به گزارش خبرگزاری تسنیم،‌ گلایه‌های المپیکی‌های کاروان ایران تمامی ندارد چراکه در حقیقت گوش شنوایی برای شنیدن این گلایه‌ها وجود ندارد. متأسفانه باید بپذیریم مشکلاتی که تا به امروز و در فاصله 32 روز به قوت خود پا برجا هستند دیگر برطرف نخواهند شد و ملی‌پوشان کشورمان در این فرصت اندک باقی مانده چه بخواهند و چه نخواهند مجبورند با کمبودها و کاستی‌ها کنار بیایند. به جای آن مسئولان ورزش ایران می‌توانند از هم‌اکنون و درست در روزهایی که باید امکانات المپیکی‌ها به حداکثر رسیده باشد اما نرسیده، به فکر چهار سال بعد باشند؛ چهار سال بعد در چنین روزهایی المپین‌های ما خود را برای حضور هرچه موفق‌تر در المپیک آماده می‌کنند. برای اینکه در المپیک 2020 توکیو با چالش‌های خنده‌دار و عجیبی چون کمبود توپ و فشنگ مواجه نباشیم و با این کمبودها، مضحکه رقبا را به همراه نداشته باشد باید از همین حالا برنامه‌ریزی دقیق و بلند مدت در دستور کار بگیرند.

متأسفانه کمبودهای ورزش کشور تمامی ندارد. هرچند که انتقادهای چند ماه اخیر ورزشکاران و مربیان در برخی موارد به ثمر نشسته و اوضاع چند رشته نسبت به گذشته تغییر کرده است ولی با این حال هنوز بسیاری از ورزشکاران المپیکی از داشتن تجهیزات اولیه ورزشی به میزان کافی در مضیقه هستند. بارها گفته‌ایم که تیم ملی تیراندازی در این دوره خوش درخشیده و با کسب پنج سهمیه ارزشمند تعداد سهمیه‌های کاروان ایران، به ویژه در بخش بانوان را افزایش داده است. منتها این رشته مدال آور با چالش‌های همیشگی دست و پنجه نرم می‌کند و انگار نه انگار که المپیکی در راه است. کمبود فشنگ یکی از مشکلاتی است که طی این سال‌ها بر تیراندازی ایران سایه انداخته و تا به امروز نیز هیچ مدیری قادر به حل کردن آن نشده است. تلاش‌های رئیس فدراسیون و رایزنی‌های مختلف هم این سد محکم را که سر راه موفقیت و پیشرفت تیراندازان کشورمان قرار گرفته نتوانسته از پیش رو بردارد. تا جایی که حالا یکی از بانوان المپیکی از واکنش حریفانش به کمبود فشنگ در اردوی تیم ایران سخن گفته است و از اینکه هیچ کدام از رقبای حرفه‌ای‌اش باورشان نمی‌شود تیراندازانی به رغم نداشتن فشنگ کافی توانسته باشند سهمیه المپیک بگیرند. اوضاع سایر رشته‌ها هم بهتر از تیراندازی نیست و نخواهد بود. تنیس روی میز با داشتن سه نماینده در ریو با بحران کمبود توپ در تمرینات دست به گریبان است! به جای آنکه توپ در تمرینات تیم ملی به تعداد کافی وجود داشته باشد سرمربی بانوان مجبور است در بازدید وزیر ورزش هم به فکر توپ باشد و درخواستش را به گوش او برساند، درخواستی که هنوز ترتیب اثری به آن داده نشده است و المپیکی‌های این رشته باید در حسرت داشتن توپ کافی بمانند. اگرچه با توجه به کاستی‌های پرتعداد رسیدن به این موفقیت‌ها توانایی بالای ورزشکاران کشورمان را نشان می‌دهد اما باید منطقی و منصف باشیم. تا چه زمانی می‌توانیم از ورزشکاران‌مان بخواهیم با شرایط سخت هم بسوزند و بسازند و هم موفق شوند و مدال‌آوری کنند؟ چطور می‌توان انتظار داشت جوانی بهترین روزهای عمرش را در اردوهای مختلف سپری کند آنهم با کمترین امکانات و امیدی هم به آینده نداشته باشد؟ چالش‌های این روزهای ورزش ایران مسائل پیچیده و ناشناخته‌ای نیستند که مدیران‌مان قادر به حل کردن‌شان نباشند.

نرسیدن بودجه، بی‌پولی، بی‌توجهی به ملی‌پوشان، تبعیض، نداشتن امکانات کافی، لغو اردوها و اعزام نشدن به تورنمنت‌های خارجی همگی مسائلی هستند که سال‌های سال با آنها دست و پنجه نرم شده و حتی نسل‌های قبلی ورزش کشور نیز به خوبی آنها را لمس کرده‌اند. با این حساب می‌توان گفت که اگر برنامه‌ریزی‌ها درست و دقیق بودند و مدیران دور‌اندیشی و برنامه‌ریزی بلند مدت را مد‌نظر قرار می‌دادند بسیاری از این مشکلات با کمترین هزینه مرتفع می‌شدند. همانطور که فدراسیون‌های جهانی و کمیته بین‌المللی المپیک از هم‌اکنون در اندیشه ادوار بعدی المپیک و تورنمنت‌های معتبر هستند ما نیز می‌توانیم موفقیت در المپیک توکیو را مدنظر قرار دهیم و برنامه‌ریزی‌ها را از هم اکنون آغاز کنیم. تنها در این صورت است که تابستان سال 99 دیگر چالش‌هایی مثل کمبود توپ و فشنگ برایمان خنده‌دار خواهد بود. در غیر این صورت هیچ بعید نیست که با چالش‌های عجیب‌تر و ناامید‌کننده‌تری نیز دست و پنجه نرم کنیم.

انتهای پیام/