خبرگزاری تسنیم ـ زهرا ابراهیمی؛ یکی از ضرورت‌های کنشگری در عصر تحول ارتباطات، توانمندی نگارش است. در جهان دیجیتال آنچه حرف اول را می‌زند قدرت روایت‌گری است. کسانی در این عرصه پیروزند که مدیریت افکار عمومی را در دست داشته باشند و مدیریت افکار عمومی جز با روایت‌گری و تولید معنا امکان‌پذیر نیست و آنچه می‌تواند روایت‌گری را در حد اعلا به منصه‌ی ظهور رساند مهارت نوشتن است. امروزه نوشتن نه صرفاً یک مهارت فردی، بلکه ابزاری برای کنشگری اجتماعی است.

در جنگ روایت‌ها آنکه بیشتر می‌نویسد و آنکه بهتر می‌نویسد هر دو برنده‌اند به همین دلیل اگر طلبه‌ای بخواهد بر تن طلبگی خویش لباس عمل بپوشاند لازم است نوشتن را به شکل حرفه‌ای و تخصصی یاد بگیرد و یاد دهد.

طلبه‌ای که می‌نویسد طبیعتاً خود را در معرض نقد قرار می‌دهد؛ همین مسأله باعث می‌شود که در تحلیل‌ها دقت بیشتری به خرج دهد؛ چرا که می‌داند مورد قضاوت قرار خواهد گرفت.

علاوه بر این رعایت اخلاقِ قلم یعنی صداقت علمی، پرهیز از تحریف و رعایت انصاف در نقد به نوعی تمرین تهذیب برای یک طلبه است.

 از دیگر سو نوشتن در عصر شبهات، ابزاری برای دفاع از ایمان است. اگر طلبه‌ای بخواهد ایمان خود را حفظ کرده و به حفظ ایمان دیگران نیز مبادرت ورزد باید بنویسد.

پیام‌های رسانه‌ای و یادداشت‌ها و مقاله‌ها قابلیت دفاع از ایمان را خواهند داشت به شرطی که طلبه تمام توان خویش را در جهت پاسخگویی به شبهات به کار گیرد.

متن‌ها می‌توانند در راستای منبرها اثرگذار باشند. نوشتن، ابزار تحلیل یک طلبه است. او می‌تواند بر فراز منبر مجازی با فریاد کلمات، مخاطب ناآگاه را بیدار سازد.

نوشتن، ابزار خلق معناست و برای نجات انسانی که در مردابِ نبودِ معنا دست و پا می‌زند چاره‌ای جز نوشتن نیست. و آخر اینکه نوشتن برای خدا، قلکِ قیامت است. طلبه‌ای که می‌نویسد برای آخرت خویش سرمایه گذاری می‌کند.

انتهای پیام/