به گزارش خبرگزاری تسنیم از گناباد، پسته و زعفران دو محصول اصلی شهرستان گناباد است که پسته در بخش پسکلوت و زعفران در بخش مرکزی و کاخک تولید می‌شود و می‌توان گفت درآمد اصلی کشاورزان منطقه به این دو محصول بستگی دارد.

در شرایط خشکسالی که قرار داریم و با توجه به فصل برداشت زعفران که رسیده ایم ولی زعفران کاران گنابادی این روزها با مشکل بی آبی دست و پنجه نرم می‌کنند.

در حاشیه دامنه کوه‌های سیاهکوه، مردان و زنان سخت‌کوشی زندگی می‌کنند که قرن‌هاست امیدشان را به قنات‌های جاری و باران آسمان گره زده‌اند. اما امروز، نوای زندگی در این دیار به نجوایی از تشنگی تبدیل شده است. این گزارش، روایتی است از درد مشترک کشاورزانی که طلای سرخشان در محاق بی‌آبی رنگ باخته است.

مزرعه‌ای که خزان زودرس را تجربه کرد

هوا که گرگ و میش شد، "حسن محمدی" با چهره‌ای آفتاب‌سوخته و چشمانی نگران، در میان زمینش ایستاده بود. او که سال‌ها تجربه کشت زعفران را در کارنامه داشت، با اشاره به زمین خشکیده‌اش گفت: قنات ما که نسل به نسل آب این زمین‌ها را تأمین می‌کرد، امسال تنها یک رگه نمناک بیشتر نداشت. باران هم که انگار به این منطقه پشت کرده است.

دستش را به سوی مزرعه گرفت: این‌ها همه باید پر از گل‌های بنفش می‌بود، پیازها در این خشکی یا جوانه نزدند یا اگر هم زدند، آنقدر ضعیف بودند که گل ندادند؛ امسال تولیدمان به کمتر از یک‌دهم سال‌های گذشته خواهد رسید این یعنی یک سال زحمت و سرمایه‌مان بر باد رفت.

فریاد بی‌پاسخ در هراونج

در روستای هراونج بخش کاخک، جمعی از کشاورزان با چهره‌های درهم رفته و نگاه‌های نگران دور هم جمع شده‌اند. "محمد"، یکی از جوانان روستا، با عصبانیت می‌گوید: 5 میلیون تومان برای یک تانکر آب! این یعنی چه؟ مگر ما چه گناهی کرده‌ایم؟

وی ادامه می‌دهد: راننده‌ها این مبلغ را می‌خواهند،در حالیکه کل درآمد زمین زعفران ما به این مقدار نمی‌رسد. چگونه می‌توانیم بین بی‌آبی و ورشکستگی یکی را انتخاب کنیم؟

در جمعی دیگر، چندکشاورز دور هم نشسته بودند و از آینده می‌گفتند؛ "اکبر"، که جوان‌ترین آنها بود، با ناامیدی گفت: با این شرایط، جوانان روستا یکی پس از دیگری به شهرها مهاجرت می‌کنند آینده این روستا به کجا می‌رود؟

"مراد"، که پیرمردی با تجربه بود، افزود: ما بارها به مسئولان مراجعه کرده‌ایم، اما انگار صدای ما به جایی نمی‌رسد، خشکسالی چند سال است که ادامه دارد، اما هیچ راهکار علمی و عملی برایمان ارائه نشده است.

علی رضایی به نمایندگی از زعفرانکاران گفت: امسال کاهش بی‌سابقه آب قنات‌ها و عدم بارندگی کافی، ما را با بحرانی جدی مواجه کرده است. محصول زعفران که مایه افتخار و منبع درآمد اصلی ماست، به شدت کاهش یافته است.

وی با تأکید بر درخواست همگان ادامه داد: ما از مسئولان استانی می‌خواهیم در این شرایط سخت در کنار مردم باشند. یا راهکاری برای تأمین آب پیدا کنند، یا شاهد رها شدن زمین‌ها و نابودی کامل کشاورزی در این منطقه خواهند بود.

در گروه‌های محلی، پیام‌های صوتی کشاورزان یکی پس از دیگری به گوش می‌رسد. صدای "عباس" با لهجه محلی اش در فضای مجازی طنین انداز شد: برادران، پدران! وقتی می‌بینیم تانکر آب از کنار زمین‌هایمان می‌گذرد و ما نمی‌توانیم آن را بخریم، چه حسی باید داشته باشیم؟ 5 میلیون تومان! این پول را از کجا بیاوریم؟

این روایت‌ها، همگی بر یک واقعیت تلخ تأکید دارند: زعفرانکاران این دیار که روزی مایه مباهات استان بودند، امروز در آستانه ورشکستگی قرار گرفته‌اند. کاهش آب قنات‌ها و عدم بارندگی مناسب، نه تنها یک محصول، که یک چرخه اقتصادی و یک شیوه زندگی را به خطر انداخته است. درخواست همه آنها یک چیز است: چاره‌جویی فوری مسئولان استانی قبل از آنکه دیر شود. عدد 5 میلیون تومان برای هر تانکر آب، همچون نگینی سیاه بر تارک این فاجعه می‌درخشد.

مزارع 52 روستا نیاز به آبیاری با تانکر دارد

اسماعیل قربانی مدیر جهاد کشاورزی گناباد در همین خصوص در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم اظهار کرد: دو ماه قبل جلسه ستاد مدیریت بحران شهرستان برای موضوع آبیاری مزارع زهفران برگزار و تصمیماتی اتخاذ شده است.

وی ادامه داد: با بررسی های کارشناسان ما 52 روستا در بخش کاخک به دلیل کاهش آب قنات و عدم بارندگی و خشکسالی برای آبیاری مزارع زعفران خود به تانکر نیاز دارند.

مدیر جهاد کشاورزی گناباد عنوان کرد: در حال حاضر 12 تانکر از بخش‌های دولتی و خصوصی در حال آبیاری مزارع زعفران هستند که به طور قطع این تعداد تانکر کافی نبوده و به میزان تانکر بیشتری نیاز داریم.

قربانی تاکید کرد: از مجموع سه هزار و 500 هکتار از مزارع زعفران این شهرستان 31 درصد معادل یک هزار و 100 هکتار با بحران کم آبی مواجه است که نیازمند 600 تانکر آب فوری برای نجات آن هستیم.