخصیت دانش‌آموزان را با غرور و نمادهای ملی کشور پیوند می‌زند.
حضور مدیران و معلمان در زنگ نماز
حجت الاسلام و المسلمین مهدی کیانی، امام جماعت یکی از مدارس، می‌گوید: خانواده نقش مهم و بنیادی در آموزشهای دینی و اخلاقی دانش‌آموزان دارد، اما این مدرسه و آموزشهای آن است که می‌تواند «نماز» را در دانش‌آموز تثبیت کند و یا خدای نکرده موجب ترک نماز شود. او تأکید می‌کند: البته نماز و عبادتی که همراه با تعقل و معرفت باشد ماندنی است. هر داغی سرد می‌شود، اما هیچ پخته‌ای خام نخواهد شد.
حضور روحانیون در مدارس لازم است، اما باید پذیرفت نقش معلم در نمازخوان شدن دانش‌آموزان و معرفت نماز، پر رنگ‌تر است. بنابراین مدیران و معلمان هم باید در زنگ نماز مدارس، حضور پررنگ داشته باشند.
علیرضا صلواتیان، بازنشسته آموزش و پرورش می‌گوید:همان طور که می‌دانید پایه در نماز اهمیت دارد وقتی دانش آموز به دبیرستان می‌آید و به سن تکلیف رسیده، با میل و رغبت در نماز شرکت می‌کند. مربیان و روحانیون محترمی که در مدارس ابتدایی نماز اقامه می‌کنند باید دوره‌های تخصصی و روان شناسی را گذرانده باشند و راه‌های جذب دانش آموزان را فراگرفته با جدیت کار را دنبال کنند. صرف اقامه نماز، هدف را محقق نمی‌کند.
کو، کجاست «نمازخانه»؟!
این مربی تربیتی بازنشسته می‌گوید: چند سالی که در ناحیه 3 آموزش و پرورش مشهد به عنوان کار‌شناس ستاد اقامه نماز مشغول بودم شاهد کج سلیقگی‌‌ها و بی‌توجهی‌ها نسبت به برگزاری فریضه نماز بودم. به عنوان مثال: در بیش از 90 درصد مدارس غیر انتفاعی مکان تعریف شده‌ای به نام «نمازخانه» وجود ندارد یا مکان در نظر گرفته شده مناسب نیست و شاید 5 درصد شاگردان را پوشش دهد!
صلواتیان می‌گوید: ستاد اقامه نماز در ادارات، بیشترین عضو را دارد، ولی وقتی تشکیل جلسه می‌دادیم افراد کمی شرکت می‌کردند. خوب به یاد دارم در یکی از سالها ما فقط دو جلسه برگزار کردیم. کمترین سرانه در مدارس به نماز و نمازخانه اختصاص داده می‌شود که جای تاسف دارد. به هزار در می‌زدم که بتوانیم خلف وعده مسؤولان در مورد حق ایاب و ذهاب روحانیون مدارس را پس از چند ماه به آنان پرداخت کنیم یا به کمک خیرین، هدیه ناقابلی برایشان تهیه کنیم.
وی می‌گوید: وقتی ما شرایط فیزیکی را برای دانش آموزان از نظر گرمایشی و سرمایشی و فضا در نظر نمی‌گیریم و در روز‌های سرد زمستان آب گرم برای آنان مهیا نمی‌کنیم در نتیجه سه ماه زمستان عملاً نماز تعطیل می‌شود و نباید انتظار نمازخوان شدن آنان را داشته باشیم. وقتی مدیری در فیش حقوقی خود حق ایثارگری دریافت می‌کند و در چند سال خدمتش حتی یک بار در کنار دانش آموزان نماز نمی‌خواند، اگر پیشنماز، علامه هم باشد تأثیر چندانی روی دانش‌آموز نخواهد داشت.
خبری از مراسم پرچم در مدارس نیست!
نیره حسنی معلم یکی از مدارس ناحیه 5 مشهد از بر پا شدن نماز در مدرسه‌شان می‌گوید و نماز را وسیله نزدیکی به خدا برمی‌شمارد. همچنین از امام جماعت مدارس و معلمان می‌خواهد به زبانی ساده از وقت‌شناسی در نماز و جایگاه نماز در دین برای دانش آموزان سخن بگویند.
وی در دوران خدمت خود اجرای «مراسم پرچم» را مشاهده نکرده است. منیر مرادی معلم ناحیه یک، می‌گوید: در مدرسه ما یکی از اولیای دانش آموزان که خود روحانی است برگزاری نماز جماعت را به عهده دارد. وی عدم کنترل لازم در کلاس، مدرسه و نمازخانه را نرم بالای دانش آموزان دانسته که سبب کاهش کیفیت در تحصیل و معرفت در نماز می‌شود. وی طی 22 سال خدمت خود اجرای مراسم پرچم را ندیده، گر چه خود، این مراسم را در دوران تحصیل انجام می‌داده و معتقد است این مراسم تأثیر بسزایی در تعصب دانش‌آموزان نسبت به کشور خود در آینده خواهد داشت.
مدارسی که نماز را فراموش می‌کنند
متین مرادی، دانش آموز کلاس هفتم است که در ناحیه6 درس می‌خواند. او مراسم پرچم را تا کنون ندیده و در مدرسه آنها تا کنون مراسم اقامه نماز برگزار نشده است. او می‌گوید: سال پیش که در مدرسه ابتدایی درس می‌خواندم نماز برگزار می‌شد، اما در دوره متوسطه خبری از نماز نیست! متین، از اولیا و مربیانش می‌خواهد او را بیشتر به حرم امام رضا (ع) ببرند، چون آنجا فضای بهتری برای نماز و دعا دارد و همیشه معطر است. او در حرم، احساس آرامش بیشتری دارد و حالا که به سن تکلیف نزدیک می‌شود دوست دارد نمازش را دقیق بخواند و اولیا برایش جشن تکلیف برگزار کنند.
قدمیاری، معلم یکی از مدارس ناحیه یک می‌گوید: چند سالی است شاهد اجرای مراسم پرچم در مدارس نیستیم. او حضور معلم در صف نماز را بر دانش‌آموزان بسیار تأثیرگذار می‌داند و تأکید دارد اگر معلم به درستی آموزش ببیند و در هنگام استخدام به سجایای اخلاقی وی در گزینش توجه بیشتری شود، بیشتر راه را در رسیدن به هدف پیموده‌ایم و گرچه زنگ نماز مورد نیاز است ولی مهمتر، نهادینه شدن فرهنگ نماز خواندن به میل درونی و احساس نیاز به ارتباط با خالق است. وقتی کسی با حضور قلب و آگاهی نماز خواند، روزه هم می‌گیرد و چشم از چیزهای حرام می‌پوشد. حضرت علی(ع) می‌فرمایند: «به کودکان نماز بیاموزید و آنان را به هنگام بلوغ بر ترک نماز مؤاخذه کنید».
بخشنامه‌های دست و پا گیر
محمد ابراهیم صدیقی که تا چند ماه دیگر به افتخار پیشکسوتی در آموزش و پرورش نایل خواهد آمد، می‌گوید: چند سالی است ندیده‌ام در مدرسه‌ای مراسم پرچم برگزار شود و روی میز کمتر مدیری امروزه پرچم جمهوری اسلامی ایران دیده می‌شود. زمانی که ما تازه استخدام شده بودیم در یک روستایی که فقط چند دانش آموز بیشتر نداشت مراسم پرچم و سرود ملی را انجام می‌دادیم و اگر لازم بود پرچم را طی سال نیز عوض می‌کردیم. اگر به پرچم بالای گنبد امام رضا(ع) نگاه کنیم می‌بینیم در مناسبتهای مختلف پرچم عوض می‌شود و در محرم رنگ سیاه و در ایام دیگر پرچم سبز به اهتزاز در می‌آید. آموزش و پرورش آن قدر غرق در بخشنامه‌های دست و پا گیر و گاه بی‌اهمیت شده که از اصول غافل شده و حتی برخی، نماز را به خاطر «بخشنامه» بر پا می‌دارند نه به خاطر خدا.
منبع:روزنامه قدس؛ مسعود حیدری
انتهای پیام/
