به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، وقتی «وتو» به سلاحی برای بن‌بستِ صلح در غزه تبدیل می‌شود و قطعنامه‌ها توسط متجاوز به سخره گرفته می‌شوند، دیگر نشانی از اعتبار منشور ملل باقی نمی‌ماند.

تفاوت فاحش میان واکنش به اروپا با انفعال در برابر نسل‌کشی میانمار و بی‌اثری احکام دادگاه لاهه، ثابت کرد که عدالت در سازمان ملل بر اساس جغرافیا تقسیم می‌شود.

سکوت سازمان ملل در برابر حمله به کنسولگری ایران و ترورهای تکنولوژیک با سلاح‌های هوشمند، عملاً کنوانسیون‌های بین‌المللی را بی‌اعتبار و راه را برای تروریسم دولتی هموار کرد.

 وقتی قحطی در غزه و آوارگی میلیون‌ها نفر در سودان و افغانستان به یک «عادت» برای نهادهای بین‌المللی تبدیل شود، سازمان ملل از یک «مانع جنگ» به یک «ناظر منفعل» سقوط کرده است.

وابستگی مالی و مهندسی انتصابات برای روی کار آوردن چهره‌های جانبدار (مانند گروسی)، این نهاد را به ابزار فشار سیاسی لابی‌ها برای لاپوشانی جنایات قدرت‌ها تبدیل کرده است.

انتهای پیام/