به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، مصطفی رحمان‌دوست در سلسله نشست‌های تخصصی کودک و کتاب پیرامون تأثیر به‌کارگیری قصه‌گویی بر تربیت کودکان اظهار داشت: آغاز قصه‌گویی بزرگ‌ها همیشه با «یکی بود یکی نبودن گفتن‌ها» و پایان آن‌ها «با قصه ما به سر رسیدن‌ها» همراه بوده است؛ این‌ها مواردی است که ما از کودکی یاد گرفته‌ایم و شاید بتوان گفت که بچه‌های امروز حوصله‌ کلیشه گفتن‌های بچه‌های دیروز را ندارند.

وی افزود: در داستان‌های قدیمی ما رازهایی است که زمان و مکان موقعیت جغرافیایی و سیاسی و تاریخی را در هم کوبیده است تا توانسته به دست انسان‌های امروز برسد درحالی‌که  این مورد همچنان قابلیت تکرار را دارد.

شاعر و نویسنده نامی کشور با بیان این‌که قصه‌ها و ماجراهای مذهبی مملو از حدیث، روایات و آیات قران دیگر  قصه بچه‌ها محسوب نمی‌شود، گفت: قصه کودکان باید سرشار از معانی و مفاهیم دینی و همراه با عمل به‌واسطه بزرگ‌ترها باشد؛ این در حالی است که اگر قصه‌ها و داستان‌ها همراه با ابراز احساسات و عواطف باشد، منجر به برقراری ارتباط عاطفی شود.

وی بیان کرد: همیشه افزایش فهم و درک پیام قصه‌ها نیازمند صرف عاطفه بیشتری است؛ حال قصه‌هایی که از دین و مذهب بر خواسته‌اند و مفاهیم مهمی را در بردارند بایستی باحوصله، مدارا و مهربانی، همراه با چشیدن لذت انجام کارهای شایسته همراه باشد.

رحمان دوست با بیان اینکه فرهنگ قصه‌گویی نیازمند احیای مجدد است، خاطرنشان کرد: قصه‌گویی هنر بزرگی است اما سختی زیادی در بر ندارد؛ در بسیاری از کشورهای غربی با وجود گستردگی تکنولوژی و سرگرمی‌ها همواره قصه‌گویی یکی از پرجاذبه‌ترین رسانه‌های موجود است و وجود مهربانی و عطوفت بیش اندازه سبب شده است که فرهنگ قصه‌خوانی همواره محبوبیت و جذابیت خود را پس از گشت سال‌ها از دست ندهد.

وی گفت: اگر قصه‌ها و داستان‌ها بر خواسته از دل باشند و مهربانی و عطوفت در آن‌ها به چشم بخورد، تأثیرگذاری آن‌ها بی انکار است.

شاعر و نویسنده نامی کشور بیان کرد: همیشه فطرت دوران کودکی و البته خالص و زلال بودن آن مسئله‌ای بی‌انکار است، همان چیزی که اگر امروز درست پرورش یابد می‌توان آینده آن را همین امروز شاهد بود و یا شاید هم اصلاً کودک و کودکی مثل کارگاهی است که فطرت و ذات انسان را آن‌گونه که باید و شاید شکل می‌دهد.

وی اظهار داشت: همین قصه‌ها و قصه گفتن‌ها می‌تواند ابزاری باشد که فطرت کودکی در فراز و نشیب‌های زندگی همچنان آن زلالی خود را حفظ کند و نرسد آن روزی که کدر بودن فطرتمان نمایان شود.

انتهای پیام/