به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، تیتر این نوشته، جملهای توامان خبری، امری و تاکیدی است و شاید بیش از همه طرف حسابش، کیانوش عیاری ـ که اتفاقا از کارگردانهای محبوب من است ـ باشد که با سپردن نقش میانسالی مهدی هاشمی در سریال «روزگار قریب» و فیلم «خانه پدری» به ناصر هاشمی، نقش مخرب بسزایی در خدشه واردکردن به هویت مستقل برادر کوچکتر داشت.
حتی میتوان گفت این نحوه انتخاب نقش از سوی عیاری، همچنان بسیاری از تماشاگران عام را در پنداشت بامزه و تاریخی خود که مهدی و ناصر هاشمی یک نفر هستند، استوار و مصمم کرد.هرچند در واقعیت و زندگی شخصی میدانیم این دو از برادران خوب هم هستند و باوجود فاصله سنی ده ساله، هرچه از عمرشان میگذرد، بر شباهت ظاهری آنها افزوده میشود، اما عیاری و دیگر کارگردانها و تهیهکنندهها و البته تماشاگران تلویزیون و سینما باید به استقلال و هویت یگانه آنها در بحث حرفهای احترام بگذارند، بویژه درباره ناصر هاشمی که بازیگری با تواناییها و استعدادی هنوز کشف نشده برای ایفای نقشهای مختلف است.
قدرت بازیگری و شهرت و محبوبیت مهدی هاشمی در همه این سالها ناخواسته بر برادرش، ناصر هاشمی سایه انداخته و باعث شده کار برای برادر کوچکتر سخت شود و شاید کمتر موردتوجه قرار گیرد حتی میبینید که این نوشته درباره ناصر هاشمی هم با نام او گره خورده، اما ناصر هاشمی نشان داد اگر سازندگان آثار آن نسبت برادری را فراموش کنند و به استعداد و توانایی و هنر ناصر به شکلی مستقل نگاه و توجه کنند، میتوانیم شاهد بازیهای بینظیری از او همچون نقش ناصر در فیلم «برادرم خسرو» باشیم، یک دکتر دندانپزشک که با بازی چند بعدی و درخشان خود، تماشاگر را تا پایان فیلم در تعلیق و برزخی نفسگیر نگاه میدارد؛ اینکه از سر مهر و دلسوزی آن رفتارها را با برادرش انجام میدهد یا گفتار و کردارش قهری و حذفی و از روی حسادت و رقابت است.
منبع: جام جم
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها