به گزارش خبرگزاری تسنیم از کاشان، بعد از جنگ تحمیلی آمریکایی - اسرائیلی علیه ایران در گرماگرم مذاکرات و اعلام فعال‌سازی اسنپ بک، علی‌رغم تمام تلاش‌های دیپلماتیک ایران که همراه با نرمش‌های محسوس هم بود، حال موضع غربگرایان و لیبرال های وطنی، بیش از پیش تضعیف شده است و ضربات مهلکی به گفتمان غربگرایی وارد شده به حدی که از آن، به شدت مشروعیت‌زدایی شده است.

با این شرایط، غربگرایان لیبرال با سرعت به سمت زیست نباتی سوق می‌یابند و در این فضا برخی از اندیشکده‌ها و شخصیت‌های دمکرات آمریکایی، به ترامپ و برای آینده پیش رو، پیشنهاد توافق بزرگ با ایران را مطرح می کنند، توافقی که در واقع کلاه گشاد است!

طرح اصلی ترامپ «دوگانه تسلیم یا جنگ» است اما پیشنهاد توافق بزرگ که ماهیتا، پیشنهاد دموکرات‌ها بودا، با هدف تضعیف ایران، نرملایزکردن نظام اسلامی و سرانجام تجزیه ایران انجام می‌شود.

آن‌ها با مطرح کردن بحث توافق به دوستان و مریدان سینه چاک خود در داخل جان می‌دهند و آنقدر صدای گریه و ناله از داخل ایران می‌شنوند که در ترسیم خط توافق با ایران، گفتار درمانی را کافی می‌دانند تا ما را به پای میز مذاکره بکشند.

صراحتا می‌نویسند و می‌گویند ما باید ضمانت کنیم که از توافق خارج نمی‌شویم و اسرائیل به ایران حمله نمی‌کند!

عجب ضمانتی! عجب مذاکره‌ای! عجب دستاوردی!

غرب بسیار خوش اقبال و خوش شانس است که در دنیا چنین عاشقان و مریدانی دارد که هر روز و شب، انرژی مملکتشان را برای رضایت غرب می‌گیرند و نابود می کنند!

در توافق با ایران به صراحت از خنثی‌سازی قدرت هسته‌ای ایران می‌گویند فلذا همواره در صحبت از مذاکرات شان، از نظام بازرسی‌های سخت سخن می گویند یعنی آنچه را که در میدان نگرفته‌اند سعی می‌کنند در میز مذاکره بگیرند.

پس هدف یکی است و آن‌ها چشم به داخل ایران دارند بلکه با کمترین هزینه، ایران تسلیم شود و صراحتا می‌گویند و می‌نویسند با مذاکره باید ایران را ضعیف‌تر کنیم تا تسلیم شود.
 
بلافاصله از شرط بعدی خود رونمایی می‌کنند و آن دست کشیدن از حمایت از جبهه مقاومت است؛ آن‌ها نمی‌توانند این خواسته گستاخانه خود را مخفی کنند و معتقدند که جای طرح این خواسته در برجام 10 سال پیش خالی بوده و آمریکای امروز باید به جد آن را از ایران مطالبه کند!

این موضوع یعنی ابزارهای قدرت ایران را نشانه رفته‌اند و آن محدودیت برد موشک‌ها، محدودیت غنی سازی‌ها و محدودیت جبهه مقاومت است اما عجیب‌تر، لیبرال‌های وطنی هستند که مطالبه آن‌‌ها برای مذاکره تمامی ندارد و عطش آن‌ها در ارتباط با غرب، سیرابی ندارد و چقدر غرب خوشبخت و خوش اقبال است که چنین محبانی در ایران دارد!

ما واقعا در این شرائط، نیازی به توافق با غرب نداریم و این غرب است که سخت نیازمند ماست به نظر شما، برای فهم این مهم چه اقداماتی لازم است؟!

یادداشت از رضا زمانی، دکتری علوم سیاسی

انتهای پیام/801