خبرگزاری تسنیم در کرمان، ثارالله انکوتی ـ آمارها گاهی آن‌قدر تکرار می‌شوند که حساسیت خود را از دست می‌دهند، اما بعضی اعداد هرقدر هم گفته شوند، باز هم هولناک‌اند. عدد «207» از همین دست است؛ 207 انسانی که تنها در 9 ماهه امسال، در خیابان‌های شهرهای استان کرمان جان خود را در تصادفات رانندگی از دست داده‌اند.

وقتی سرهنگ علی رضایی، رئیس پلیس راهنمایی و رانندگی استان کرمان، در نشست خبری از این آمار تلخ پرده برداشت؛ آماری که فقط یک گزارش اداری یا عددی در جدول نیست، بلکه روایت 207 زندگی ناتمام، 207 خانه عزادار و ده‌ها کودک و نوجوانی است که از این پس باید با نبود پدر یا مادر، آینده خود را بازتعریف کنند.

دردناک‌تر آن‌که از این تعداد، 102 نفر تنها در شهر کرمان بر اثر حوادث ترافیکی جان باخته‌اند؛ جان‌هایی که بخش عمده آن‌ها متعلق به عابران پیاده و موتورسواران بوده است. شهروندانی که ضعیف‌ترین حلقه‌های زنجیره ترافیک‌اند، اما بیشترین هزینه را می‌پردازند. این در حالی است که بنا بر اعلام پلیس، تعداد قابل توجهی از این جان‌باختگان در بزرگراه‌های درون‌شهری کرمان جان خود را از دست داده‌اند؛ جایی که قرار بود نماد ایمنی و سرعت کنترل‌شده باشد، نه صحنه مرگ.

شاید برای برخی، این اعداد تنها «آمار» باشد، اما حقیقت آن است که پشت هر عدد، انسانی با رؤیاها، خانواده‌ای با امید و آینده‌ای در حال شکل‌گیری وجود داشته است. 207 نفر یعنی ده‌ها خانواده بی‌سرپرست شده‌اند، ده‌ها زن و مرد یک‌شبه بار سنگین زندگی را به تنهایی بر دوش می‌کشند و کودکانی که باید معنای یتیمی را زودتر از موعد بفهمند؛ بی‌آنکه کسی بداند این زخم‌های روحی چگونه التیام خواهد یافت و آینده این فرزندان چه سرنوشتی خواهد داشت.

کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر، خود گواه خاموش این فاجعه‌اند؛ بنرهای تسلیتی که یکی پس از دیگری بر دیوارها نصب شده‌اند، خانه‌هایی که چراغ شادی در آن‌ها خاموش شده و خانواده‌هایی که در سوگ عزیزانشان به عزا نشسته‌اند. مادرانی که با قاب عکس فرزندشان روزگار می‌گذرانند و پدرانی که قامتشان زیر بار این داغ خم شده است، دیگر تصویر دور یا انتزاعی یک آمار نیستند؛ آن‌ها حقیقت تلخ تصادفاتی‌اند که هر روز در همین خیابان‌ها رخ می‌دهد. این صحنه‌ها به ما یادآوری می‌کند که مرگ‌های ناگوار سوانح ترافیکی تنها اعداد سرد در گزارش‌ها نیستند، بلکه زخمی عمیق بر پیکر شهر و جامعه‌اند که هر روز تازه‌تر می‌شود.

سؤال اساسی اینجاست: آیا زمان آن نرسیده که رانندگی را جدی بگیریم؟ آیا نباید سوانح رانندگی را از یک «اتفاق» به یک «مسئله جدی اجتماعی» تبدیل کنیم؟ بی‌احتیاطی، سرعت غیرمجاز، بی‌توجهی به قوانین، استفاده نکردن از کلاه ایمنی و کمربند ایمنی، و ضعف در ایمن‌سازی معابر شهری، همه دست به دست هم داده‌اند تا مرگ، هر روز به ما نزدیک‌تر شود.

شاید وقت آن رسیده که پیش از فشردن پدال گاز، لحظه‌ای به آینده خانواده‌مان فکر کنیم؛ به فرزندانی که چشم‌انتظار بازگشت ما هستند و به مسئولیتی که جان خود و دیگران بر دوش ما گذاشته است. تصادف، یک حادثه ناگهانی نیست؛ نتیجه زنجیره‌ای از بی‌توجهی‌هاست و قطع این زنجیره، از خود ما آغاز می‌شود.

اگر مرگ در تصادفات برایمان عادی شده، باید ترسید؛ چرا که عادی شدن این فاجعه، خطرناک‌ترین بخش ماجراست. رانندگی را جدی بگیریم.

انتهای پیام/511/