به گزارش گروه استان‌ها خبرگزاری تسنیم، سالیان درازی است که به عشق حسین بن علی (ع) کاروان‌ها از سرتاسر جهان در اربعین‌اش با پایی پیاده و دستانی خالی و قلبی شکسته به سویش می‌آیند.

این حسین (ع) کیست که عالم همه دیوانه است؟ این چه شمعی است که جان‌ها همه پروانه اوست؟ و به راستی این حسین (ع) کیست؟

حسین (ع) بنده ساده‌ای نیست، حسین (ع) را نمی‌توان در یک کربلا خلاصه کرد، یک حسین (ع) است و یک جهان، حسین (ع) خود جهانی است، جهانی از عشق، ایثار، فداکاری، قدرت، بخشندگی و مهربانی.

آن‌ها به این امید می‌آیند که حسین (ع) مرهمی باشد بر زخم‌های قلبشان و برادرش عباس (ع) ساقی بی‌دست صحرای کربلا دستان خالیشان را بگیرد.

دسته دسته به کربلا می‌روند تا به جهان نشان دهند که نه تنها واقعه خونین عاشورا فراموش شده است بلکه هنوز هستند کودکانی که به دست یزیدیان زمان کودکیشان رنگ خون به خود گرفته است.

همچون رقیه در اوج نیاز بی‌پدر می‌شوند و بعضی همچون علی اصغر حسین (ع) به دست حرمله زمانه کشته می‌شوند و هنوز هم هستند ربابه و زینب‌های زمانه که مردانشان را در کوچه پس کوچه‌های فلسطین و یمن از دست می‌دهند و به راستی تاریخ همیشه تکرار می‌شود و فقط انسان‌ها هستند که جایشان را با یکدیگر عوض می‌کنند.

سال‌ها از آن زمان گذشته است اما هنوز وقتی به آسمان آبی کربلا خیره می‌شوی تمام وجودت را غم می‌گیرد گویی هنوز آسمان قصه تلخ آن روزهای کربلا را فراموش نکرده است.

در کوچه و خیابان‌های کربلا که راه می‌روی بغضی تلخ راه گلویت را می‌بندد حال دلت عجیب می‌شود گویی روی این زمین خاکی قدم نمی‌زنی حس عجیبی است که قلم از نوشتنش ناتوان است.

فقط می‌توان گفت حس و حال عجیبی دارد قدم زدن در کوچه پس کوچه‌های شهری که سالیان پیش حسین بن علی (ع) و یارانش در آن مظلومانه به لقاء الله پیوستند.

اربعین نماد صبر است و زینب اسوه آن، او غم بزرگی را توانست 40 روز در قلبش نگه دارد و مرهم دل‌های شکسته زنان و کودکان بی‌سرپناه باشد، به راستی سخت است که خود سیاه‌پوش خانواده‌ات باشی ودیگران را نیز دلگرمی‌ دهی.

و چه دلی داشت این شیر زن صحرای کربلا، به راستی که دختر به مادرش می‌رود.

اربعین یادآور حماسه‌ای است بزرگ که با وجود همین راهیان عشق محال است حتی اندکی به فراموشی سپرده شود...

نگارنده حدیث صابری

انتهای پیام/