به گزارش خبرگزاری تسنیم از میامی، در سال‌هایی که بحران آب به یکی از جدی‌ترین چالش‌های زیست‌محیطی و اجتماعی کشور تبدیل شده، تأمین آب شرب سالم و پایدار دیگر صرفاً یک مطالبه خدماتی نیست، بلکه به شاخصی تعیین‌کننده در کیفیت زندگی، ماندگاری جمعیت و حتی آینده توسعه مناطق روستایی بدل شده است.

استان سمنان، به‌عنوان یکی از مناطق کم‌آب کشور، سال‌هاست با پیامدهای این بحران دست‌وپنجه نرم می‌کند و بخش کالپوش شهرستان میامی، از جمله مناطقی است که این چالش را به‌صورت ملموس به ویژه در بخش شرب تجربه کرده است.

برای مردم کالپوش، آب فقط یک نیاز روزمره نیست؛ آرزویی دیرینه است. سال‌ها زندگی با قطعی‌های مکرر، فشار کم آب و نگرانی دائمی از سلامت آب شرب، بخشی از زیست روزانه ساکنان روستاهای این منطقه بوده است.

روستاهایی که توسعه آن‌ها، بیش از هر چیز، به حل مسئله آب گره خورده و بدون تأمین پایدار این منبع حیاتی، هیچ برنامه عمرانی به سرانجام نمی‌رسد.

بحران آب شرب در کالپوش، از آبان 1400 به‌طور رسمی وارد ادبیات مدیریتی استان شد؛ زمانی که مسئولان محلی از شرایطی سخن گفتند که در آن برخی روستاها تنها یک ساعت در شبانه‌روز آب داشتند.

همان روزها، ایده انتقال آب از سد کالپوش به این روستاها و در نهایت برای کمبود شدید آب شرب در شهر شاهرود به‌عنوان راهکاری اساسی مطرح شد؛ راهکاری که اگرچه زمان‌بر بود و هست؛ ضروری به نظر می‌رسد.

با گذشت زمان، این مسئله از سطح هشدارهای محلی فراتر رفت و در فروردین 1402، در سطح تصمیم‌سازی استانی مورد توجه قرار گرفت.

تأکید بر استفاده از ظرفیت سد کالپوش برای تأمین آب شرب روستاهای اطراف، نقطه عطفی بود که نشان می‌داد بحران آب در این منطقه دیگر قابل چشم‌پوشی نیست.

ورود پروژه مجتمع آبرسانی کالپوش به فاز اجرایی در خرداد 1403، امید تازه‌ای در میان مردم ایجاد کرد.

کلنگ‌زنی تصفیه‌خانه و آغاز عملیات عمرانی، نشانه‌ای از عبور پروژه از مرحله وعده به مرحله عمل بود؛ هرچند تجربه‌های پیشین باعث شده بود افکار عمومی با احتیاط به این وعده‌ها نگاه کند.

اکنون، با گذشت چند ماه از آغاز عملیات اجرایی، مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب استان سمنان از پیشرفت 60 درصدی پروژه مجتمع آبرسانی کالپوش خبر می‌دهد؛ خبری که امیدوارکننده است، اما هم‌زمان انتظارات مردم را نیز برای پروژه‌ای که قرار است آب شرب سالم و بهداشتی را به شهر رضوان و روستاهای باغچه، حسین‌آباد، دشت‌شاد، قوشه‌دگرمان، کرنگ، کمردار و نام‌نیک برساند؛ افزایش داده است.

به گفته منصور کشاورزیان، این پروژه با اعتباری بیش از یک هزار و 500 میلیارد ریال در حال اجراست و یکی از بزرگ‌ترین طرح‌های آبرسانی روستایی در شرق استان محسوب می‌شود.

او تأکید می‌کند که تأمین آب شرب سالم، یکی از اولویت‌های اصلی شرکت آب و فاضلاب استان سمنان است و پروژه کالپوش، نقشی کلیدی در تحقق این هدف دارد.

جزئیات فنی پروژه نیز نشان می‌دهد که با طرحی صرفاً مقطعی روبه‌رو نیستیم؛ چراکه احداث تصفیه‌خانه‌ای با ظرفیت 60 لیتر بر ثانیه، اجرای 46 کیلومتر خط انتقال با لوله‌های چدن داکتیل، ساخت چهار ایستگاه پمپاژ و سه مخزن ذخیره با مجموع ظرفیت 4200 مترمکعب، مجموعه‌ای از زیرساخت‌ها را شکل می‌دهد که می‌تواند پایه تأمین آب پایدار منطقه باشد.

کشاورزیان با اشاره به مدت 18 ماهه پیمان دوم پروژه، ابراز امیدواری کرده است که فاز اول مجتمع آبرسانی کالپوش تا نیمه نخست سال 1405 به بهره‌برداری برسد؛ البته به شرط آنکه تخصیص اعتبارات بدون وقفه انجام شود و همکاری پیمانکاران ادامه یابد.

تجربه پروژه‌های عمرانی مشابه در مناطق کم‌آب نشان داده است که تأخیر در تخصیص اعتبارات یا طولانی شدن فرایند اجرا، می‌تواند اعتماد عمومی را تحت تأثیر قرار دهد، اما پیشرفت امیدبخش 60 درصدی می‌تواند خط بطلانی بر این حاشیه‌ها باشد. از همین رو، افکار عمومی کالپوش امروز بیش از هر چیز، منتظر تطابق وعده‌ها با زمان‌بندی اعلام‌شده است.

مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب استان سمنان، انتقال آب از سد کالپوش را ستون اصلی این پروژه می‌داند و معتقد است با بهره‌برداری از این طرح، نه‌تنها کیفیت آب شرب بهبود می‌یابد، بلکه دسترسی پایدار و مطمئن به آب سالم برای ساکنان منطقه فراهم خواهد شد؛ موضوعی که می‌تواند بخشی از نگرانی‌های دیرینه مردم را کاهش دهد.

در عین حال، پروژه مجتمع آبرسانی کالپوش تنها یک طرح زیرساختی نیست؛ بلکه آزمونی برای نظام برنامه‌ریزی توسعه روستایی در استان سمنان به شمار می‌رود. موفقیت آن می‌تواند الگویی برای سایر مناطق کم‌آب باشد و ناکامی‌اش، به فهرست پروژه‌های نیمه‌تمام افزوده شود.

از منظر توسعه‌ای، تأمین آب شرب پایدار می‌تواند موتور محرک مهاجرت معکوس، رونق کشاورزی محدود اما هدفمند و تثبیت جمعیت روستایی در کالپوش باشد. بدون آب، هیچ برنامه‌ای برای اشتغال، گردشگری یا سرمایه‌گذاری محلی معنا نخواهد داشت.

اکنون پروژه مجتمع آبرسانی کالپوش به نقطه‌ای رسیده که هم امیدآفرین است و هم حساس. پیشرفت 60 درصدی، نشانه حرکت رو به جلوست، اما مسیر باقی‌مانده، نیازمند دقت، شفافیت و پاسخ‌گویی مستمر به افکار عمومی است.

در واقع می‌توان گفت پروژه انتقال آب و مجتمع آبرسانی کالپوش، حاصل چهار سال هشدار، تصمیم‌سازی و اجراست؛ پروژه‌ای که اگر طبق برنامه به بهره‌برداری برسد، می‌تواند پایانی بر سال‌ها کم‌آبی و نگرانی در روستاهای اطراف کالپوش و شهر رضوان باشد.

راهکار اصلی، تداوم تخصیص اعتبارات، نظارت دقیق بر اجرای پروژه و اطلاع‌رسانی شفاف به مردم است؛ چراکه اعتماد عمومی، مهم‌ترین سرمایه‌ای است که می‌تواند این پروژه را به سرانجام برساند.

انتهای پیام/