وقتی نایبقهرمان پارالمپیک زمین تمرین ندارد! / گفتوگوی خواندنی تسنیم با پرستو حبیبی
- اخبار استانها
- اخبار استان تهران
- 26 مهر 1404 - 07:30
به گزارش خبرگزاری تسنیم از رباطکریم، روز ملی پارالمپیک یادآور توانمندی، اراده و پایداری ورزشکاران معلول است، روزی که جامعه را به دیدن ظرفیتهای انسانهایی فرا میخواند که با وجود محدودیتها، قطرهبهقطره سختیها را به قدرت تبدیل کردهاند. این روز فرصتی است برای تجلیل از قهرمانانی که نه فقط به خاطر مدال، بلکه به خاطر پیام امید و مقاومتشان، الگوی نسلهای آیندهاند.
پارالمپیک تنها میدان رقابت ورزشی نیست، عرصهای است برای مطالبه حقوق برابر، حمایتهای ساختاری و ایجاد بستری پایدار برای زندگی حرفهای ورزشکاران معلول. روز ملی پارالمپیک باید همراه با صدازدن مسئولان برای ارائه بیمه، حقوق، امکانات آموزشی و زیرساختهای تخصصی ورزشی باشد تا دستاوردها، تبدیل به امنیت و آیندهپژوهی برای ورزشکاران شود.
این روز همچنین یادآور نقش خانوادهها و جامعه محلی است، خانوادههایی که در پسِ هر مدال، بار مالی و روحی بزرگی را تحمل کردهاند تا فرزندانشان فرصت رقابت در میدانهای جهانی را داشته باشند. قدردانی از این خانوادهها و تقویت نقش حمایتی نهادهای محلی، از ضروریات توسعه ورزشهای پارالمپیکی در شهرستانهاست.
در روز ملی پارالمپیک باید با پیام واحدی همراه شود؛ سرمایهگذاری در پارالمپیک، سرمایهگذاری در کرامت انسانی است. مسئولان ورزشی، دولت و حامیان خصوصی باید با برنامهریزی عملی و بودجهریزی بلندمدت، زمینهای فراهم کنند که ورزشکاران معلول بتوانند با تمرکز کامل بر آمادهسازی، برای افتخارآفرینی ایران آماده شوند.
به مناسبت روز پارالمپیک، به سراغ سرکار خانم پرستو حبیبی، نایبقهرمان پارالمپیک و دارنده مدال نقره رقابتهای جهانی و در بازیهای پارا آسیایی 2022 مدال طلا و مدال نقره رفتیم، ورزشکاری که با وجود تمام محدودیتها و دشواریهای مسیر حرفهای، توانسته نام ایران را در میادین بینالمللی پرآوازه کند. او از جمله بانوان ورزشکار شهرستان رباطکریم است که با اراده، تلاش و پشتکار مثالزدنی خود، الهامبخش بسیاری از جوانان و بهویژه بانوان دارای معلولیت در کشور شده است. در این گفتوگوی ویژه، از روزهای تمرین تا دغدغههای آینده، از چالشهای ورزش حرفهای معلولان تا امید به حمایت بیشتر مسئولان سخن گفتیم.
مشروح گفتوگو به شرح زیر است.
تسنیم: خانم حبیبی، پس از موفقیت در پارالمپیک پاریس، امروز در چه مرحلهای از زندگی و ورزش حرفهای خود قرار دارید؟ آیا هنوز همان انگیزه روزهای سخت تمرین را دارید؟
من بعد از پاریس حس میکنم وارد مرحلهای شدم که هم باید از دستاوردها محافظت کنم و هم برای گام بعدی برنامهریزی کنم. مدال نقره پاریس برای من افتخار بزرگی بود اما این افتخار پایان کار نیست؛ انگیزهام نه تنها کم نشده بلکه قویتر شده است. روزبهروز بیشتر تلاش میکنم تا سطح رکوردهایم را ارتقا بدهم و آمادگی فنی و بدنیام را بالاتر ببرم.
با این وجود، مسیر حرفهای شدن نیازمند امکانات، برنامهریزی و پشتیبانی مستمر است؛ انگیزه شخصی و عشق به ورزش کافی نیست اگر زیرساختها نباشد. من برای المپیک بعدی که در لسآنجلس برگزار میشود و رقابتهای پاراآسیایی ناگویا که رکورد آسیا را در اختیار دارم، هدفگذاری کردهام، اما برای رسیدن به این اهداف باید حمایتهای واقعی، زمین تخصصی و تأمین هزینههای حرفهای فراهم شود تا بتوانم با تمرکز کامل کار کنم.
در مجموع، از نظر انگیزشی در نقطهای مثبت هستم و به آینده امیدوارم، اما واقعیتهای میدانی و دشواریهای اقتصادی میتواند مانع استمرار این انگیزه شود؛ بنابراین همت خانواده و حمایت مسئولان محلی و ملی برای حفظ و تقویت این انگیزه حیاتی است.
تسنیم: گفته میشود شما پیش از حضور در پاریس در زمینهای خاکی رباطکریم تمرین میکردید؛ اکنون وضعیت تمریناتتان چگونه است؟ آیا تغییری در امکانات و فضای تمرین ایجاد شده؟
همچنان بخش عمده تمرینات ما در شهرستان رباطکریم انجام میشود ولی واقعیت این است که زمین تخصصی و استاندارد برای پرتاب در اختیار نداریم. تا پیش از این مجبور بودیم در خانیآباد تمرین کنیم که هر جلسه رفتوآمد حدود 45 دقیقه طول میکشید و این خستگی راه خود باعث کاهش کیفیت تمرین میشد. بعد از بازگشت از مسابقات آسیایی سال 2022 مدتی با کمکهایی مانند خودروهای شهرداری امکان رفتوآمد فراهم شد اما این شرایط پایدار نبود.
اخیراً اداره ورزش و جوانان رباطکریم با تلاش آقای نباتی و خانم اسماعیلی پیگیریهایی انجام دادهاند و قولهایی برای فراهم کردن زمین تمرین در خود شهرستان دادهاند، اما تا زمان داشتن یک زمین تخصصی و تجهیزات کامل، تغییر بنیادین رخ نداده است. ما امیدواریم این وعدهها عملی شود چون تمرین حرفهای برای پرتاب بلند به فضای مناسب و زمین استاندارد نیاز دارد که فعلاً به شکل کامل وجود ندارد.
به طور خلاصه، وضعیت تمرین نسبت به قبل از پاریس از نظر توجه و پیگیری بهتر شده اما در عمل امکانات لازم برای تمرین حرفهای و دائمی تامین نشده است؛ تا وقتی زمین استاندارد و تجهیزات تخصصی نداشته باشیم، کیفیت آمادهسازی ما محدود خواهد ماند.
تسنیم: بعد از کسب مدال نقره، چه میزان از وعدههای حمایتی مسئولان محقق شد؟ آیا حمایتها تداوم داشت یا تنها در حد تبریک و تقدیر باقی ماند؟
پس از بازگشت از پاریس پیامها و تبریکهای زیادی دریافت کردیم و برخی مسئولان محلی با حضور و تشریفاتی کوتاه قدردانی کردند. بله ، جنبههای نمادین و تشریفاتی انجام شد و ما از آن قدردانیم، اما در زمینه حمایتهای ساختاری و مادی، آنچه وعده داده شد به طور کامل محقق نشد. برخی امکانات موقتی مانند خودرو یا فراهم شدن شرایط رفتوآمد در مقاطع خاص فراهم شد، اما این کمکها مقطعی بود و استمرار نداشت.
مهمترین نواقص در حوزه تأمین هزینههای بلندمدت، بیمه و حقوق ثابت و همچنین زمین تخصصی قابللمس است. ما تنها در زمان اردوها یا مسابقات کمک مالی اندکی دریافت میکنیم که آن هم پاسخگوی هزینههای مداوم تغذیه، مکمل و تجهیزات نیست. در عمل، وعدهها اغلب در حد حرف و مراسم مانده و نیازمند تبدیل به برنامهها و بودجهریزی عملی هستند.
امیدوارم مسئولان وعدهها را به تعهدات مکتوب و اجرایی تبدیل کنند تا نه فقط من بلکه سایر ورزشکاران معلول نیز بتوانند با اطمینان از حمایت، برنامهریزی بلندمدت داشته باشند، تداوم و ثباتِ حمایت است که میتواند تفاوتساز باشد.
تسنیم: امروز اصلیترین دغدغه شما بهعنوان یک قهرمان پارالمپیکی چیست؟ حفظ آمادگی جسمانی، مسائل معیشتی، بیثباتی حمایتها یا کمبود امکانات؟
دغدغههای من ترکیبی از همه این موارد است، از یک طرف حفظ آمادگی جسمانی و رکوردی که دارم دغدغه اصلیست، چون هر روز باید برای ارتقا رکورد و رقابت با بهترینهای جهان آماده باشم. از طرف دیگر مسائل معیشتی و بیثباتی حمایتها بزرگترین چالش روزمره ماست؛ بدون تأمین مالی و بیمه مستمر، تمرکز کامل بر تمرین ممکن نیست.
کمبود امکانات، بهویژه نبود زمین تخصصی پرتاب و تجهیزات تمرینی استاندارد، مانع بزرگ دیگری است. رفتوآمدهای طولانی به محلهای تمرین دوردست انرژی و زمان ما را میبلعد و کیفیت تمرین را کاهش میدهد. همچنین هزینههای ماهانهٔ مکمل و تغذیه که برای یک ورزشکار سطح بالا ضروری است بسیار بالا و اغلب غیرقابل تحمل برای خانوادههای معمولی است.
بنابراین مهمترین خواستهام از مسئولان این است که برای مسائل معیشتی و زیرساختی برنامهای پایدار ارائه دهند: بیمه، حقوق یا کمکهزینه منظم، زمین و تجهیزات استاندارد و نهایتاً ایجاد فرصتهای شغلی منعطف برای ورزشکاران تا بتوانند هم به ورزش حرفهای ادامه دهند و هم تامین معیشتی داشته باشند.
تسنیم: با گذشت زمان از پارالمپیک پاریس، آیا برای حضور در مسابقات جهانی یا پارالمپیک بعدی برنامه مشخصی دارید؟ یا هنوز درگیر شرایط تمرین و پشتیبانی هستید؟
برنامههای فنی و هدفگذاریهای من مشخص است، در کوتاهمدت تمرکز بر حفظ و ارتقای رکورد آسیا و حضور موفق در مسابقات پاراآسیایی و رقابتهای جهانی است و در بلندمدت هدفم کسب مدال طلا در المپیک لسآنجلس است. اما برای رسیدن به این برنامهها، نیازمند شرایط تمرینی و پشتیبانی منظم هستم. بنابراین هم برنامه دارم و هم با موانع عملی روبهرو هستم.
در واقع من در حال حاضر تلاش میکنم بین برنامهریزی مسابقات آینده و حل مشکلات روزمره تعادل برقرار کنم؛ بخشی از وقت و انرژیام صرف پیگیری امکانات، رفتوآمدها و تأمین هزینهها میشود که اگر حل شود، میتوانم با تمرکز کامل به اجرای برنامههای بلندمدت بپردازم. بنابراین پاسخ کوتاه این است که برنامه مشخص دارم اما تحقق آن منوط به فراهم شدن پشتیبانی و زیرساختهای لازم است، در غیر این صورت بخش زیادی از توانم صرف حل مسائل جانبی خواهد شد.
تسنیم: تجربه حضور در پارالمپیک چه تأثیری بر دیدگاه و اهداف آینده شما گذاشت؟ آیا به فکر انتقال تجربه و آموزش به نسل جدید ورزشکاران معلول هستید؟
تجربه حضور در پارالمپیک دید من را نسبت به مسئولیت اجتماعی ورزشکاران گسترش داد. احساس میکنم که هر مدال و هر موفقیت، فقط برای من نیست بلکه برای جامعه معلولان و جوانانی است که به دنبال الگویی برای امید و تلاش هستند. بنابراین انتقال تجربه، آموزش و مشاوره دادن به نسل جدید جزو اولویتهای من شده است و دوست دارم نقش فعالی در توسعه نسلهای آینده داشته باشم.
در عمل، این انتقال تجربه نیازمند ساختار است؛ نه تنها علاقه و زمان من بلکه امکانات آموزشی، اردوهای استعدادیابی و مربیانی که با مسائل ورزشهای معلولان آشنا باشند ضروری است. من آمادگی دارم تجربهام را در قالب کارگاهها، کلاسها و برنامههای مربیگری به اشتراک بگذارم اما این موضوع باید توسط نهادهای ورزشی و محلی حمایت و سازماندهی شود.
به نظرم سرمایهگذاری بر آموزش و پرورش مربیان محلی و ایجاد فرصت برای دیدهشدن استعدادها در شهرستانها میتواند به رشد پایدار این رشته کمک کند؛ من به عنوان ورزشکار علاقهمندم در این مسیر همکاری کنم اما منتظر فراهم شدن بستر مناسب هستم.
تسنیم: وضعیت ورزشکاران پارالمپیکی در شهرستان رباطکریم را چگونه میبینید؟ آیا تغییری در نگاه مدیران ورزشی و امکانات نسبت به گذشته ایجاد شده است؟
وضعیت فعلی نسبت به گذشته تا حدی بهتر شده و نگاه مدیران ورزشی نسبت به مسئله حساستر شده است، ورود آقای نباتی به اداره ورزش و پیگیریهای ایشان و خانم اسماعیلی نمونهای از این تغییر نگاه است. مسئولان محلی بیشتر از قبل پیگیر شرایط ما هستند و تلاشهایی انجام میدهند، اما این تغییر نگاه هنوز به معنی تأمین کامل امکانات و زیرساختهای تخصصی نیست.
مهمترین نیاز در شهرستان ما زمین تمرین تخصصی، تجهیزات استاندارد و برنامهریزی مستمر برای استعدادیابی و پشتیبانی است. حضور و پیگیری مسئولان خوب است اما تا وقتی ساختارها و بودجههای مشخص و پایدار فراهم نشود، وضعیت کلی ورزشکاران معلول بهبود قابلملاحظهای نخواهد داشت. در نتیجه میتوان گفت که اراده و توجه وجود دارد اما کافی نیست، نیاز به گامهای عملی، تبدیل وعدهها به پروژههای مشخص و تخصیص منابع مالی است تا این نگاه جدید به نتایج واقعی منجر شود.
تسنیم: اگر بخواهید با صراحت بگویید، بزرگترین کمبود فعلی ورزشکاران معلول در شهرستان رباط کریم چیست؟ مکان تمرین، تجهیزات، حمایت مالی یا توجه رسانهها؟
با صراحت باید بگویم بزرگترین و فوریترین کمبود ما «زمین تخصصی و مناسب برای پرتاب» است. پرتاب من به دلیل برد بلند نیازمند فضای استاندارد و زمین تخصصی است؛ بدون آن حتی بهترین برنامه تمرینی هم اثرگذاری لازم را ندارد. در مرحله بعدی تجهیزات تخصصی و امکانات جانبی قرار دارد که برای تمرین ایمن و با کیفیت ضروریاند.
حمایت مالی و بیمه نیز در جایگاه بعدی قرار دارد، ورزشکاران ما اغلب بدون حقوق ثابت، بیمه کامل یا آیندهپژوهی کار میکنند و این موضوع موجب اضطراب و از دست رفتن تمرکز میشود. هزینههای مکمل، تغذیه و رفتوآمدی که هر روز داریم بار سنگینی بر دوش خانوادهها میگذارد.
نهایتاً توجه رسانهها و دیده شدن محلی نیز مهم است چون فشار افکار عمومی و پیگیری رسانهای میتواند مسئولین را به تعهداتشان ملزم کند، بنابراین خواستهایم که رسانهها صدای ما را به مسئولان ملی برسانند، اما در مجموع اولویت ما زمین تخصصی، تجهیزات و حمایت مالی پایدار است.
تسنیم: شما اکنون تمریناتتان را در چه شرایطی ادامه میدهید و چه کسانی بیشترین نقش را در پشتیبانی و روحیهبخشی به شما دارند؟
اکنون تمرینات را عمده در همان شهرستان و بعضاً در زمینهای غیرتخصصی ادامه میدهم، گاهی برای جلسات ویژه به خانیآباد میرویم ولی چون رفتوآمد خستهکننده است، تلاش شده که تمرینات در نزدیکی منزل تنظیم شود. شرایط تمرین سخت و پرزحمت است ولی خانوادهام، بهخصوص مادرم که همیشه کنارم بوده است، بزرگترین تکیهگاه و مشوق من هستند.
علاوه بر خانواده، مسئولان محلی مانند آقای نباتی و خانم اسماعیلی تلاشهایی به عمل آوردهاند و آقای اللهیاری شهردار رباطکریم نیز در مقاطعی حمایتهایی انجام دادند که کمککننده بود. اما در نهایت بیشترین نقش را خانواده و مخصوصاً مادر من در حفظ انگیزه و تأمین روحی و حتی مالی محدود برای ادامه مسیر داشتهاند.
من قدردان همه حمایتهای کوچک و بزرگ هستم ولی تاکید میکنم که برای استمرار حرفهای لازم است یک شبکه حمایتی ساختاری ایجاد شود؛ حمایت روحی خانواده بسیار ارزشمند است اما بدون حمایت مالی، بیمهای و امکانات تخصصی، پایدار نیست؛ بنابراین از مسئولان تقاضا دارم که وارد عمل شوند.
تسنیم: بسیاری از قهرمانان پس از کسب مدال جهانی، دچار افت روحی یا بیانگیزگی میشوند، شما چگونه انگیزه خود را حفظ کردهاید و برای آینده چه هدفی دارید؟
من سعی کردهام موفقیت را به عنوان نقطهای در مسیر ببینم نه پایان مسیر. نگاه من به مدال پاریس این بوده که مسئولیتی بزرگتر بر دوشم گذاشته است، به همین خاطر انگیزهام را در خدمت به کشور و ارتقای رکوردها یافتهام. خانواده و حس مسئولیت اجتماعی نسبت به نسل جوان باعث میشود انگیزهام پایدار بماند.
هدفم در کوتاهمدت ارتقای رکورد آسیاست و موفقیت در مسابقات پاراآسیایی و جهانی است و در بلندمدت کسب مدال طلای المپیک لسآنجلس. برای حفظ انگیزه، برنامههای روزانه تمرینی و اهداف کوچک و قابل اندازهگیری تعیین میکنم و هر پیشرفت کوچک را جشن میگیرم تا از افت روحی جلوگیری کنم.
با این حال بارِ مشکلات معیشتی و نبود آیندهپژوهی میتواند انگیزه را تضعیف کند، بنابراین خواستهام این است که ساختار حمایتی فراهم شود تا انگیزههای فردی بتوانند در بستر مناسب رشد کنند و ورزشکاران نگران روزمرگیهای اقتصادی نباشند.
تسنیم: اگر بخواهید پیامی به مسئولان ورزشی کشور بدهید، در روز پارالمپیک، مهمترین مطالبه و خواستهتان چیست؟
مهمترین پیام من این است: تلاش قهرمانان معلول را نباید صرفاً با تبریک و تقدیر پاسخ داد؛ ما نیازمند برنامهریزی، بودجهریزی و ایجاد زیرساختهای عملی هستیم. در روز پارالمپیک از مسئولان میخواهم که به صورت عملی و مستمر به مسئله بیمه، حقوق یا کمکهزینه منظم، زمینهای تخصصی و تأمین هزینههای مکمل و تغذیه توجه کنند.
همچنین درخواست دارم که برای ورزشکاران حرفهای یک بسته حمایت جامع طراحی شود: بیمه درمانی و بازنشستگی، حقوق یا کمکهزینهٔ ثابت، تسهیلات آموزشی و شغلی منعطف برای دوران پس از ورزش. این اقدامات نه تنها به بهبود عملکرد کمک میکند بلکه کرامت و امنیت زندگی ورزشکاران را تضمین میکند.
در پایان امیدوارم روز پارالمپیک نقطه عطفی باشد که وعدهها را به تعهدات مکتوب تبدیل کند؛ مسئولان اجرایی و تصمیمگیر باید همراه با مدیران محلی برنامههای عملیاتی را آغاز کنند تا جوانانی مثل من بتوانند بدون ترس از آینده، برای افتخارآفرینی بیشتر تلاش کنند.
تسنیم: و در پایان، به عنوان یک بانوی قهرمان از شهرستان رباطکریم، چه پیامی برای دختران و بانوانی دارید که با وجود محدودیتها، آرزوی رسیدن به قلههای ورزشی را دارند؟
پیام من به دختران و بانوان این است، به خودتان ایمان داشته باشید و اجازه ندهید محدودیتها شما را تعریف کنند. من خودم از شرایط دشوار و ناامیدی شروع کردم؛ با تلاش، پشتکار و حمایت خانواده توانستم وارد این مسیر شوم. شما هم اگر اراده کنید و پشتکار داشته باشید، میتوانید به موفقیت برسید.
اما در کنار ایمان فردی، جامعه و مسئولان باید فضا را برای شما فراهم کنند، درخواست من از خانوادهها، مربیان و مدیران این است که باور کنند سرمایهگذاری روی دختران یعنی سرمایهگذاری روی آینده کشور. ما به امکانات و فرصتهای برابر نیاز داریم تا استعدادها رشد کنند.
در پایان میگویم که مسیر سخت است اما ممکن، من امروز اینجا هستم تا بگویم دختران شهرستانهای کوچک نیز میتوانند در سطح جهانی بدرخشند، اما نیاز به حمایت عملی و پیگیر داریم. اگر همت جمعی باشد، هیچ هدف بزرگی دور نیست فقط به یک فرصت واقعی نیاز داریم.
گفتوگو: از احسان همتی
انتهای پیام/