به گزارش خبرگزاری تسنیم، برای بیش از بیست سال، لبران جیمز خودِ سیستم بود؛ ستاره‌ای که در تیم‌های بسکتبال میامی، کلیولند و در نهایت لس‌آنجلس بارِ یک فرنچایز را به تنهایی بر دوش می‌کشید و سرانجام جام هفدهم را برای لیکرز به ارمغان آورد اما اکنون، در آستانه 40 سالگی، روایت تغییر کرده است. پادشاه دیگر مجبور نیست هر شب 30 امتیاز بیاورد. تنها وظیفه‌اش این است که کلیدها را به نسل بعد بسپارد.

تصویر مشهور «مستر اسپلینتر و لاک‌پشت‌های نینجا» این روزها بیش از هر زمان دیگری واقعی شده است؛ لبران راه را ساخت، سرعت را تعیین کرد و حالا نوبت شاگردانی است که بزرگ شده‌اند و توان حمل تیم را دارند و و جالب این‌که خود جیمز کاملاً با این تغییر کنار آمده است؛ شاید حتی از آن لذت می‌برد.

لبران جیمز در اولین بازی فصل بیست‌وسوم خود فقط 11 امتیاز گرفت، اما با 12 پاس گل عملاً موتور محرک نسل جدید بود؛ نسلی که بدون نیاز به سلطه امتیازگیری او، خود دست به کار شد؛ لوکا دانچیچ با 37 امتیاز، 10 پاس گل و آستین ریوز با 26 امتیاز.

در حالی که روی هاشیمورا فضای کناره‌ها را می‌بندد و برانی جیمز اکنون رسماً پیراهن طلایی–بنفش را به تن دارد، وزن روانی و فنی تیم دیگر روی شانه‌های لبران نیست.

وقتی از جیمز درباره هماهنگی او با دانچیچ، یکی از توپ‌محورترین ستارگان نسل جدید پرسیدند، پاسخ تند و بی‌پرده‌ای داد؛ «من می‌توانم کنار هر کسی بازی کنم. واقعاً نمی‌فهمم چرا اصلاً چنین سؤالی مطرح می‌شود. مردم چه فکر می‌کنند؟»

پادشاه به سلطنت ادامه می‌دهد اما نه با فشار گذشته. لبران جیمز دیگر مجبور نیست شب‌ به‌ شب معجزه کند. نسل بعدی بزرگ شده، آماده است و حالا نوبت آنهاست که بار اصلی را به دوش بکشند.

پادشاه هنوز روی تخت است اما این‌ بار بدون رنج، بدون فشار و با تیمی که می‌تواند او را تا پایان راه همراهی کند.

انتهای پیام/