به گزارش خبرگزاری تسنیم از بهارستان، شهر موجودی زنده است که رگ‌های حیاتی آن را خیابان‌ها و پیاده‌روها تشکیل می‌دهند، اما مدت‌هاست که در نسیم‌شهر و به‌ویژه در محور پرتردد بلوار شهید رجایی و شهید عباسی، این شریان‌های حیاتی دچار گرفتگی شدید شده‌اند. انسدادی که نه ناشی از ترافیک خودروها، بلکه حاصل زیاده‌خواهی برخی واحدهای صنفی و البته ترک فعل آشکار متولیان مدیریت شهری است. پیاده‌روهای این منطقه که باید مامن امن عابران پیاده باشند، اکنون به ویترین دوم مغازه‌ها، تعمیرگاه‌های روباز مکانیکی و انبار سمساری‌ها تبدیل شده‌اند.

تصاویری مستند که اخیراً از وضعیت اسفبار این بلوارها توسط خبرنگار تسنیم ثبت شده است که تنها گوشه‌ای از این هرج‌ومرج شهری را روایت می‌کند. همان‌طور که در تصاویر پیداست، پیاده‌رو به طور کامل و صددرصدی توسط کمدهای چوبی و مصنوعات MDF مسدود شده است. چیدمان این اجناس به گونه‌ای است که گویی پیاده‌رو بخشی از سند مالکیت مغازه است و شهروندان هیچ حقی در آن ندارند. این حجم از اشغال فضا، حتی یک باریکه راه برای عبور یک نفر باقی نگذاشته و عابران را به کام مرگ در سواره‌رو می‌فرستد.

معضل سدمعبر در نسیم‌شهر، دیگر محدود به چند دستفروش خرد نیست، بلکه امروز در بلوار شهید رجایی و شهید عباسی با کلکسیونی از صنوف مزاحم، مواجه هستیم. از سمساری‌ها و ضایعاتی‌هایی که چهره شهر را زشت کرده‌اند تا مکانیکی‌هایی که پیاده‌رو را چال‌سرویس کرده‌اند و تولیدکنندگان درب و پنجره و کابینت که معبر عمومی را کارگاه شخصی می‌پندارند. این پیاده‌روخواری علنی، در حالی رخ می‌دهد که طبق قانون، جایگاه این مشاغل در شهرک‌های صنفی است و در دل بافت مسکونی و معابر اصلی نیست.

نکته دردناک ماجرا، بی‌تفاوتی مطلق شهرداری نسیم‌شهر نسبت به سیل گلایه‌های مردمی است. شهروندان بارها و بارها از طریق سامانه‌های ارتباطی و مراجعات حضوری، خواستار پاکسازی معابر و بلورهای اصلی شهر شده‌اند، اما گویی گوش شنوایی در بدنه مدیریت شهری وجود ندارد. این حجم از انفعال و نادیده گرفتن درخواست‌های قانونی مردم، شائبه‌هایی مبنی بر وجود روابط پشت‌پرده یا فقدان اقتدار لازم برای برخورد با متخلفان را در ذهن افکار عمومی متبادر می‌کند.

خطرناک‌ترین وجه این ناهنجاری، در ساعات تردد دانش‌آموزان رخ‌نمایی می‌کند. مادر یکی از دانش‌آموزان ساکن در بلوار شهید رجایی که هر روز با اضطراب فرزندش را راهی مدرسه می‌کند، با اشاره به وضعیت بحرانی پیاده‌روها به خبرنگار ما می‌گوید: باور کنید هر روز صبح که دست فرزندم را می‌گیرم، تنم می‌لرزد. پیاده‌رو که باید امن‌ترین مسیر باشد، کاملاً با کمدهای بزرگ، یخچال‌های خراب سمساری‌ها و آهن‌آلات درب و پنجره‌سازها مسدود شده است و یا با ترد پر سرعت خودروها که ما مجبوریم دست بچه‌ها را بگیریم و از وسط خیابان شلوغ رد شویم. راننده‌ها بوق می‌زنند و خطر تصادف بیخ گوش ماست، آیا جان بچه من باید قربانی شود تا مسئولان شهرداری از خواب بیدار شوند؟

قانون‌گذار در تبصره 1 بند 2 ماده 55 قانون شهرداری‌ها، به صراحت سدمعبر عمومی را ممنوع کرده و شهرداری را مکلف به رفع موانع نموده است. با این حال، آنچه در عمل مشاهده می‌شود، نوعی بی‌قانونی سیستماتیک است. وقتی شهرداری به عنوان مجری قانون، در برابر اشغال معابر توسط دانه درشت‌های صنفی سکوت می‌کند، عملاً چراغ سبزی برای تداوم تخلف نشان می‌دهد. نتیجه این مماشات، گستاخی بیشتر متخلفان است که اکنون پیاده‌رو را حق مسلم خود می‌دانند.

شهروند دیگری که منزل مسکونی‌اش در طبقه فوقانی یکی از همین واحدهای صنفی مزاحم قرار دارد، از سلب آسایش و برخورد نامناسب کسبه گلایه دارد و می‌افزاید: مشکل فقط مسدود شدن راه نیست، این‌ها اینجا را با منطقه صنعتی اشتباه گرفته‌اند. صبح تا شب صدای فرزکاری، چکش‌کاری مکانیک‌ها و گرد و خاک امان ما را بریده است. بدتر از همه اینکه وقتی مؤدبانه اعتراض می‌کنیم که لطفاً راه را باز کنید، با برخورد طلبکارانه و توهین‌آمیز مواجه می‌شویم. آن‌ها جوری رفتار می‌کنند که انگار ما مزاحم کسب‌وکارشان در پیاده‌رو هستیم! شهرداری هم که کلاً ما را فراموش کرده است.

بررسی‌های میدانی خبرنگار تسنیم حاکی از آن است که اقدامات نمایشی و مقطعی واحد سدمعبر، هیچ اثر بازدارنده‌ای نداشته است. صدور اخطاریه‌های کاغذی که بلافاصله دور ریخته می‌شوند، نمی‌تواند حریف سودجویی عظیم ناشی از اشغال پیاده‌روها شود. بلوار شهید رجایی نیازمند یک طرح ضربتی و قاطع با حمایت دستگاه قضایی است تا پیاده‌روها از چنگال ضایعاتی‌ها، سمساری‌ها و تولیدی‌ها آزاد شود.

علاوه بر جنبه‌های ایمنی، این وضعیت توهین به کرامت انسانی شهروندان است. یک بازنشسته‌ اهل نسیم‌شهر با صدایی لرزان از سختی تردد می‌گوید: برای من سالمند که پادرد دارم، بالا و پایین رفتن مدام از جدول خیابان عذاب‌آور است. چرا باید برای طی کردن یک مسیر صد متری، چند بار مجبور شوم به دل خیابان بروم چون آقا می‌خواهد کابینت‌هایش را در پیاده‌رو بچیند؟ این حق‌الناس است. ما عوارض می‌دهیم تا در شهری منظم زندگی کنیم، نه در انبار ضایعات. آقای شهردار اگر خانواده خودش هم مجبور بود از اینجا رد شود، همین‌قدر بی‌تفاوت بود؟

تداوم این وضعیت، علاوه بر ایجاد خطرات جانی و آلودگی بصری، به اعتماد عمومی آسیب جدی وارد کرده است. مردم می‌پرسند چرا شهرداری که در دریافت عوارض سخت‌گیر است، در انجام وظایف ذاتی خود و تامین امنیت معابر تا این حد ناتوان یا بی‌میل عمل می‌کند؟ آیا قدرت اصناف متخلف از قانون و حقوق شهروندی بیشتر است؟

انتظار می‌رود دادستان عمومی و انقلاب شهرستان بهارستان به عنوان مدعی‌العموم به پرونده سدمعبر در بلوار شهید رجایی و شهید عباسی ورود کند. بی‌توجهی مکرر شهرداری به شکایات مردمی و به خطر انداختن جان عابران، مصداق بارز تضییع حقوق عامه است و نیازمند برخورد قضایی با مسئولان خاطی و پلمب واحدهای متخلف است.

گزارش: از احسان همتی 

انتهای پیام/