سکوت در سالمرگ عاصی سینمای ایران

اولین کارهای هنری مرحوم رسول ملاقلی پور که مردم می توانند آنها را ببینند، عکس هایی است که او در روزهای انقلاب گرفته است و و اولین تصاویر مستند مربوط به خرمشهر در زمان مقاومت 45 روزه به فرماندهی محمد جهان آرا را رسول سینمای دفاع مقدس تصویرکرده است ملاقلی پور از آخرین کسانی است که خرمشهر اشغال شده را ترک می‌کند.

«شاه کوچک» و «سقای تشنه لب» از اولین کارهای ملاقلی پور است و بعد از آن اولین فیلم بلند سینمایی اش را با عنوان «نینوا» در سال 62 می سازد. سوژه فیلم دومش را مرتبط با محاصره خرمشهر تصویر میکند تا «بلمی به سوی ساحل» را برای روزهای جنگ مردم ایران بسازد. گردان کمیل و حکایت تشنگی رزمندگان دفاع مقدس را در «پرواز در شب» تصویر می کند. روزهای سینمای دفاع مقدس ایران با نام ملاقلی پور سپری می شود. گاهی ناملایمات روزهای بعد از جنگ پرده سینما را خالی از صحنه های نبردی چون فیلم «افق» می‌کند تا فیلم «مجنون» را بسازد. ملاقلی پور همچنان فیلم می سازد و با معیارهای مردان روزهای جنگ جامعه خود را تصویر می کند. ملاقلی پور از «نینوا» تا «میم مثل مادر» با شوق و خلوص جوانانه و با انگیزه های انقلابی پای در میدان هنر می نهد و سالهای عمر خود را در این تلاش مومنانه سپری می کند تا آثاری ماندگار و ارزشمندی را بیافریند.

البته رسول ملاقلی‌پور درباره خرمشهر یک سریال درخشان به نام «هیچ کس سرباز به دنیا نمی آید» نوشته بود و حتی بر روی ساخت سریالی با موضوع عاشورا مشغول تحقیق بود که متأسفانه مرگ زودهنگام مجال ساختنش را از او گرفت. 

این روزهای سینما و رسانه با تمام دینی که از نام سینمای دفاع مقدس بر گردن خود دارد غافلانه از کنار روز درگذشت رسول سینمای دفاع مقدس عبور می کند. چه خوب که در هفته‌ی گذشته یادی از «پنج استاد» سینما و علی حاتمی شد. یاد کردن از علی حاتمی یعنی یاد کردن از سینمایی است که فیلم سازی شریف پشت سر آن قرار دارد. حال سوال اینجاست که سهم سینمای دفاع مقدس در سینمای ایران کجاست. چه خوب بود مسئولین سینمایی این روزها از مردی که بخشی از سینمای شریف دفاع مقدس بر شانه‌های اوست تکریم می کردند. اگر این روزها، مردم ایران از همه بضاعت سینمای ایران در جشنوراه فیلم فجر چشم به فیلم های چون «چ» و «شیار143» دارند به خاطر این است که هنوز سینمای دفاع مقدس زنده است. اگر حافظه ی کوتاه مدت رسانه ها فراموش کرده اند اما تا سینمای دفاع مقدس در مرزهای کشور نفس می‌کشد رسول ملاقلی پور هرگز نمی میرد.

کمترین حُسن یادکردن از رسول ملاقلی‌پور می تواند کمکی برای کم شدن حمایت از کارگردانهای بی استعدادی شود که نه دفاع مقدس را می شناسند و نه سینما را. اگر در جشنواره فیلم فجر امسال فیلم هایی با موضوع دفاع مقدس دیدیم که در روایتشان درگیر تعریف دوگانه ای از تصویری شاعرانه از جنگ و تصویری واقعی از جنگ قرار دارند به خاطر این است که سینما مردی که گوشت و پوست اش با دفاع مقدس عجین شده بود را از دست داده است.

مردی که عاشق حسین علیه السلام بود و دوست داشت برای عاشورا فیلم بسازد ولی دوربینش شرم این داشت که چهره معصومین را تصویر کند آخرین روزهای عمر خود را در کنار ضریح سید الشهدا گذراند تا آخرین ره توشه‌ی سفرش «شش گوشه عرش» باشد. در همین سفر است که حرم امام حسین را برایش کاملا خلوت می کنند. اما مستند «شش گوشه عرش» نیمه تمام باقی می ماند و این سفر آخرین سفر رسول ملا‌قلی پور می شود . 16 اسفندماه  سینمای دفاع مقدس، رسول خود را از دست داد ولی مرد همیشه عاصی سینمای ایران آرام گرفت.

انتهای پیام/