به گزارش خبرگزاری تسنیم از گرگان، بندگی، نه فقط یک واژه، که سراسر زندگی انسان را معنا می‌بخشد. این بندگی است که جان‌ها را به نور ایمان روشن می‌کند و دل‌ها را در آرامش مطلق غرق می‌سازد. در عید پربرکت قربان، وقتی یاد حضرت ابراهیم(ع) و فداکاری بی‌نظیرش در راه خدا زنده می‌شود، دعوتی آشکار دریافت می‌کنیم برای ورود به عمق بندگی و نزدیک‌تر شدن به خداوند متعال.

بندگی، تجلی تسلیم و توکل است؛ گذشتن از خود و وابستگی‌ها برای رسیدن به آن نیروی لایزال که همه هستی را در دست دارد. تقرب به خدا، نتیجه بندگی خالص و بی‌ریاست که از دل رهایی می‌آید؛ رهایی از اسارت هوا و هوس، دنیاطلبی‌ها و هر آنچه ما را از خدا دور می‌کند.

عید قربان، نماد این رهایی و تجلی بندگی حقیقی است؛ روزی که یادآور لحظه‌ایست که حضرت ابراهیم(ع) با عشق و ایمان محکم، فرمان خدا را پذیرفت و به او نزدیک‌تر شد. این حرکت عظیم و بندگی محض حضرت ابراهیم(ع) نشان داد که تقرب واقعی، در «تسلیم» است؛ تسلیمی که ریشه در ایمان دارد و از جنس عبودیت پاک و مطلق است.

باشد که این عید، یادآور پیمانی باشد که هر روز با خدا می‌بندیم؛ پیمانی برای بندگی خالص، برای رشد معنوی و برای آنکه همیشه در مسیر تقرب به ذات بی‌همتای حق گام برداریم، چون بندگی، نهایت قدرت و زیبایی وجود آدمی است و راهی است که دل‌ها را به خدا پیوند می‌زند.

انتهای پیام/