غربت بی‌انتهای نوادگان علی‌بن موسی‌الرضا(ع) در بام ایران
امامزادگان حلیمه و حکیمه خاتون(س) دختران ابراهیم مجاب از فرزندان امام موسی بن جعفر(ع) هستند که بقعه متبرکه ایشان از سال‌های دور زینت‌بخش شهرکرد و پناهگاه شیعیان است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از شهرکرد، با پذیرش ولایت‌عهدی از سوی امام رضا(ع) و ورود ایشان به سرزمین ایران گفته می‌شود که خواهران و برادران و کسان ایشان پس از مدتی به ایران سفر می‌کنند و برای هر یک از آنها اتفاقات مختلفی روی می‌دهد.
در تاریخ اسلام آمده است که حلیمه خاتون خواهر امام رضا(ع) بوده و در خطه اصفهان و یا منطقه لر بزرگ زندگی می‌کرده که اکنون چندین بقعه به نام ایشان در این مناطق مختلف وجود دارد که بقعه امامزادگان دو خاتون(س) شهرکرد یکی از این بقاع است.
ساختمان فعلی امامزاده مربوط به سال 1330 هجری قمری است، بنای تاریخی آجری زیبا که گفته می‌شود کاشیهای آن مربوط به عهد صفویه است، اما ساختمان یک بار به دستور امام جمعه وقت تخریب و بنای جدیدی به جای آن ساخته شده که براساس کتیبه سنگی در بالای سر ورودی اصلی ساختمان امامزاده در سال 1330 هجری قمری به پایان رسیده است.
از بیرون رو به روی صحن که می‌ایستی نخستین چیزی که نظرت را جلب می‌کند درب بزرگ آهنی سبز رنگ است که در کنار درب اصلی واقع شده، غربت یعنی اینکه هیچ مسئولی نمی‌داند چرا این در با وجود اینکه امامزاده ورودی بسیار زیبایی دارد در اینجا کار شده، البته در اصلی امامزاده تبدیل به مغازه شده اما هنوز هم می‌توان از همانجا وارد شد.
پس از آن مجتمع‌های تجاری اطراف امامزاده است که بدون توجه به این میراث با ارزش بنا شده‌اند. نزدیک‌تر که می‌شود تازه پی به غربتش می‌بری، می‌گویند که مرمت شده اما کاشیهای کنده شده، نقاشی‌های نیمه‌کاره و سیاه شدن برخی از دیوارها چیز دیگری را فریاد می‌زند که عکس‌ها خود گویای همه چیز است.
تجدید بنای بقعه در دوره قاجار انجام شده است
اردشیر آخوندی، کارشناس میراث فرهنگی در گفت‌وگو با تسنیم اظهار داشت: با ورود دین مبین اسلام به سرزمین ایران و نفوذ و گسترش دین تشیع ورود سادات نیز به ایران افزایش یافت. استان چهارمحال و بختیاری با توجه به اینکه در یک منطقه کوهستانی واقع است مأمن و پناهگاه امنی برای سادات و شیعیان بود که از جور و ظلم حکومت‌های وقت به ستوه آمده و در پناه حکام محلی قرار می‌گرفتند.
وی افزود: این افراد مؤمن و عارف بودند و دوره حیات خود مورد احترام مردم بودند و پس از فوت نیز موقوفاتی به آنها اختصاص و بر مزار آنها بقعه می‌ساختند.
این کارشناس میراث فرهنگی بیان کرد: براساس روایات و گفته‌های تاریخی از قدیم بقعه‌هایی برای این امامزاده ساخته شده که به مرور زمان تخریب و دوباره بازسازی می‌شده، آخرین باری که بقعه تجدید بنا شده در دوره قاجار بوده که براساس کتیبه بالای سر در اصلی سال 1330 هجری قمری ساخت بنا به پایان رسیده است.
آخوندی با بیان اینکه حدود 55 سال پیش گنبد پوش داخلی تخریب شده و در معرض خطر فرو رختن بوده که پوش خارجی گنبد بازسازی شده است، افزود: در سال‌های گذشته نیز با همکاری اوقاف مرمت‌هایی داخل بقعه، بر روی پشت بام و کاشیهای سر در انجام شده است.
مهمترین مشکل بناهای تاریخی عدم همکاری بینابخشی است
مصطفی هادیپور، معاون میراث فرهنگی استان در گفت‌وگو با تسنیم در توضیح وضعیت ساختمان امامزاده دوخاتون(س) شهرکرد اظهار داشت: حفاظت از آثار تاریخی اجرایی نیست مگر اینکه همه دستگاه‌های اجرایی دست به دست یکدیگر دهند.
وی با اشاره به محدودیت‌های مالی سازمان افزود: مرمت همه آثار استان نیازمند اعتبار است اما مهمترین مشکل در این حوزه عدم همکاری بینابخشی و انجام یک‌سری موازی‌کاری‌ها است که در این سال‌ها توانسته‌ایم همراه‌تر شویم.
معاون میراث فرهنگی استان در پاسخ به این پرسش که چرا امامزاده دارای دو در است گفت: در را ما نزده‌ایم و اگر منابع مالی اجازه دهد در چوبی زیبایی برای آن تهیه می‌کنیم.
در سبز رنگ آهنی بزرگ موقت و برای تأمین امنیت است
حجت‌الاسلام والمسلمین مرتضی عزیزی، مدیرکل اوقاف چهارمحال و بختیاری درباره وضعیت امامزاده اظهار داشت: وجود امامزاده در هر منطقه نشان از قدمت آن منطقه است.
وی با بیان اینکه روزانه به طور متوسط بیش از 500 نفر از امامزاده دیدن می‌کنند، افزود: در سبز رنگ آهنی بزرگ موقت و برای تأمین امنیت است.
مدیرکل اوقاف چهارمحال و بختیاری با بیان اینکه اعتبارات اوقاف محدود است، بیان کرد: امامزادگان دارای طرح جامع هستند اما ساختمان امامزادگان دو خاتون شهرکرد ثبت میراث فرهنگی است.
استان چهارمحال و بختیاری دارای آثار زیادی تاریخی است که در غفلت مسئولان استان در چنین وضعیتی نگهداری می‌شوند، توجه به این آثار نیازمند یک همت از سوی همه مسئولان است.
گزارش از سپیده شفیعی‌نژاد
انتهای پیام/
