خبرگزاری تسنیم ـ حجت‌الاسلام حیدرعلی راشکی، امام جمعه زهک| در جغرافیای سیستان، روستا تنها یک سکونتگاه نیست؛ بلکه کانون «تولید» و «امید» است. امروز حدود 70 درصد مردم سیستان در روستاها زندگی می‌کنند و این یعنی 70 درصد ظرفیت این منطقه، در گروی پویایی روستاهاست.

روزگاری در هر خانه این دیار، کشاورزی و دامداری دوشادوش هم رونق داشت، اما امروز که به دلیل خشکسالی‌های پی‌درپی، کشاورزی کمرنگ و در بسیاری نقاط نابود شده، تنها رگ حیاتی باقی‌ مانده برای خانواده‌های روستایی، همان چند رأس دامی است که گوشه حیاط نگاه داشته‌اند.

در شهرستان زهک به عنوان یکی از پنج شهرستان منطقه سیستان، بیش از پنج هزار دامدار فعال وجود دارد. وقتی با پیرمرد و پیرزن روستایی هم‌کلام می‌شوید، چنان با عشق از دام خود سخن می‌گویند که گویی حیاتشان به حیات آن زبان‌بسته گره خورده است. تا زمانی که دامی در خانه است، آن روستایی با نشاط و امید حرف می‌زند، اما خدا نکند آن دام از دست برود؛ آنجاست که امید آن فرد هم فرو می‌ریزد.

ما باید دست این مردم صبور را ببوسیم که با وجود تمام سختی‌ها، در روستاها ماندگار شده‌اند. اگر این روستاها تخلیه شوند، نظام باید هزینه‌های گزافی را صرف امنیت و مرزبانی کند؛ در حالی که حضور این مردم، خود امنیت است. بزرگترین خدمت ما به این مرزداران، حفظ همین دام‌ها از طریق تامین نهاده دامی با قیمت مناسب است.

راهکارهای برون‌رفت از وضعیت موجود

مسئله دام سیستان اگر امروز چاره نشود، به یک بحران ملی تبدیل خواهد شد. ما نیازمند یک بسیج عمومی، همانند زمان وقوع سیل و زلزله هستیم. نهادهایی چون جهاد کشاورزی، سپاه پاسداران، بسیج سازندگی و بنیاد مستضعفان و ستاد اجرایی باید در کنار هم قرار گیرند. پیشنهادهای مشخص بنده به عنوان خادم مردم به شرح زیر است:

مدیریت هزینه‌ حمل و نقل: دولت و نهادهای حمایتی با در اختیار گذاشتن ناوگان حمل و نقل، خوراک دام را از نقاط مختلف کشور با قیمت تمام‌شده کمتر به دست دامدار سیستانی برسانند.

دیپلماسی محلی و مرزی: استفاده از ظرفیت کشورهای همجوار و مبادلات مرزی برای واردات نهاده و علوفه با سازوکارهای تسهیل شده.

بهره‌گیری از ظرفیت‌های استانی در منطقه بلوچستان: کاه فقط از گندم نیست. ضایعات عظیم نخیلات و برگ‌های موز در جنوب استان، منطقه بلوچستان ظرفیت بی‌نظیری است که با فرآوری می‌تواند بخش بزرگی از نیاز علوفه منطقه را تامین کند.

حل این مشکل فراتر از توان یک اداره یا ارگان خاص است. اراده‌ای جدی و جمعی می‌طلبد تا پیش از آنکه دیر شده و چراغ خانه‌های روستایی خاموش شود، آستین همت بالا بزنیم. ان‌شاءالله که با تدبیر مسئولان، شاهد شکوه دوباره تولید در این خطه باشیم.

انتهای پیام/