به گزارش خبرگزاری تسنیم از بندرعباس؛ قصه شجاعت در سواحل مکران، این بار نه در کتاب‌ها و نه در پرده سینما، بلکه در متن یک واقعیت تلخ و خروشان رقم خورد وقتی سامانه بارشی، آسمان سیریک را به خروش واداشت و روستای «مهرگی» را در چشم‌بهم‌زدنی به محاصره کامل آب درآورد، جایی که ارتفاع سیلاب به سقف خانه‌ها رسیده بود، یک نام برای همیشه در تاریخ این منطقه ماندگار شد: الهیار بارانی.

«الهیار بارانی»، نوجوان هرمزگانی با دستانی کوچک اما اراده‌ای پولادین، در عملیاتی قهرمانانه موفق شد جان 60 نفر از اهالی گرفتار در محاصره سیل را نجات دهد؛ اقدامی که حالا نیازمند نگاه ویژه مسئولان برای تجلیل از یک «قهرمان ملی» است.

تکنولوژیِ شجاعت؛ از سنگ و طناب تا موتور قایق

روایت آنچه در آن شب بحرانی گذشت، بیشتر شبیه به صحنه‌های مهیج فیلم‌های اکشن است؛ با این تفاوت که اینجا نه جلوه‌های ویژه بود و نه بدلکار. الهیار، این نوجوان فداکار، در گفتگویی از لحظات دلهره‌آور آن شب می‌گوید: وقتی دیدم سیلاب خانه‌ها را بلعیده و راه فراری نیست، به سراغ تنها امیدمان یعنی قایق رفتم طناب قایق زیر فشار آب سفت شده بود و چاقویی نداشتم؛ مجبور شدم با سنگ طناب را ببرم.

او که دانش راندن قایق را در رکاب بزرگان روستا آموخته بود، با سختی فراوان موتور را روشن کرد و در میان تلاطم آب و تاریکی، مسیری امن با طناب میان خانه‌های سیل‌زده ایجاد کرد او بارها و بارها دل به خطر زد تا 60 انسان را که مرگ را در یک قدمی خود می‌دیدند، به نقطه امن برساند.

سهم قهرمان از توجه مسئولان؛ بی‌مهری یا غفلت؟

اما نکته تامل‌برانگیز این ماجرا، سکوت و بی‌توجهی مسئولان استانی و کشوری است در حالی که اقدام این نوجوان شجاع در رسانه‌ها بازتاب گسترده‌ای داشته، اما تا به این لحظه خبری از تجلیل شایسته و رسمی از این نوجوان قهرمان وطن نیست.

راستی چرا مسئولان استان به این امر مهم توجه نمی‌کنند؟ تا کی باید نوجوانان این سرزمین مبهوت قهرمانان خیالی و پوشالی سینمای هالیوود باشند، در حالی که «الهیارها» در کنار ما، بدون هیچ چشم‌داشتی حماسه می‌آفرینند؟ آیا زمان آن نرسیده است که با تجلیل از این نوجوان، به نسل جدید نشان دهیم که قهرمان واقعی کسی است که در لحظه خطر، مسئولیت‌پذیری را بر عافیت‌طلبی ترجیح می‌دهد؟

فرشته نجاتی که باید دیده شود

الهیار بارانی، امروز الگویی زنده برای نوجوانان ایرانی است او ثابت کرد که برای قهرمان بودن، نیازی به قدرت‌های ماورایی نیست؛ تنها یک «قلب بزرگ» و «حس نوع‌دوستی» کافی است تا بتوان در برابر سیلاب ایستاد و جان 60 انسان را از کام مرگ بیرون کشید حالا توپ در زمین مسئولان است تا نشان دهند چقدر برای «سرمایه‌های انسانی» و «قهرمانان واقعی» خود ارزش قائل هستند.

انتهای پیام/864