به گزارش خبرگزاری تسنیم از کاشان، با مشخص شدن نتایج انتخابات و تعیین سهم سه رکن انتخاباتی عراق یعنی شیعیان، اهل سنت و اکراد اکنون رقابت‌ها برای تشکیل «کتله اکبر» یا ائتلاف بزرگتر شیعیان برای انتخاب نخست وزیر شروع شده است.

مطابق ساختار انتخاباتی عراق، رئیس جمهور از میان اکراد، رئیس مجلس از میان اهل سنت و نخست وزیر از میان شیعیان انتخاب می‌شود به نحوی که در پارلمان جدید به طور کلی جناح‌های شیعه در دو قطب بزرگ قرار می‌گیرند.

یک قطب «حزب بازسازی و توسعه» آقای «محمد شیاع السودانی» است که میان مردم محبوبیت کسب کرده و توانسته به نحوی میان آمریکا و ایران توازن ایجاد کند و از طرفی حمایت‌های ترکیه و حتی انگلیسی ها را هم داراست.

این حزب به تنهایی 47 کرسی را با وجود لیست 470 نفره خود در انتخابات، تصاحب کرده است اما قطعا برای معرفی نخست وزیر نیازمند ائتلاف است.

یک قطب، «حزب قانون» آقای «نوری المالکی» است که قدرت بالاتری در ائتلاف‌سازی داشته و توجه و رویکردش به مقاومت پررنگ تر است، تاکنون توانسته احزاب الصادقون، بدر و حزب الله عراق را با خود همراه کند و گفته می‌شود اکنون 80 کرسی را در اختیار دارد و ظرفیت ائتلاف‌سازی تا 120 کرسی را هم دارد.

با تشکیل مجلس، ابتدا رئیس مجلس انتخاب خواهد شد که احتمالا محمد الحلبوسی سنی مذهب از «حزب تقدم» خواهد بود که کرسی‌های بالاتری از رقیب سنی خود؛ «خمیس خنجر» از «حزب السیاده» کسب کرده است.

احزاب شیعی برای ائتلاف تلاش می‌کنند او را وارد کتله خود کنند اما سوال مهم این است که چه کسی نخست وزیر آینده عراق خواهد بود در حالی که به طور طبیعی باید نوری المالکی را کاندیدای مناسب بدانیم اما واقعیت این است که با آمدن المالکی، آمریکایی‌ها به شدت مخالفت خواهند کرد و اوضاع داخلی را به سمت تنش و درگیری و ناامنی می‌برند.

یا انتخاب قیس خزعلی هم همین شرایط را ایجاد خواهد کرد؛ سیاست کلی ایران همواره بر حفظ و ثبات آرامش در اوضاع داخلی عراق بوده فلذا انتخاب این دو شخصیت، ظاهرا به صلاح وضعیت داخلی عراق نیست!

السودانی که انتخاب نوری المالکی بود یک شخصیت پاکدست و مثبت است که توانست به نحوی میان ایران و آمریکا توازن برقرار کند، اوضاع عراق را آرام نگه دارد و از طرفی از مقاومت حمایت کند و حامی جدی حشد الشعبی بوده اما انتقاداتی هم به او وارد است که دست آمریکایی‌ها را در بانک مرکزی عراق بسیار باز کرده و عملا بانک مرکزی عراق در اشغال آمریکاست.

یا نوع تعامل او با انگلیسی‌ها و ترکیه‌ای‌ها، دیگر احزاب شیعی را نگران و مکدر کرده است و از طرفی اکراد دلخوشی از او ندارند؛ صحبت از شخصیت های دیگر هم هست اما باید منتظر ماند تا بعد از ائتلاف‌سازی‌ها و شرط و شروط ها، نخست وزیر به پارلمان معرفی شود.

آنچه که واضح و مبرهن است، علیرغم تمام کارشکنی‌ها و تلاش‌های مذبوحانه دشمنان مقاومت و مردم عراق، جریان مقاومت پیروزی درخشانی به دست آورد که در تعیین سرنوشت آینده عراق بسیار مهم است.

یادداشت از رضا زمانی، دکتری علوم سیاسی

انتهای پیام/801