به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، با مراجعه به منابع متقن و معتبر علمی دنیا در حوزه سیاستهای جهانی تغییرات اقلیمی، متوجه میشویم که جدا از مسائل و دلایل علمی تغییرات اقلیمی، تعریف مسئله تغییر اقلیم و کاهش گازهای گلخانهای کاملاً یک امر سیاسی است؛ معاهده پاریس هم از این قاعده مستثنی نیست.
امریکا نخستین کشوری بود که از معاهده پاریس خارج شد! توافق اقلیمی پاریس یکی از 17 بند سند توسعه پایدار 2030 سازمان ملل است؛ همان سندی که بخشی از آن سند آموزشی یونسکو 2030 بود. هدف بلندمدت توافق پاریس این است که دمای کره زمین تا پایان قرن به جای دو درجه به 5 /1 درجه سانتیگراد افزایش یابد، اما این هدف برای کشورهایی که عضو این معاهده میشوند مسئولیتهای سنگینی را به بار میآورد و از آن مهمتر مانعی جدی بر سر راه توسعه است. به خصوص برای کشورهایی همچون ایران که مزیتشان در سوختهای فسیلی است. همین تعهدات هم موجب شد تا دونالد ترامپ رئیسجمهور امریکا هنگام خروجش از این معاهده بگوید: «ما با محیطزیست رفتار دوستانه خواهیم داشت، اما ما تجارت و بیزینسمان را از کار نمیاندازیم.» این در حالی است که امریکا دومین کشور تولیدکننده گازهای گلخانهای در جهان است. اما ایران با امضای رئیس سازمان حفاظت محیطزیست دولت یازدهم و مهر تأیید مجلس به توافقنامهای پیوست که امریکا زیربار تعهدات آن نرفت.
سند تعهدات مدنظر ایران در توافقنامه اقلیمی پاریس در آبان سال 94 در هیئتدولت تصویب شد و در سال 95 پیوستن ایران به توافقنامه پاریس به تصویب مجلس رسید، اما شورای نگهبان به دلیل بررسی نشدن تعهدات ایران در مجلس شورای اسلامی این توافق را به مجلس بازگرداند. براساس توافقنامه پاریس کشور ما متعهد شده تا انتشار گازهای گلخانهای خود و به طور خاص گاز دیاکسیدکربن را تا سال 2030 براساس ادامه روند موجود 12درصد کاهش بدهد و این یعنی مانعی جدی در مسیر توسعه همه صنایعی که با سوختهای فسیلی سر و کار دارند از جمله صنایع پتروشیمی!
کاهش انتشار 12درصدی از سوی ایران حدود 52 میلیارد دلار هزینه در بردارد. ما فقط یک درصد گاز گلخانهای وارد جو میکنیم و سهم امریکا 15 درصد گاز گلخانهای جهان است. با وجود این موافقتنامه، پاریس ما را در انتشار گازهای گلخانهای محدود میکند. یکی از منابع تولید و انتشار گازهای گلخانهای صنایع نفت و پتروشیمی است. هر چند که در حال حاضر به دلیل فقدان زیرساختهای لازم خامفروشی نفت سیاست غالب ماست، اما به دلیل تعهد ایران در معاهده پاریس حتی اگر قصد افزایش ظرفیت پالایشگاهی داخل کشور را داشته باشیم، نمیتوانیم این کار را انجام دهیم! تحریم فروش نفت و معاهده پاریس مانند دولبه قیچی نفت را از اقتصاد ما جدا میکند و اینجاست که خطرناک بودن موافقتنامه پاریس خود را عیان میکند.
از سوی دیگر، جهش صنعتی با افزایش انتشار گاز گلخانهای همراه است. تولید گازهای گلخانهای بدون توجه به معاهده پاریس و مصرف نفت در پالایشگاهها به جای خامفروشی به معنای زیر پا گذاشتن تعهداتی است که معاهده پاریس به ما تحمیل میکند و این کار تبعات سنگینی برای کشوری همچون ایران دارد. کمی لغزش از تعهدات الزامی این معاهده کافی است تا تحریمهای جدیدی علیه کشور اعمال شود و این بار به بهانه زیبای تخلف از تعهدات زیستمحیطی!
منبع: روزنامه جوان
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها