به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از نیویورکر، دو روز قبل از انتخابات ریاست جمهوری در هندوراس، دونالد ترامپ «خوان اورلاندو هرناندس» رئیس جمهور سابق این کشور که تنها یک سال از محکومیت چهل و پنج ساله‌اش در زندان ویرجینیای غربی می‌گذشت را عفو کرد. این رهبر سابق به اتهام قاچاق مواد مخدر در زندان فدرال ایالات متحده بود.

نامه‌ای از هرناندس به رئیس جمهور آمریکا رسیده بود که در آن وی، ترامپ را «عالیجناب» خطاب کرد و وضعیت خود را با پرونده‌های قضایی ترامپ قبل از دوره دوم ریاست جمهوری‌اش، مقایسه کرده بود. ظاهرا کینه مشترک این دو نفر از جو بایدن از متن نامه هرناندس مهم‌تر بود.

در این مورد به نظر نمی‌رسید ترامپ از این واقعیت که مبارزه با مواد مخدر، منطق اصلی دولتش برای راه‌اندازی حملات به قایق‌ها در کارائیب است، نگران باشد. در این حملات ارتش آمریکا، بدون هیچ مدرکی، افراد متهم به قاچاق مواد مخدر را هدف قرار داده و تا به امروز حداقل هشتاد و هفت نفر را کشته است. به نظر می‌رسد که این قوانین ملی و بین‌المللی را نقض می‌کنند.

همان روز عفو هرناندس، واشنگتن پست گزارشی منتشر کرد مبنی بر اینکه پیت هگست، وزیر جنگ آمریکا، دستور شفاهی کشتن دو بازمانده حمله سپتامبر در کارائیب را داده است. کشتن هر کسی که تسلیم شده یا ناتوان شده باشد، جنایت جنگی است. 

همچنین هگست با رسوایی دیگری روبرو شده است: بازرس کل وزارت جنگ آمریکا به تازگی گزارش خود را به کنگره ارائه داده بود مبنی بر اینکه وی با به اشتراک گذاشتن جزئیات طبقه‌بندی‌شده یک حمله در یمن در یک گروه پیام رسان در تلفن همراهش، «خطری برای امنیت عملیاتی ایجاد کرده است».

رفتار وزیر جنگ آمریکا یک مطالعه موردی است که نشان می‌دهد چگونه حس فزاینده بی‌توجهی و عدم پاسخگویی دولت، سیاست‌های فاجعه‌باری را شکل می‌دهد. از آنجا که رئیس‌جمهور چندین کارتل مواد مخدر را «سازمان‌های تروریستی» اعلام کرده بود، دولت ادعا کرد که قاچاقچیان مظنون «مبارزان غیرقانونی» هستند که می‌توان آنها را فوری کشت.

ترامپ با اشاره به مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد مواد مخدر در ایالات متحده، ادعا کرد که حملات قایق‌ها نوعی دفاع ملی بوده است. اما ماده مخدری که به طور عمده مسئول چنین مرگ و میرهایی در ایالات متحده است، فنتانیل است که از آمریکای جنوبی نمی‌آید.

این ایده که این حملات برای متوقف کردن مواد مخدر است، هرگز باورپذیر نبود؛ بلکه، آنها منعکس کننده علاقه روزافزون ترامپ به پرونده ونزوئلا و این باور در درون دولت هستند که نیکولاس مادورو، باید از قدرت برکنار شود.

ترامپ در آغاز دوره دوم ریاست جمهوری خود، یک باند زندانی ونزوئلایی به نام ترن د آراگوآ را یک سازمان تروریستی خارجی اعلام کرد و به دروغ ادعا کرد که دولت مادورو به آن دستور داده است تا از مهاجران برای حمله به ایالات متحده استفاده کند.

این موضوع در ماه مارس مبنایی برای استناد به قانون دشمنان بیگانه 1798 شد، قانونی که پیش از این تنها در سه مورد در تاریخ آمریکا و فقط در زمان جنگ مورد استفاده قرار گرفته بود.

به نظر می‌رسد منطق دولت ترامپ بر این تصور استوار بوده است که مخالفان ونزوئلا، که اکنون توسط ماریا کورینا ماچادو رهبری می‌شوند، به طور موقت دولت را به دست خواهند گرفت. با این حال، کارشناسان هشدار می‌دهند که این امر بسیار پیچیده خواهد بود. 

طبق معمول، بسیاری از این موارد به انگیزه‌های غیرقابل پیش‌بینی ترامپ بستگی دارد. وقتی مشاوران مادورو در ماه اکتبر پیشنهاد توافق با آمریکا را دادند، ترامپ مذاکرات دیپلماتیک را لغو کرد. چند هفته بعد، پس از شایعاتی مبنی بر توطئه ترور مادورو، دو طرف تلفنی صحبت کردند.

حمله به ونزوئلا فاجعه‌بار خواهد بود، اما روند فعلی سیاست ریسک‌پذیری پایدار نیست. ترامپ در تنگنا قرار گرفته است، اما به نظر نمی‌رسد که از آن آگاه باشد یا اهمیتی بدهد.

انتهای پیام/