به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، گنبد سبز… چقدر این تصویر برایم آشناست. سال‌ها فقط از دور آن را دیده بودم؛ در خواب‌هایم، در دعاهایم، در اشک‌ها و آرزوهایم. اما حالا درست رو‌به‌رویم ایستاده؛ نه در خیال، نه در عکس، بلکه در بیداری قلبم.

قدم‌هایم کند می‌شود، نفسم در سینه حبس می‌شود، صدایی در درونم می‌گوید: «رسیدیم…»

اینجا، زائرانی از هر زبان و رنگ و ملیتی گرد آمده‌اند؛ اما زبان دل همه یکسان است، سلام‌شان یکی است و مقصدشان نیز یکی: 

هنوز نگاه اولم به گنبد سبز نیفتاده که چیزی درونم می‌لرزد، اشک بی‌اختیار بر صورتم جاری می‌شود و پاهایم سست می‌شود. 

یکی فقط نگاه می‌کند، دیگری زیرلب نجوا می‌کند، آن یکی آرام‌آرام قرآن می‌خواند. اما همه با هر فاصله و حال و هوایی که دارند، دل‌هایشان یکی است؛ دلی که از راه دور آمده تا همین لحظه را در پیشگاه او تجربه کند.

اینجاست… مسجدالنبی. اینجا ایستاده‌ام؛ در کنار میلیون‌ها دل مشتاق و دلتنگ، کنار مقامی که مهربانی‌اش همچنان دنیا را روشن می‌کند.

سلام بر تو ای گنبد سبز… مهربان‌ترین جای زمین…

انتهای پیام/