به گزارش خبرگزاری تسنیم از قشم، قرار گرفتن روستای سهیلی در تراز جهانی، بیش از آنکه یک مدال افتخار بر سینه گردشگری قشم و کشور باشد، یک فراخوان بزرگ برای تحول اقتصادی است. حالا که توجه بین‌المللی به این نقطه از خاک ایران جلب شده، باید با عبور از نگاه‌های سنتی و تقویت زیرساخت‌های پایه، از این اعتبار جهانی برای ارزآوری و صادرات فرهنگ و خدمات بهره جست؛ چرا که فرصت‌های بین‌المللی منتظر اصلاح بروکراسی‌های ما نمی‌مانند.

وقتی در میان جاذبه‌های بی‌نظیر روستای سهیلی قدم می‌زنیم، پیش از هر چیز این سوال به ذهن خطور می‌کند که چگونه می‌توان این زیبایی و اصالت را به یک جریان پایدار اقتصادی تبدیل کرد؟ واقعیت این است که سهیلی امروز به یک برند معتبر تبدیل شده و برندها در دنیای امروز، ابزاری برای قدرت‌نمایی اقتصادی و ارزآوری هستند.

سیدمحمد بطحایی، معاون وزیر کشور در بازدید اخیر از این روستا، به درستی روی این نکته دست گذاشت که سهیلی تنها یک ارزش فرهنگی نیست، بلکه موقعیتی ارزشمند برای توسعه صادرات غیرنفتی است. این صحبت‌ها نشان می‌دهد که لزوم حرکت به سمت اقتصاد مبتنی بر گردشگری و صنایع دستی در سطح حاکمیتی کاملاً درک شده است، اما دیگر زمان آن رسیده که از مرحله تأکید و تحسین بگذریم و به این فکر کنیم که چگونه می‌توان بیش از گذشته از این پتانسیل، سودی ملموس برای مردم و کشور استخراج کرد.

سهیلی فرصتی ارزشمند برای ارزآوری و توسعه صادرات غیرنفتی

قدر دانستن این فرصت، تنها با بنر زدن و تبریک گفتن ممکن نیست. اگر می‌خواهیم ارزآوری از مسیر سهیلی به یک واقعیت تبدیل شود، باید بپذیریم که زیرساخت‌های فعلی نیاز به یک بازنگری جدی دارند. نمی‌توان انتظار داشت سرمایه‌گذار خارجی یا گردشگر بین‌المللی در فضایی حضور یابد که هنوز در برخی ضرورت‌ها و نیازها مثل شبکه آب پایدار و سیستم فاضلاب با چالش‌های مقطعی روبروست.

حقیقت این است که اعتبار جهانی سهیلی مثل یک امانت در دست ماست؛ اگر زیرساخت‌ها همپای این اعتبار رشد نکنند، ما عملاً این فرصت طلایی را برای جذب ارز و ایجاد اشتغال پایدار از دست خواهیم داد.یکی از موضوعات جدی در این منطقه، گرمای شدیدی است که بیش از نیمی از سال را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما برای کسی که می‌خواهد از این روستا ثروت بیافریند، گرما نباید یک بن‌بست باشد.

راهکار عملی و هوشمندانه در شرایط فعلی، سرمایه‌گذاری بر روی زیست‌بوم شبانه با حفظ ارزشهای اجتماعی و فرهنگی است. ما باید با استفاده از معماری سنتی بادگیرها که نماد مهندسی ایرانی هستند و ترکیب آن با تکنولوژی‌های ساده سرمایشی، فضاهایی بسازیم که حتی در تابستان هم پذیرای مهمانان باشد.

ایجاد بازارهای شبانه صنایع دستی، رستوران‌های شناور با استانداردهای بهداشتی بالا و تورهای شبانه در دل جنگل‌های حرا با در نظر گرفتن تمام الزامات زیست محیطی، می‌تواند سهیلی را به روستایی تبدیل کند که هیچ‌گاه نمی‌خوابد. این یعنی فعال نگه داشتن چرخه ارزآوری حتی در ماه‌هایی که تصور می‌شود گردشگری تعطیل است.

لزوم تسهیل صادرات صنایع دستی از مسیر سهیلی

از سوی دیگر، باید مسیر صادرات محصولات سهیلی را هموار کرد. وقتی معاون وزیر از توانمندی این روستا در تولید صنایع دستی به عنوان یک فرصت اقتصادی حرف می‌زند، یعنی باید زنجیره تولید تا مصرف را کوتاه کنیم. ایجاد یک پایانه صادراتی کوچک و تخصصی در خود منطقه یا تسهیل قوانین گمرکی برای محصولاتی که نشان سهیلی دارند، می‌تواند انگیزه تولیدکنندگان محلی را چندین برابر کند.

در شرایط تحریمی، این بهترین نوع تجارت است؛ چرا که ما به جای نفت، هنر و تجربه صادر می‌کنیم که نه قابل تحریم است و نه به زیرساخت‌های سنگین وارداتی نیاز دارد.در نهایت، باید به یاد داشته باشیم که فرصتی مثل سهیلی، همیشگی نیست. هر مسئولی که می‌آید بر اهمیت این منطقه تاکید می‌کند، اما حالا وقت آن است که این تاکیدات بیش از گذشته به پروژه‌های عمرانی و اقتصادیِ ملموس تبدیل شود.

ختم کلام اینکه سهیلی تمام ابزارهای لازم برای تبدیل شدن به به یکی از محورهای اصلی صادرات غیرنفتی را دارد، به شرطی که ما هم به همان اندازه که در کلام از آن قدردانی می‌کنیم، در عمل هم برای بهبود کیفیت زندگی در آن و تقویت زیرساخت‌هایش هزینه کنیم.

انتهای پیام/7558