خبرگزاری تسنیم- یادداشت: یوسف آخوند ایری، از علمای اهل سنت استان گلستان|در فضای کنونی جهان اسلام، گفتمان اتحاد بیش از هر زمان دیگری مطرح می‌شود. اما این وحدت چیست و بر چه پایه‌هایی استوار است؟ آیا صرفاً یک راهبرد سیاسی برای مقابله با دشمن مشترک است، یا ریشه در عمیق‌ترین لایه‌های هویت و ایمان یک مسلمان دارد؟ وحدت در جمهوری اسلامی، از سطح شعار فراتر رفته و اتحاد را به مثابه وظیفه عبادی و اعمال صالحه معرفی می‌کند.

همانطور که امام خمینی (ره) و اولی‌امر مسلمین، رهبر معظم انقلاب اسلامی همواره تأکید دارند « اتحاد» مذاهب در ایران صرفاً یک تاکتیک نیست بلکه  به سطح یک تکلیف دینی ارتقا یافته است. عبارت « وظیفه عبادی» کلیدواژه این تحول است. در این نگاه، عمل اجتماعیِ « جمع شدن» (اعم از شیعه و سنی) خود به خود یک عبادت محسوب می‌شود؛ چون هدف آن« نشان دادن اسلام» به دشمنان به صورت یک هویت قوی و یکپارچه است. قدرت ناشی از این اتحاد، ابزاری برای حفظ حرمت دین و بازدارندگی در برابر تهدیدات دشمنان است. چنانکه در جنگ تحمیلی 12 روزه شاهد آن بودیم، این اتحاد مقدس و انسجام ملی سبب شد تا دشمن نتواند به اهداف شوم خود دست پیدا کند؛ بنابراین هر حرکت جمعی در مسیر تحکیم هویت اسلامی در شمار حسنات آخرتی به شمار می‌آید.

پیوند سه‌گانه « ایمان، وطن و ولایت»

در حدیثی از نبی مکرم اسلام (ص) آمده است که «حب الوطن من الایمان». « حب وطن» نه یک احساس صرفاً ملی‌گرایانه، بلکه پیوندی ناگسستنی با ایمان و ولایت دارد و نشان‌دهنده یک سیر تکاملی در هویت‌یابی است. وطن‌دستی ریشه در ایمان دارد و این ایمان، به طور طبیعی و منطقی، به پذیرش یک نظام رهبری (امامت) و تبعیت از آن (ولایت) می‌انجامد.

امامت در جامعه اسلامی تنها مفهوم مذهبی ندارد اولی امر مسلمین کسی است که غایت او، حفظ کیان اسلام و مسلمین است. بنابراین، دفاع از وطن و اتحاد حول محور رهبری، تجلی عینی همان دینداری است.

اجتماع پیرامون این اصول، صرفاً یک گردهمایی نیست، بلکه فرآیندی است که عظمت درونی ایمان، وطن‌دستی و ولایت را به نمایش می‌گذارد و آن را در صحنه عمل اجتماعی متجلی می‌سازد. در این چارچوب، هر قدم در این مسیر، صرف نظر از نتیجه آن، اعمال صالحه و سرمایه‌ای برای آخرت تلقی می‌شود، زیرا در راستای تحقق اراده الهی برای عزت و وحدت امت اسلامی برداشته شده است.

انتهای پیام/