خبرگزاری تسنیم ـ عباس نورزائی، فعال سیاسی و اجتماعی| شبکه انتقال آب از چاه‌نیمه‌ها به مزارع کشاورزی سیستان با صرف هزینه‌های کلان ملی اجرا شد تا پشتوانه‌ای برای حیات کشاورزی منطقه باشد. این طرح، از نظر فنی و مقیاس اجرا، از مهم‌ترین زیرساخت‌های آبی سیستان محسوب می‌شود و می‌توانست نقش تعیین‌کننده‌ای در پایداری معیشت مردم ایفا کند.

با این حال، هم‌زمان با آغاز بهره‌برداری، هیرمند را خشکاندند و ضعف جدی در مدیریت و آینده‌نگری نمایان شد. تصمیم‌گیری‌های مقطعی و اداری، بدون نگاه راهبردی، موجب شد شبکه‌ای که نیازمند مراقبت دائمی و برنامه‌ریزی بلند مدت بود، به حال خود رها و عملاً از چرخه توجه مدیران خارج شود.

مهم‌ترین خلأ این طرح، تعیین‌ نشدن متولی مشخص برای بهره‌برداری و نگهداری شبکه است. این بی‌تکلیفی حقوقی و اجرایی، نه‌تنها پاسخگویی را از میان برده بلکه زمینه‌ساز آسیب، تخریب و سرقت تجهیزات شده است؛ در شرایطی که هیچ نهاد مشخصی مسئول مستقیم این خسارت‌ها نیست.

فرسودگی تدریجی شبکه و از بین رفتن تجهیزات، پیامد طبیعی همین بی‌تصمیمی است؛ سرمایه‌ای که می‌توانست در زمان نیاز، به کمک کشاورزی سیستان بیاید، امروز خود نیازمند نجات و صیانت است. ادامه این وضعیت، هزینه‌های بازسازی را چند برابر خواهد کرد.

اکنون که به‌دلیل نبود آب، شبکه غیرفعال است، بهترین زمان برای تعیین تکلیف قانونی و اجرایی بهره‌برداری از آن فراهم شده است. شفاف‌سازی مسئولیت‌ها و ایجاد سازوکار مشخص حفاظت و نگهداری، اقدامی ضروری برای جلوگیری از تضییع بیشتر این سرمایه‌ی ملی و تضمین آینده‌ی کشاورزی سیستان است.

انتهای پیام/