به گزارش خبرگزاری تسنیم در زنجان،نرگس رسولی/نخستین روز از زمستان، در تقویم رسمی ایرانیان، با شب یلدا، طولانی‌ترین شب سال، پیوند خورده است؛ شبی که نماد انتظار برای روشنایی، غلبه نور بر ظلمت و جشن مقاومت در برابر تاریکی‌های طبیعت است. اما در نخستین روز دی ماه سال 1404، در مزار شهدای زنجان، مفهومی ژرف‌تر و آسمانی‌تر از این انتظار زمستانی متبلور شد؛ تولدی دیگر، نه از جنس روزهای عادی، بلکه تولدی که یادآور حیات پس از شهادت بود. 

این روز، سالروز میلاد سردار شهید «رضا نجفی»، فرمانده دلاور سپاه شهرستان ایجرود بود؛ شهیدی که نامش با رشادت در حماسه 12 روزه دفاع مقدس علیه رژیم صهیونیستی گره خورده و خون پاکش، بذری برای رویش‌های تازه در این سرزمین شد.

این همزمانی، یک تصادف ساده در تقویم نبود؛ بلکه یک جلوه از حکمت متعالی بود که تقویم بشری را در برابر تقویم الهی به تعظیم واداشت. در حالی که طبیعت با طولانی‌ترین شب خود، آمادگی برای استقبال از خورشید را می‌گرفت، یاد شهید نجفی به واسطه برگزاری باشکوه مراسمی در مزارش، دوباره زنده شد؛ میزبانی از یاد او، خود یک جشن روشنایی در دل تاریکی‌ها بود. حضور خانواده معظم شهدا، مردمی قدرشناس که ریشه‌های عمیق خود را در مکتب ایثار می‌بینند، و سخنرانی تأثیرگذار حجت‌الاسلام اسدی، رئیس اداره تبلیغات اسلامی شهرستان ایجرود، همگی دست به دست هم دادند تا عطر حضور شهید در فضا جاری شود و ایمان جمعی تقویت گردد.

اما آنچه این روایت را از یک مراسم یادبود صرف متمایز ساخت و عمق بخشید، پیوند خورده بود با رویدادی انسانی و شیرین: تولد دختر خردسال این شهید والامقام، تنها چند روز پیش از این تاریخ. این تقارن، لایه‌ای جدید از معنا را به مفهوم شهادت افزود. شهادت، اغلب با مفاهیمی چون فقدان، اندوه و وداع سنگین گره خورده است؛ اما اینجا، تولد یک کودک، نمادی از تداوم حیاتی سرشار از امید در خانواده‌ای شد که قلبش به وسعت یک شهر داغدار بود.

 این زندگی نو، پاسخی زنده و پرنور بود بر تاریکی و خلاء ناشی از رفتن پدر؛ چراغی که پدر با رفتن خود، روشن‌تر کرد تا هرگز خاموش نشود. این کودک، نه یک یتیم، که میراث‌دار زنده اقتدار و آرمانی است که پدر برای آن ایستادگی کرد.

شهید رضا نجفی، با جانفشانی در خط مقدم، به جاودانگی رسید. او در حافظه تاریخی ایجرود و زنجان حک شده است، اما حضور فیزیکی او در کالبد فرزندش، حقیقتی ملموس از این جاودانگی را به نمایش گذاشت. تولد یلدایی این شهید، تولد دوباره یک پیام است: راه شهدا ادامه دارد. این مسیر، با وجود تمام سختی‌ها و طولانی‌ترین شب‌های حسرت، با رویش نسل‌های جدیدی که وارثان ایثار و اقتدار هستند، پیموده خواهد شد. دختر شهید، وارث مستقیم آن نوری است که پدر برای حفظ آن، خود را به تاریکی سپرد و با این وصل پرمعنا، نشان داد که فداکاری‌ها هرگز در خاک دفن نمی‌شوند؛ بلکه در قالب‌های جدیدی سر برمی‌آورند، شکوفا می‌شوند و میراث‌دار حقیقی یک مکتب باقی می‌مانند. 

این یادداشت، در حقیقت ادای احترامی است به این چرخه مقدس رفتن و آمدن، به این پیوند خون و زندگی که در سرمای دی‌ماه، گرمای حضور یک قهرمان را به یادمان آورد. این تولد، جشن پیروزی اراده بر غیبت بود.

شهادت، در نگاه ابتدایی، پایان یک مسیر است؛ اما در فرهنگ اسلامی و در نگاه خانواده‌هایی چون خانواده شهید نجفی، شهادت تنها یک تغییر مکان از سطح به عمق است. سردار شهید رضا نجفی، با تکیه بر باورهای عمیق و روحیه‌ای انقلابی، در دفاع از آرمان‌های خود، عرصه‌ای را برگزید که جز با جان‌فشانی میسر نبود. جنگ 12 روزه در برابر رژیم صهیونیستی، عرصه‌ای از نبردهای کلاسیک نبود، بلکه میدانی برای نمایش اقتدار اراده بود؛ و نجفی در آن عرصه، نه تنها رزمید، که با خون خود، برای نسل‌های بعدی سرمایه‌گذاری کرد.

آنچه در مراسم روز اول دی‌ماه به وضوح دیده می‌شد، نه صرفاً سوگواری، بلکه یک تعهد جمعی بود. مردم زنجان و ایجرود آمدند تا اعلام کنند که میراث‌دار خون او هستند. این حضور گسترده، مرهمی بر دل بازماندگان بود و به خانواده شهید اطمینان داد که فداکاری او در محافل رسمی و قلوب مردم، همواره زنده خواهد ماند.

همزمانی سالگرد تولد پدر با تولد دختر، که در دل شب یلدا رخ داد، تمثیلی از چرخه حیات است. یلدا، شب انتظار برای طلوع است؛ و تولد دختر شهید، طلوعی بود که نشان داد رنج خانواده‌ها هرگز پایانی بر داستان نیست، بلکه خود آغازی است برای فصل جدیدی از ایستادگی. این کودک، با هر سالگرد تولدی که خواهد داشت، میراث‌دار داستانی است که باید به گوش نسل‌های آینده برسد؛ داستانی از فرماندهی، شجاعت، و ایستادگی تا پای جان است.

یاد شهید رضا نجفی، با تولد دخترش، در تقویم ایثار زنجان به شکل ویژه‌ای ثبت می‌شود؛ یک تولد یلدایی که برکت خون شهید را به خانه او بازگرداند و به همه ما یادآور شد که قهرمانان واقعی، کسانی هستند که حتی پس از رفتن، با ایجاد حیات‌های جدید، بر مفهوم زمان و مرگ فائق می‌آیند. اقتدار واقعی در همین تداوم رویش و امید نهفته است.

انتهای پیام/