به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، در بخش قبلی این مطلب، به موضوع تلاش ترکیه برای خودکفایی دفاعی و تسلیحاتی اشاره شد و به گزارش مفصلی پرداختیم که در وزارت دفاع فرانسه، درباره مسیر خودکفایی تسلیحاتی ترکیه تدوین شده است.

وزارت دفاع فرانسه اعلام کرده که ترکیه در بازار تجهیزات دفاعی، تبدیل به یک بازیگر شده و در بین 15 کشور صادرکننده تسلیحات و دستاوردهای دفاعی، جایی برای خود پیدا کرده است.

به این موضوع نیز اشاره شد که پس از حمله سال 1974 میلادی به قبرس و اعمال تحریم نظامی آمریکا علیه ترکیه، سران این کشور به دنبال پروژه خودکفایی دفاعی رفتند و در شرایط کنونی که ارتش و نیروهای مسلح، تماماً تحت کنترل رئیس جمهور و حزب حاکم است، بودجه‌های دفاعی کلانی در نظر گرفته شده که منجر به افزایش تعداد پروژه‌های تولید تسلیحات شده است. به موازات این اقدامات، دولت ترکیه به دنبال همکاری نظامی با برزیل، اندونزی، مالزی، قطر، پاکستان و اوکراین رفته است.

همکاری ترکیه و برزیل در بسیاری از زمینه‌های همکاری در فناوری‌های دفاعی به ویژه در چارچوب تلاش‌های نوسازی نیروهای مسلح برزیل (پهپادها، بالگردها و کشتی‌ها) همچنان ادامه دارد. 

همچنین باید به این موضوع اشاره کرد که حضور ترکیه در جنوب شرقی آسیا نیز از طریق مشارکت‌های دفاعی، به ویژه با اندونزی و مالزی افزایش یافته است. امضای پیمان مودت و همکاری در جنوب شرقی آسیا توسط ترکیه که در را برای همکاری با آسه‌آن باز می‌کند، گامی اساسی برای آنکارا در توسعه حضور منطقه‌ای خود بود.

مالزی حتی تولید محلی برخی از تجهیزات ترکیه مانند نفربر زرهی پارس، را انتخاب کرده است. در مورد اندونزی، که نیازهای آن به تجهیزات مدرن دائماً در حال افزایش است، همکاری استراتژیک با ترکیه منجر به توافقی بین شرکت دولتی اندونزی PT Pindad و شرکت ترکیه‌ای FNSS برای توسعه یک خودروی زرهی جدید شده و قرار است 48 فروند هواپیمای جنگنده کاآن ترکیه نیز به اندونزی صادر شود.

پروژه تانک مدرن (MMWT) با وزن متوسط، توپ 105 میلی‌متری قابل حمل، الکترونیک دفاعی و سیستم‌های تولید شده توسط Aselsan به ویژه برای زیردریایی‌ها، از دیگر بخش‌های شراکتی است که اندونزی را به یک شریک اصلی برای ترکیه و همچنین یک بازار صادراتی بسیار جذاب برای تعداد فزاینده‌ای از محصولات پایه صنعتی و فناوری دفاعی تبدیل می‌کند. 

 پاکستان یکی دیگر از کشورهایی است که در سالیان اخیر، از همکاری دفاعی ترکیه بهره گرفته است. شرکت‌های ترکیه‌ای برای چندین سال برای نوسازی تجهیزات پاکستان (جنگنده‌های F-16 در سال 2010، زیردریایی‌های Agosta 90 در سال 2016) انتخاب شده‌اند.

علاوه بر این، مذاکراتی برای خرید تجهیزات توسعه‌ یافته در ترکیه، مانند بالگردهای T-129 Atak و تفنگ‌های تهاجمی MPT-76، در حال انجام است. پاکستان همچنین به همکاری فناوری در پروژه جنگنده نسل پنجم TAI-TFX علاقه‌مند است که به طور قاطع روابط نظامی بین آنکارا و اسلام‌آباد را تقویت خواهد کرد. اما نکته مهم اینجاست که صادرات بالگردهای تولید ترکیه به پاکستان، با مخالفت ایتالیا روبرو شد. چرا که موتورهای این بالگرد ساخت ایتالیا هستند و مخالفت رم، این بخش از معاملات ترکیه – پاکستان را به محاق برد.

قره باغ نقطه عطف قدرت دفاعی ترکیه

در گزارش وزارت دفاع فرانسه درباره رشد میزان خودکفایی تسلیحاتی ترکیه، به تفصیل به جمهوری آذربایجان اشاره شده است. این گزارش می‌گوید: ارتش جمهوری آذربایجان، وارث سنت نظامی و تسلیحاتی شوروی بود، اما پس از جنگ قره باغ، این معادله تغییر یافت.

جمهوری آذربایجان که در جریان احداث خط لوله انتقال گاز طبیعی تاناپ از خزر به اروپا نیز به ترکیه نزدیک شده بود، در جنگ در مقابل ارمنستان، از حمایت نظامی ترکیه بهره گرفت و علاوه بر پهپادهای مدل تی.بی.2 بیرقدار، تسلیحات و تجهیزات ترکیه‌ای دیگری را نیز خریداری کرده که عبارتند از:
تفنگ‌های MPT-76،
بالگردهای T-129 آتاک TAI،
و توپخانه خودکششی 155 میلی‌متری Fırtına. 

صنایع دفاعی ترکیه در حال حاضر، محصولات زیر را به کشورهای مختلف، صادر می‌کند:
خودروهای زرهی سبک زمینی مدل کبرا از شرکت Otokar به مقاصد امارات متحده عربی، بحرین، الجزایر، نیجریه، قزاقستان، آذربایجان، گرجستان و پاکستان صادر شده است.
پهپادهای بزرگ و همچنین مینی پهپادهای بیرقدار و عنقا، به اوکراین، قطر، جمهوری آذربایجان، عربستان سعودی، مصر، قزاقستان و چند کشور در آفریقا و بالکان و شرق اروپا صادر شده است. 
رزم‌ناوهای کلاس Ada از برنامه Milgem به اندونزی صادر شده است.

محدودیت‌ها نیز ادامه دارد

در گزارش وزارت دفاع فرانسه درباره رشد میزان خودکفایی دفاعی و تسلیحاتی ترکیه، به این موضوع نیز اشاره شده که علاوه بر موفقیت‌های چشمگیر، در چندین حوزه، محدودیت نیز وجود دارد. چرا که تعدادی از اقلام تجهیزاتی حساس دارای فناوری پیشرفته یا پرهزینه و پیچیده، فراتر از دسترس سیاست ترکی‌سازی باقی مانده‌اند. همچنین، هواپیماهای مورد نیاز نیروی هوایی ترکیه همچنان از خارج از کشور خریداری می‌شوند. ترکیه برای خرید اف 16 و اف 35 آمریکایی با موانع فراوانی روبرو شد و پس از آن به خرید جنگنده اروپایی یوروفایتر روی آورد.

اگر چه کارخانه‌های کشتی‌سازی ترکیه به سرعت در حال گسترش هستند، ولی در حال حاضر قادر به ساخت مستقل انواع خاصی از شناورها و زیردریایی‌ها، نیستند و فناوری پیشرفته این حوزه هنوز هم در انحصار آمریکا، آلمان، چین، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، انگلستان، اسپانیا و روسیه است.

برنامه TAI-TX/TFX برای هواپیماهای آموزشی (TX) و جنگی نسل پنجم (TFX) در مقایسه با تولیدات قبلی TAI بسیار جاه‌طلبانه است و مشخص نیست آیا این شرکت دولتی ترکیه، موفق می‌شود تا سال 2030 میلادی به کمک سوئد و انگلیس، یک سیستم کامل هواپیماهای جنگی را توسعه دهد یا خیر.

ترکیه که به دنبال تجهیز نیروی دریایی خود به قابلیت هوایی دریایی است، کلاس‌خوان کارلوس را از شرکت اسپانیایی Navantia انتخاب کرده است. ناو هواپیمابر آناتولی چهارمین کشتی از این کلاس خواهد بود. اگرچه این ناو در کارخانه‌های کشتی‌سازی توزلای ترکیه ساخته شده اما از هر نظر وابسته به دانش، تخصص و قطعات مهندسین اسپانیایی است. 

در گزارش مفصل وزارت دفاع فرانسه، به موازات اشارات ایجابی، به دو نکته مهم سلبی درباره صنایع دفاعی ترکیه اشاره شده است. اول این که هنوز هم بخش مهمی از ادعای استقلال و خودکفایی کامل در طراحی، ساخت و تولید قطعات حساس تسلیحات ترکیه مورد تردید است.

دوم این که رشد صنایع دفاعی ترکیه در چند سال اخیر، صرفاً به معنی تلاش برای دست یافتن به خودکفایی دفاعی نیست و یکی از ابعاد مهم این مساله، ریشه در خواسته‌های حزب عدالت و توسعه دارد. به این معنی که حزب مزبور، تلاش می‌کند از رشد در صنایع دفاعی، به عنوان کارت و ابزاری برای کسب محبوبیت اجتماعی و برجسته‌سازی شعارهای ملی گرایانه بهره ببرد.
انتهای پیام/