سفیر ایران در تاجیکستان: تجلیل سعدی تجلیل اخلاق، حکمت و معرفت است

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی سفارت جمهوری اسلامی ایران در تاجیکستان، محمد تقی صابری روز سه‌شنبه با سرودن ابیاتی از سعدی شیرازی (690 ـ 606 هجری قمری) شاعر بزرگ کشورمان با عنوان «سعدیا خوشتر از حدیث تو نیست /تحفه روزگار اهل شناخت/ آفرین بر زبان شیرینت/ کاین همه شور در جهان انداخت» گفت:

روز اول اردیبهشت در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران به نام روز بزرگداشت سعدی، نام‌گذاری شده است و این نشان از اهتمام کشورمان در تجلیل از مشاهیر فرهنگی و نقش این شاعر نامدار در فرهنگ و تمدن ایران‌زمین است.

سفیر فوق‌العاده و تام‌الاختیار جمهوری اسلامی ایران در تاجیکستان افزود: صمیمانه «یاد روز سعدی» را به تمامی علاقه‌مندان این شاعر بزرگ به‌ویژه هموطنان ایرانی و مردم هم فرهنگ و هم­ زبان تاجیک و همه دوستداران زبان پارسی تبریک می­­‌گویم. به‌گفته صاحب‌نظران نمی‌شود چیزی از «زندگی» گفت که سعدی به آن اشاره نکرده باشد، به‌قول سعدی که می‌گوید:
 نگفتند حرفی زبان‌آوران/ که سعدی نگوید مثالی بر آن.

صابری خاطرنشان کرد: تجلیل سعدی فقط تجلیل شعر و نثر نیست بلکه تجلیل اخلاق، حکمت و معرفت است. آثار حکیم بلندآوازه شیراز سرشار از انسانیت، همدلی، دوستی، عشق و احترام به فضیلت‌ها است و شرافت آدمی را در گروی احسان، نیکوکاری و یاری مردم می‌داند.

وی تصریح کرد: سعدی شیرازی سال‌های زیادی را در سفر به شهرها و کشورهای جهان سپری کرد و حاصل تجربیات خود را با نگارش نظم و نثر فاخر پارسی برای همیشه در تاریخ فرهنگ و ادب جهان ماندگار کرد. گفته‌های او همیشه تازگی دارد و سادگی بیان از ویژگی‌های آثار سعدی است.

سفیر  ایران در تاجیکستان عنوان کرد: نام سعدی و آثار گرانبهایش دیرزمانی است که حافظه تاریخی جهان را مزّین ساخته است و این افتخاری سترگ است که تا امروز و همیشه تاریخ، مایه مباهات همه ما پارسی‌زبانان است.

صابری افزود: غزلیات این شاعر بزرگ در بوستان و کلام شیرین و نثر بی‌بدیلش در گلستان همواره همانند عطر بهار، ساری و جاری است و بدون شک، پیام‌های انسان‌دوستانه و اخلاق‌محور سعدی، می‌تواند در جهان آکنده و خسته از خشونت و افراط‌گرایی امروز، بیشتر مورد توجه همه مردم جهان قرار گیرد.

وی سخنان خود را با شعری از سعدی به پایان رساند:
بنی‌آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
 دگر عضوها را نماند قرار

انتهای پیام/+